Marieke (27) zat vast in Marokko: “Ze lachten eerst met ons, maar nu is ook hier alles dicht”

Marieke Nilis (27) uit Kooigem (Kortrijk) dreigde lange tijd vast te zitten in Marokko, waar ze met haar omgebouwde bestelwagen op rondreis was. Woensdagavond is ze uiteindelijk gerepatrieerd door Buitenlandse Zaken. “Ik zit nu liever op een plek die ik ken”, zegt ze opgelucht.

Maandag, 14 uur.

“Ik ben begin dit jaar vertrokken met mijn tot mobilhome omgebouwde bestelwagen. Eerst door Frankrijk en Spanje, daarna ben ik in Marokko beland. Het doel was om een maand lang door Marokko te trekken, te reizen en wat te surfen. Daarna zou ik op de terugweg nog een vriend in Portugal bezoeken en aan een project meewerken in Spanje, maar dat zal nu niet meer mogelijk zijn.”

“Door de uitbraak van de coronacrisis zit ik momenteel in Taroudant, een stad van zo’n 80.000 inwoners ten oosten van de populaire badplaats Agadir. Ik zit hier bij een gastgezin. Ik ben in Marokko aangekomen op 3 maart, toen er in Europa nog niet echt veel sprake was van een coronacrisis. Ik heb geen smartphone en het internet is hier niet altijd even stabiel. Ik heb dus lange tijd het probleem en de situatie in Europa onderschat. Ik heb hier een week opgetrokken met een Italiaans meisje en zij kreeg al heel snel verontrustend nieuws vanuit haar thuisland.”

“Wanneer we samen door de straatjes in het niet-toeristische gedeelte van Marokko rondtrokken, riepen de mensen altijd maar corona, corona! naar ons. We lachten eerst en dachten dat ze een toespeling maakten op het populaire Mexicaanse biertje, maar al snel bleek dat ze eigenlijk met de Europese coronacrisis aan het lachen waren”, vertelt Marieke.

Scholen dicht

“Het lachen is de mensen hier ondertussen wel vergaan. Ik heb de scholen hier zien dicht gaan, op het nieuws en in de kranten wordt er plots over weinig anders nog bericht. De crisis is nu ook hier voelbaar. De kinderen krijgen les via de televisie, zo help ik de kindjes in mijn gastgezin bijvoorbeeld met de lessen Frans.”

“Het aantal besmettingen is voorlopig beperkt, maar de gezondheidszorg en de medische voorzieningen zijn hier niet vergelijkbaar met Europa. Ik denk dan ook dat er nog heel wat besmettingen onder de radar blijven. De schrik zit er in ieder geval ook wel goed in hier, zeker in de grote steden. In de kleinere dorpjes trekken de mensen er zich niet zoveel van aan, maar als je in de stad komt, zie je toch wel dat het leeft. De overheid neemt het serieus, om het half uur wordt er een voorlichtingsfilmpje op tv getoond met informatie over hoe je jezelf kan beschermen.”

“Ik werd aangestaard als die westerse vrouw die verantwoordelijk is voor het virus”

“De mensen denken dat het virus zich hier niet zo snel zal verspreiden of dat het zelfs niet kan overleven, omdat het hier zo warm is. Maar dat klopt natuurlijk niet. Ik zie in het straatbeeld geen mensen opduiken die mondmaskers dragen bijvoorbeeld. Anderzijds: de meeste vrouwen lopen hier sowieso al gesluierd rond en in de afgelegen, stoffige gebieden dragen de meeste mannen ook sjaals voor hun mond wanneer ze op hun brommers rijden.”

Dinsdag, 14 uur.

“De sfeer is hier op één dag compleet omgeslagen. Alles is dicht, er zijn nog slechts een paar winkels open. Op een dag tijd zijn er tientallen besmettingen bij gekomen en de mensen lopen hier nu wel plots met mondmaskers rond.”

“Ik ben deze ochtend naar de bank gegaan en als westerse vrouw die alleen reist, had ik sowieso al wat bekijks maar de blikken waren talrijker en anders vanmorgen. Ik word enorm aangestaard. Ook mijn gastgezin wordt anders behandeld. Ik hoorde van de vader dat de buurvrouw niet meer op bezoek durft of wil komen omdat ik hier verblijf.”

“De schrik zit er goed in. Bij mij ook wel een beetje: er moet er hier maar één denken dat ik verantwoordelijk ben voor de verspreiding van het virus en dan kan het ook voor mij onveilig worden. En stel dat ik ziek word, zijn de ziekenhuizen hier dan wel goed uitgerust en zal mijn ziekteverzekering dat allemaal wel dekken?”

Woensdag, 14 uur.

“Het liefste zou ik hier blijven, maar de onzekerheid is ondertussen zo groot dat ik liever naar huis kom. Nu is het even niét leuk om ontkoppeld te zijn, ik wil nu op een plek zijn die ik ken. Bij mijn familie. De rechtstreekse vluchten naar België zijn geschrapt, dat is dus geen optie.”

“Na lang zoeken kon mijn vader een vlucht boeken van Agadir naar Parijs met Air France. Dat was een hele onderneming, want de meeste vluchten die nog beschikbaar waren, lieten je overstappen in half Europa. Helaas vernam ik enkele uren later dat die vlucht volzet was en de boeking wegviel. Maar de ambassade liet ondertussen weten dat er repatriëringsvluchten aan zouden komen. Alle Belgen in Marokko moesten hun gsm en mail in de gaten houden. Alle hoop was dus gevestigd op onze overheid…”

“En terecht, want uiteindelijk kreeg ik bericht dat ik om 18.30 uur vanuit Agadir naar Brussel gevlogen wordt door SN Brussels Airlines. Mijn busje laat ik hier wel staan op de luchthaven. Maar dat is een ding, iets materieels. Dat doet er niet toe. Zodra de crisis voorbij is, vlieg ik terug naar Marokko en zet ik mijn reis zeker verder. Maar nu, nu wil ik gewoon zo snel mogelijk thuis zijn. Bij de mensen die ik ken, op een plek die vertrouwd is.”