Legendarisch dj-koppel Marcel en Vicky draait op Kamping Kitsch: “Dromen van het Sportpaleis”

Pukkelpop, Dranouter, de Gentse Feesten, Lowlands in Nederland… Het rijtje topfestivals waar het dj-koppel Marcel Blomme (75) en Vicky Eeckeloo (45) al ten dans speelde, spreekt stilaan tot de verbeelding. Hun carrière nam twaalf jaar geleden een vlammende start op Theater aan Zee en sindsdien brengen ze duizenden festivalgangers in extase. “Ons geheim? Herkenbaarheid”, zegt Marcel.

“Hoelang ik al dj ben? Sinds midden jaren zestig! En de microbe is nooit meer verdwenen. Plaatjes draaien, dat is mijn lang leven. En nu ik dat met mijn Vicky aan mijn zijde kan doen, weet ik van geen ophouden. We staan er nog elke keer opnieuw van te kijken hoeveel de mensen van ons houden.”

Aan het woord is Oostendenaar Marcel Blomme. Sinds 2007 vormt hij samen met zijn dertig jaar jongere en eerder zwijgzame levenspartner Vicky Eeckeloo uit Torhout het stilaan legendarische dj-duo Marcel en Vicky. Dit weekend blazen ze opnieuw het spreekwoordelijke dak van Kamping Kitsch in Kortrijk, maar hun passie voor de muziek liet hen al een pak overvolle festivalweides in trance brengen.

(Lees verder onder de video)

Hoe leerden jullie elkaar eigenlijk kennen?

Marcel: “Lang verhaal. We woonden vroeger allebei in Zerkegem en ik was goed bevriend met Vicky’s ouders. Ik heb haar zelfs nog weten geboren worden! Naarmate we ouder werden, groeiden we steeds meer naar elkaar toe en sinds veertien jaar vormen we een koppel. We voelen elkaar héél goed aan. En dat we nu samen mijn dj-passie kunnen voortzetten, maakt het helemaal af.”

Waar heb je die liefde voor het draaien opgedaan?

“Begin jaren zestig ging het Nederlandse Radio Veronica van start en ik was toen voorzitter van de Belgische fanclub. Dankzij die zender kreeg ik zin om ook zelf plaatjes te draaien en begon ik mijn eigen discobar in elkaar te knutselen, met behulp van het blad van een biljarttafel. Ik schuimde toen de oostkust af en draaide op allerhande privéfeestjes, studentenbals en luisterde zelfs trouwfeesten op. Uiteindelijk ben ik bij de vrije radiozender Melinda in Leffinge beland en voor ik het wist gingen al mijn vrije momenten naar mijn dj-passie. En tot op vandaag brandt dat vuur nog altijd even hard.”

In 2007 raakte je carrière in een stroomversnelling, met dank aan Theater aan Zee en de vzw Cirq…

(glimlacht) “Sindsdien is het nooit meer hetzelfde geweest. Ik herinner me nog goed hoe alles toen gelopen is. De dienst Samenlevingsopbouw wou in 2007 in de wijk De Nieuwe Stad in Oostende iets organiseren om de mensen dichter bij elkaar te brengen. Ik stelde voor om tijdens het evenement zelf plaatjes te draaien en dat viel zó goed in de smaak dat Vicky en ik tijdens Theater aan Zee tien dagen lang een dj-set mochten draaien. En elke dag stond er meer volk voor onze neus. Daarna is het erg snel gegaan. Een jaar later stonden we tijdens de Gentse Feesten al op de Oude Beestenmarkt voor 2.000 man te draaien. Maar eerlijk? Het deed me niks. Ik heb liever dat er 50.000 mensen ons aan het werk zien dan dat er maar vijftig man voor ons staat. Pas dán slaan de zenuwen toe.”

We zijn heel gewone mensen. En ook erg bereikbaar. We maken altijd tijd voor onze fans

“Datzelfde jaar nam de vzw Cirq ons ook mee naar Pukkelpop, waar we op een pleintje naast het hoofdpodium ons ding mochten doen. Nu, dat ‘pleintje’ had een capaciteit van 5.500 mensen, maar de brandweer moest het terrein afsluiten. De mensen bléven maar toestromen. Knettergek.”

En plots waren jullie een hype.

“Dat kan ik nog altijd niet geloven. In 2011 stonden wij op Lowlands in Nederland. Op een piepklein podium. Ik was er rotsvast van overtuigd dat er niemand naar ons zou komen kijken, maar die Ollanders lieten al die grote artiesten links liggen en stonden ons toe te schreeuwen. Met voorsprong een van mijn mooiste herinneringen. Een jaar later werkten we 22 optredens af in Nederland. Vorig jaar speelden we tijdens Koningsdag nog in Eindhoven. We stonden langs een lange en brede straat en ik had er geen flauw idee van hoe ik het volk in gang moest krijgen. Tot Vicky voorstelde om De Vogeltjesdans te spelen. Voor we het goed en wel beseften, stond er opnieuw duizend man voor ons uit de bol te gaan.”

Kunnen jullie zelf verklaren waarom iedereen zo gek is op Marcel en Vicky?

