Leen Devacht verwoordt het zowaar evangelisch. “Wie zichzelf verheft, zal vernederd worden”, citeert ze Matteüs. Het moge duidelijk zijn dat Leen een grondige hekel aan dikke nekken heeft. “Mensen die op andere mensen neerkijken, daar walg ik van.”
Leen begrijpt aan geen kanten waarom sommigen het hoog in de bol hebben. “We hebben toch alle reden om bescheiden te zijn? Niemand is volmaakt, iedereen mankeert wel iets. Bovendien kan het snel met je gedaan zijn. Ik heb het zelf ondervonden toen ik ernstig ziek ben geweest. Gelukkig ben ik genezen, maar zoiets zet je nog meer dan voorheen met beide voetjes op de grond. Dan voel je hoe kwetsbaar we zijn.”
Leve de kleinkinderen
Leen is over het algemeen optimistisch. Iemand die graag lacht ook en die kan genieten van de kleine dingen van het leven. “Zelfs een fluitende vogel in het park voor onze deur kan me gelukkig maken”, glimlacht ze. “Net als een mama eend met haar rij kuikentjes. Of een bloeiende klaproos. We moeten de mooiste dingen zeker niet altijd ver gaan zoeken. Het allergelukkigst ben ik als onze kinderen en kleinkinderen het goed hebben. Ik vind dat van ontzettend groot belang. Als ik mezelf eens minder voel, ga ik bij een van de kleinkinderen langs en fleur ik meteen op. Bij Amélie, die zo mooi kan dansen, of bij haar tweelingbroer Guillaume, die een prima sporter is. Of bij Ralph, die met een zware fysieke en mentale beperking geboren werd, maar op zijn manier al heel wat zon in mijn leven heeft gebracht.”
Graag de winkelstraten
“Sinds mijn 60ste gaan we jaarlijks met onze familie op weekend in een huis in Cadzand. Telkens in september. Ik kan daar enorm van genieten. Eigenlijk heb ik genoeg aan mijn eigen kleine kring om me goed te voelen. Mijn man Luc, die nochtans een stuk rustiger overkomt dan ik, heeft meer behoefte aan andere mensen om zich heen. Ook ons hondje Richard, een Shih Tzu van bijna 3 jaar, kan me blij maken.”
“Luc en ik zijn al enkele keren naar Portugal op reis geweest, maar een weekendje in Hostellerie Kemmelberg in het Heuvelland bevalt ons net zo goed. We gaan beiden graag wandelen, maar doen dat zelden samen. Luc trekt liever het bos in en ik verkies de winkelstraten (lacht). We laten elkaar daar volledig vrij in.”
Einde van Minnestreel
“Kunst, moderne meubelen en mode interesseren me. Als ik kleren ga kopen, dan weet ik perfect wat ik wil en zal niemand me op andere gedachten brengen. Ik doe mijn eigen zin. Met Minnestreel ben ik jarenlang in contact gekomen met keramiek. Die hele periode is Minnestreel mijn kindje geweest, ook toen de creatieve ateliers een deel van het TIC werden. Tot vorig jaar ben ik me op vrijwillige basis over het open atelier voor pottendraaien blijven ontfermen. Maar zo waardig als het afscheid was dat ik gekregen heb toen ik in het cultuurcentrum met pensioen ging, zo karig was het vaarwel op dat moment bij het TIC. Het leek wel of ik al die jaren niets voor Minnestreel betekend had. Dat heeft pijn gedaan.”
Mooi groen uitzicht
“Het coronavirus heeft me niet bang gemaakt, maar Luc en ik zijn wel voorzichtig geweest. Je moet geen problemen zoeken. Ik heb in de voorbije maanden de voorstellingen in het cultuurcentrum gemist, net als de films. En een aantal menselijke contacten. Maar ik ben niet iemand die over zoiets klaagt. Meestal kan ik negatieve gedachten vlot van me afzetten.”
“Luc en ik wonen al sinds 2003 in ons huidige appartement met zicht op de tuin de Brouckere. We voelen ons hier in ons sas. Alles binnen handbereik en een mooi groen panorama. We mogen zeker niet mopperen. We worden natuurlijk een dagje ouder, maar daar is geen ontkomen aan.”
Niet de grote massa
“Ik ga twee tot drie keer per week fitnessen in U-Fit in de Ambachtstraat. Nogal wat mensen kijken verbaasd op als ik dat zeg, want blijkbaar associeert men fitnessen niet direct met mij. Maar schijn kan bedriegen, hé. Ik ga altijd in mijn eentje en heb echt wel nood aan die fysieke uitdaging. Het is een van de dingen die ik tijdens de coronalockdown gemist heb. Ik was blij toen ik weer in U-Fit mijn oefeningen kon doen.”
“Ik heb de berichten over corona gevolgd, maar toch vanop een zekere afstand. Ik ben niet echt een nieuwsjager. Al moet ik toegeven dat ik me soms aan de fratsen van Donald Trump kan ergeren. Wat is dat een rare kwast! Zijn uitspraken kunnen me af en toe flink op stang jagen. Maar voor de rest is de internationale actualiteit niet aan mij besteed. Ik zei het al: in wezen heb ik voldoende aan mijn eigen beperkte kringetje. Dat is zo’n beetje de rode draad in mijn leven: klein, maar fijn. Ik hou van mensen, maar ik hoef de grote massa zeker niet.”
Geen enkele keer koken
In de 17 jaar dat we in ons appartement wonen, heb ik nog geen enkele keer zelf gekookt. Luc is de enige kok in ons huis en hij doet dat uitstekend. Hij heeft het vermogen om zelfs met weinig ingrediënten en allemaal simpele dingen een heerlijke maaltijd te bereiden. Hij heeft écht interesse in het culinaire. Hij heeft een cursus gevolgd waarbij hij in restaurants mocht toekijken hoe de gerechten er klaargemaakt worden.”
“Hij beperkt zich trouwens niet alleen tot het koken, hij doet ook de boodschappen. Ik word dus verwend. Luc kookt en ik proef. Meer dan koffie zetten, de tafel dekken en de vaatwasser vullen, hoef ik niet te doen. Maar los van het koken zorg ik wel voor het huishouden. De was en de plas. En het schoonmaken. We houden beiden van een net en stijlvol interieur. We willen absoluut niet dat alles overhoop zou liggen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier