Kristof Arno werd 20 jaar geleden slachtoffer van verkeersongeval: “Blij dat ik er nog ben”

Twintig jaar geleden sloeg het noodlot toe voor Kristof Arno (41). Bij een verkeersongeval op weg naar het werk vloog een laagvlieger vol op zijn auto. Kristof belandde drie maanden in een coma en had nadien een revalidatie nodig van dik twee jaar vooraleer hij weer verder kon met zijn leven. Sedertdien heeft hij met enkele beperkingen moeten leren leven. “Iedere dag volg ik nog kine, maar ik ben vooral blij dat ik er nog ben.”

We spreken af bij de ouders van Kristof in de Boterbloemstraat in Waregem. Hij woont enkele kilometers verderop in een flat in de Warandestraat in de buurt van de hippodroom. Ook al kan hij niet meer alles doen wat hij wil, klagen en zagen staat duidelijk niet in zijn woordenboek. Meer nog, met zijn grappen brengt hij ons enkele keren aan het lachen.

“Weet je”, zegt hij. “Mensen vragen me wel eens: moet je veel medicatie nemen. Dan zeg ik, ik neem elke dag één pil: een humorpil. En dan staan de meesten wat verbaasd te kijken maar ze begrijpen wel wat ik bedoel.”

Herinner je je nog iets van het ongeval?

Kristof Arno: “Neen, achteraf is me gezegd dat ik de ochtend van 20 oktober 1999 vroeg vertrokken ben naar het werk om de verkeersdrukte wat te vermijden. In Antwerpen moest ik de Boomsesteenweg richting Brussel volgen. Daar is een personenwagen over de middenberm gevlogen ten volle op mijn auto. Er was daar een snelheidsbeperking tot 90 km per uur maar de chauffeur reed een stuk meer, ook al was het hard aan het regenen en donker. Het heeft tien jaar geduurd voor het proces kon beëindigd worden maar dan heeft de rechtbank me toch in het gelijk gesteld.”

Ik ben gelovig en dat geeft me sterkte. Ik ben gelukkig ondanks alles

Hoe zag je leven er uit tot kort voor het ongeval?

“Een jaar voordien had ik mijn diploma industriële informatica behaald in het VTI en was ik aan de slag bij een firma in Schelle bij Antwerpen. Ik stond in voor het onderhoud en herstel van computers en printers. Daarvoor reed ik elke dag het land rond. Het was een droomjob. Ik heb er nadien nog een tijd heimwee naar gehad. Dat is veranderd toen het bedrijf jaren geleden failliet ging. Het is niet moeilijk he waarom dat gebeurde. Ik werkte er niet meer (lacht).”

Het ongeval heeft je leven veranderd. Zeg eens hoe?

“Het stappen is een stuk moeilijker geworden. In huis kan ik me perfect behelpen en buiten lukt het me om een wandeling te maken van enkele honderden meters. Als mijn voet gaat slepen, weet ik dat ik even rust moet nemen. Gelukkig ben ik niet meer afhankelijk van een rolstoel. Dat was het geval tot een jaar na de revalidatie. Ook is mijn kortetermijngeheugen aangetast door de vier hersenbloedingen die ik gekregen heb. Mijn moeder houdt mijn agenda bij want zelf zou ik mijn afspraken vergeten. Ik zou zelfs vergeten om in mijn agenda te kijken. Ook mijn vader helpt me altijd. Hij is mijn steun en toeverlaat en we zijn twee handen op één buik.”

Die veranderingen zijn ingrijpend. Stemt het je bitter?

“Neen ik ben blij dat ik nog leef. Niet zolang na de revalidatie ben ik zelfs naar Lourdes gegaan om er God te bedanken dat ik er nog ben. Hij heeft me niet mee naar boven genomen. Het moet zijn dat ik hier nog iets te betekenen heb. Ik ben gelovig en mijn geloof geeft me sterkte. Ik ben dan ook gelukkig ondanks alles.”

Je bent goed omringd, maar heb je soms ook nare ervaringen?

“Er zijn wel eens mensen die ongepaste opmerkingen maken, of me blijven aanstaren. Maar ik kan daar niet te lang blijven bij stilstaan. Ik focus me liever op de mooie zaken in het leven.”

Een job uitoefenen is niet meer mogelijk. Kan je nog veel doen?

“Ik doe veel vrijwilligerswerk. Zo ga ik op maandag en vrijdag van 13 tot 16 uur naar het ziekenhuis en de andere weekdagen in de namiddag naar het stadhuis in Waregem. Op beide plaatsen help ik mee met kleine administratieve taken. In het weekend bedien ik mee de veiligheidscamera’s bij thuismatchen van Zulte Waregem. Verder ben ik bestuurslid bij Somival en sta ik mee in voor het afwerken van drukwerk. Ik help ook mee bij het Waregems harmonieorkest waar ik vroeger spelend lid was. Dat vrijwilligerswerk maakt me gelukkig en zorgt voor heel wat toffe contacten.”

Ondanks mijn handicap kan ik nog veel doen, het leven stopt zeker niet als je een beperking hebt

“Ook volg ik elk jaar een cursus in het avondonderwijs. Nu is dat photoshop. Zo blijf ik mijn geheugen trainen en heb ik daar al vrienden gemaakt. Tot slot ga ik regelmatig zwemmen met Somival. Ik heb ook korte tijd zitvolleybal gedaan maar ben daar dan toch mee gestopt omdat ik niet het risico wilde lopen dat ik mijn rechterarm zou breken, want dan zou ik volledig afhankelijk zijn van derden.”

Je gaat ook af en toe spreken in scholen. Wat vertel je daar dan?

“Ik wijs ze op de relativiteit van het leven, dat alles in één klap kan veranderen waardoor je dan met een beperking moet leven. Toch breng ik vooral een positieve boodschap, dat ik ondanks mijn handicap nog veel kan doen en dat het leven zeker niet stopt als je een beperking hebt.”

(Freddy Vermoere)