Nadine Bourgois tien jaar actief als directeur vzw Ten Anker in Waregem: “Nog meer aangewezen op giften”

Vzw Ten Anker opent in mei volgend jaar twaalf woongelegenheden aan de Zuiderlaan voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Er is een tekort aan dergelijke opvang maar toch zijn nog niet alle plaatsen ingenomen. “Dat is zo omdat veel mensen met een beperking moeten wachten op het budget waarmee ze zorg en ondersteuning kunnen inkopen”, zegt directeur Nadine Bourgois (49).

Vzw Ten Anker biedt aan mensen die niet zelfstandig kunnen deelnemen aan de samenleving waar nodig ondersteuning bij hulpvragen op het terrein van zorg, wonen, werken, leren en vrije tijd. Nadine Bourgois werkt al haar hele leven in de zorgsector, de laatste tien jaar als directeur van Ten Anker aan de Zuiderlaan 50. Na recente maatregelen van de Vlaamse regering kijkt ze een beetje zorgelijk naar de toekomst voor de sector. “De Vlaamse regering heeft beslist dat er moet bespaard worden op organisatiegebonden subsidies. Daardoor gaan onze betoelagen voor administratie, poetshulp, onderhoud van onze gebouwen en bepaalde directietaken met vijf procent dalen terwijl we dat geld hard nodig hebben. We zullen zeer creatief moeten zijn om alles min of meer verder te kunnen doen op de huidige manier.”

Hoe gaan jullie dat aanpakken?

“We gaan meer moeten samenwerken, met andere zorginstellingen binnen en buiten de sector. Eigenlijk komt het er op neer dat we ons zelf meer op onze kerntaken gaan moeten richten en een aantal activiteiten mogelijk zullen moeten uitbesteden.”

Verklaren die besparingen ook de 15.000 wachtenden op een persoonsvolgend budget in Vlaanderen?

“Op dit ogenblik slaagt de Vlaamse Overheid er niet in om het aantal wachtenden op een persoonsvolgend budget te doen dalen. De regering belooft hiervoor in de komende regeerperiode wat bijkomende middelen. Hopelijk ontvangt een aantal personen hierdoor sneller die financiële steun. Veel volwassenen weten niet hoelang ze daarop nog moeten wachten. Dat verklaart ook waarom onze drie huizen met twaalf woonplaatsen nog niet allemaal verhuurd zijn. Dat zijn woningen met een gemeenschappelijke keuken en leefruimte maar ook een eigen kamer. Op de opendeurdag onlangs was er heel veel interesse maar we kregen telkens hetzelfde te horen: namelijk dat ze wachten of ze een persoonsvolgend budget krijgen.”

De vele giften die jullie krijgen, lijken me wel een mooie aanvulling op de financiële middelen.

“Jazeker en we kunnen niet klagen op dat vlak. Verenigingen in het Waregemse hebben oog voor onze noden. Jaarlijks ontvangen we op die manier 15.000 tot 20.000 euro, bedragen die we gebruiken om extra materiaal te kopen. Die besparingen die er aan komen, maken wel dat we nog meer aangewezen zijn op giften. Toch gaan we het daarmee alleen niet redden.”

Globaal merk ik dat de samenleving harder is geworden tegenover mensen met een beperking

Ik merk dat jullie doorlopend op zoek zijn naar vrijwilligers. Compenseren die de besparingen?

“Neen niet echt maar we zijn er wel enorm mee opgezet omdat vrijwilligers hier mooi werk verrichten. Vaak gaat het om familieleden van onze bewoners die voor ondersteuning zorgen door bijvoorbeeld te gaan wandelen met ‘onze’ mensen. Ik merk wel dat de overheid hoe langer hoe meer aanstuurt op het inzetten van mantelzorgers en andere vrijwilligers.”

Vind je dat we met zijn allen voldoende doen voor mensen met een beperking?

“Dat vind ik een moeilijke vraag. Globaal merk ik dat de samenleving harder is geworden tegenover mensen met een beperking. We zien toch wel dat onze mensen vaak bekeken worden en dat de tolerantie tegenover het anders-zijn afgenomen is. Ik ken voorzieningen zoals de onze die bij uitbreiding negatieve reacties kregen uit de buurt omdat buren niet wilden dat er mensen met een beperking in hun wijk kwamen wonen. Gelukkig hebben wij dat nog niet meegemaakt en zijn onze mensen op de meeste plaatsen ook welkom in Waregem.”