(blaast) “Moeilijk. Ik heb die vraag al honderd keer gekregen, maar een sluitend antwoord is er niet. We zijn heel gewone mensen en zullen ons nooit aanpassen. We zijn wie we zijn, meer niet. Die herkenbaarheid is waarschijnlijk ons geheim. En we zijn ook erg bereikbaar. Na een show maken we tijd voor onze fans. We gaan met hen op de foto, slaan er een praatje mee, delen handtekeningen uit… Als het kan, mogen ze van ons zelfs óp het podium komen. We zien ze doodgraag.”

Het moet een luxe zijn: waar jullie ook komen, het volk stroomt met busladingen toe…

“Daar zijn we ons van bewust. Veel beginnende dj’s moeten liters zweet laten om veel mensen te bereiken, voor ons staan ze in de rij aan te schuiven. Het moet toch zijn dat we íéts goed doen, hé?” (grijnst)

Welk genre mogen we van Marcel en Vicky verwachten?

“Heel simpel: alles. Behalve dienen hard rock. Metallica en zo. Hoor ik niet graag en ik heb er ook geen half nummer van bij. Een laptop komt er bij ons trouwens niet in. We hebben zelfs geen internet. Vicky en ik doen alles nog met vertrouwde cd’s. Zij zoekt de cd op, ik draai de plaat. Zo zit onze routine in elkaar. En de mensen zien ons graag bezig. In al die jaren hebben we nog nooit één slechte reactie gekregen. Meer nog: overal waar we komen, zijn de mensen content. En wanneer we bezig zijn, zie je hun glimlach alleen maar groter worden. Daarvoor doe ik het. Ik word er zelf happy van.”

Hoe kijken jullie naar de huidige dj-cultuur? Ze worden vaak als halve goden aanzien.

“Pff… Daar heb ik het moeilijk mee. Veel van die gasten arriveren, pluggen een usb-stickje in en zwaaien wat met hun armen. Dat is niet deejaayen, maar pure show. Wij beoefenen nog de ambacht. De mensen zien ons tussen de cd’s een nummer zoeken, zien ons overleggen. Iets wat ze bij die nieuwe garde duidelijk missen.”

Voor veel dj’s is Tomorrowland het ultieme doel. Waar dromen jullie nog van?

“Tomorrowland mag altijd bellen, daar niet van. Zwier ons op die main stage en we zullen die vele buitenlandse festivalgangers eens tonen wat échte muziek is. Maar onze grote droom is om ooit een uurtje in het Sportpaleis te kunnen staan. Dat zouden we helemaal platspelen. Festivals zijn leuk, maar je blijft in openlucht aan het werk. Ik wil eens zien wat Marcel en Vicky teweeg kunnen brengen in een grote hal. Wie weet komt het er ooit nog van…”

En wat staat dan op jullie verlanglijstje backstage?

“Hetzelfde als anders. Voor mijn driehonderd gram gekapt en voor Vicky twee streekbiertjes. Iets anders hebben we niet nodig. Ikzelf ben al vijftig jaar geheelonthouder en tijdens een dj-set drink ik amper. Ik ben slecht te been en wil absoluut vermijden dat ik middenin een show naar het toilet zou moeten. Dan ben ik een half uur foetsie en zit Vicky daar moederziel alleen.”

Dan kan je nog altijd teruggrijpen naar ‘de wonderplaat’ om de ambiance er opnieuw in te krijgen.

“Uiteraard hebben we die. Anton aus Tirol is een héle goeie. Die sirenes in het begin van het nummer zwepen iedereen op. Altijd en overal. Op Kamping Kitsch hebben we onze set al twee keer geopend met een eigen a capellaversie van Chérie van Eddy Wally. Zelf gezongen! Dan geniet ik er enorm van wanneer de menigte met me meekweelt. En Turn the tidevan Sylver is ook zo’n nummer dat elke keer opnieuw een schot in de roos is.”

Passen jullie de set aan volgens het publiek dat voor jullie staat?

“Als dj moet je dat doen, anders val je door de mand. Daarom heb ik nu dat nummertje van Den Hoaze (André Hazes, red.) mee. Leef. Ik vind daar zelf niks aan, maar het volk verwacht dat je het brengt. En dan doen we dat. De belangrijkste les die ik in mijn oren heb geknoopt, is dat je jezelf nooit beter dan een ander mag voelen. De Nederlandse zangeres Bonnie St. Claire zong ooit ‘vlieg nooit te hoog, mijn kleine vriend’. Daar kan ik me perfect in vinden.”

Je bent er 75, Marcel. Hoe lang zien we je nog achter de draaitafel?

“Zolang ik kan… Maar wie weet er wat morgen brengt? Kijk naar diene coureur, Bjorg Lambrecht. Vol plannen, barstensvol talent. En in één knip alles gedaan. Wij plukken de dag, maar overdrijven ook niet. Jaarlijks doen we zo’n 20 tot 25 optredens, meer hoeft dat niet te zijn. Kamping Kitsch springt er wel uit. Daar kijken we elk jaar opnieuw naar uit. Die uitzinnige menigte, die foute outfits… En wanneer er dan 20.000 mensen onze namen staan te scanderen, krijgen we kippenvel. Vorig jaar raakte ik zelfs tot tranen toe bewogen. Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben best een emotionele vent. We draaien muziek voor onze fans. Als zij gelukkig zijn, zijn wij dat ook.”