Je werkt al je hele leven met personen met een verstandelijke beperking: Kunnen we ook iets leren van hen?

“Zonder twijfel! De meeste van onze mensen staan tevreden in het leven ondanks hun beperkingen. Neem nu Marieke Vervoort, die onlangs overleden is. Zij had niet alleen allerlei beperkingen maar leed ook ondraaglijke pijnen maar toch stond ze positief in het leven. Ondertussen wordt er gezaagd en geklaagd in de wereld en vaak gaat het daarbij om pietluttigheden.”

Waarom ben je in de zorgsector aan de slag gegaan?

“Ik denk dat dit spontaan gegroeid is. Als toen ik zestien jaar was, wist ik al dat ik dit zou doen. Ik was toen al via de CM actief tijdens vakantiekampen die werden georganiseerd voor mensen met een beperking. Ook via Caritas Vlaanderen ben ik vaak in zorgcentra gaan logeren om er een week lang activiteiten in mekaar te steken en samen te leven met de bewoners. Zoveel jaar later vind ik het nog altijd belangrijk dat ik iets kan betekenen voor een ander.”

Je bent universitair geschoold in de psychologie en de pedagogie maar bent je carrière toch gestart als opvoeder. Hoe zat dat precies?

“Ik ben gestart in Huize Tordale in Torhout en wilde dat bewust doen als opvoeder omdat ik wist dat die ervaring later bruikbaar zou zijn voor mij. Ik heb daar leren luisteren naar de mensen en ik heb er ervaring opgedaan in het omgaan met problemen.”

Wat vind je het mooiste aan dit beroep?

“Ik geniet echt van de twee weekends die we jaarlijks organiseren met onze mensen. In de zomer gaan we naar zee, in het voorjaar ook nog eens naar het attractiepark De Efteling. Dan is er een heel andere sfeer, veel losser dan hier. Dat zijn onvergetelijke momenten voor iedereen.”

Hoe zou je jezelf omschrijven als directeur?

“Als iemand die niet zo graag in de belangstelling staat. Ik stel me het liefst ook zo bescheiden mogelijk op. Ik hoef ook niet per se alles te doen en speel een deel van het overleg ook door aan de sociale dienst en de teamcoördinator. Voor de rest staat de deur van mijn kantoor ook altijd open. Mensen kunnen hier in- en uitlopen voor een praatje.”

Moet je als directeur van Ten Anker nog veel bijstuderen?

“Zie je daar die stapel documenten liggen? Die moet ik nog allemaal doorploegen om weer helemaal mee te zijn met de veranderde wetgeving en de vernieuwingen in de sector. Af en toe neem ik een stapeltje mee naar huis zodat ik daar verder kan lezen maar het lukt me niet om die volledige hoop aan documenten weg te werken. Dat heb je wel als directeur in een kleinere voorziening, namelijk dat je er van alles moet bijnemen.”

Werken voor de zwakkeren in de samenleving doe ik graag, het bedrijfsleven zou niets voor mij zijn

Zie je je hier zelf tot je pensioen werken?

“Ik werk hier heel graag maar dat is een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Ik weet ook niet hoe de zaken over vijf jaar gaan zijn.”

Ik vraag het maar omdat je een paar jaar geleden enkele maanden bij een andere opdrachtgever hebt gewerkt.

“Ja dat is waar. Ik maakte de overstap naar een ambitieus project bij Armonea (zorggroep die 85 woonzorgcentra, residenties en serviceflats telt in ons land, red.), waar ik een verantwoordelijke functie kreeg in de opstart van de projecten in de gehandicaptensector. Dat was interessant maar ik miste het contact met de bewoners. In Ten Anker is dat er wel.”

Denk je dat een van jouw kinderen in je voetsporen gaat treden?

“Mijn oudste dochter zal dat toch een klein beetje doen. Ze is begonnen aan de richting kinesitherapie. Ze doet bij ons trouwens ook wat vrijwilligerswerk en begeleidt al eens bewoners naar de Kasteelconcerten in de zomer.”

Heb je nooit zin gehad om iets totaal anders te doen met je diploma?

“Neen, werken voor de zwakkeren in de samenleving: dat is wat ik graag doe. Het bedrijfsleven zou helemaal niets voor mij zijn.” (Freddy Vermoere)