Krak van Vleteren: “Ik kan het werk als vrijwilliger niet missen”
2018 was een bijzonder jaar voor Vanessa Soulliaert (31). Niet alleen werd ze vrijwilliger bij dagverzorgingshuis NOAH, maar ze mocht ook het dorpsrestaurant in Vleteren en Lo-Reninge mee vormgeven. Hier zet ze zich, ondanks haar visuele beperking, met hart en ziel voor in.
De nominatie voor Krak van Vleteren kwam als een complete verrassing voor Vanessa. “Ik voelde me vereerd en vond het een mooie blijk van appreciatie en waardering voor mijn werk”, lacht Vanessa. “In 2004 werd ik in sneltempo slechtziend en bleek ik aan de zeldzame en ongeneeslijke oogzenuwziekte van Leber te lijden. Niet alleen ikzelf, maar mijn hele omgeving heeft daar enorm van afgezien. Na alle teleurstelling om wat mij ontnomen werd, doet het mij deugd om vooral mijn ouders en grootouders met de titel Krak van Vleteren trots te kunnen maken. Het geeft me een boost om te blijven doen wat ik doe”, vertelt ze.
Op zoek naar uitdaging
In het najaar van 2017 opende dagverzorgingshuis NOAH zijn deuren, vlakbij Vanessa’s huis: “Voor mij kwam dit als een geschenk uit de hemel. Net op dat moment mocht mijn zoontje voor het eerst naar school, waar ik erg tegenop zag. Het vooruitzicht om mijn dagen opnieuw alleen te moeten vullen, schrikte mij enorm af. Ik had nood aan een uitdaging, een toekomstperspectief. Ik wilde mij zo graag nuttig maken en iets betekenen. Via mijn buurvrouw kwamen mijn verzuchtingen ter sprake bij de verantwoordelijke van NOAH, Chantal Vanzieleghem. Zo kreeg ik de kans om drie vaste halve dagen per week de senioren te entertainen, te bedienen of mee op uitstap te gaan”, vertelt ze.
Dorpsrestaurant
In maart 2018 startte men in Vleteren ook met het dorpsrestaurant. Iedere eerste maandag van de maand kunnen mensen met een beperking, langdurig zieken of 65-plussers die nog thuis wonen, in het dorpsrestaurant in De Sceure een lekkere maaltijd combineren met gezellig samenzijn. Vanessa: “Ik sta in voor de inschrijvingen en help met de organisatie en de voorbereiding. Enkele maanden later, in juni, begon ook Hof Ten IJzer in Lo-Reninge met het dorpsrestaurant, elke tweede dinsdag van de maand. Ook dit werd een succes, waardoor we het ook op de vierde dinsdag van de maand zullen organiseren. Het geeft zoveel voldoening om te zien dat dit opzet slaagt. De zorgcoaches, Chantal en Kaatje, weten ook dat ze op mij kunnen rekenen en vertrouwen me. Het zijn fantastische dames die verder keken dan mijn visuele beperking. Als je me dit vrijwilligerswerk afneemt, dan zou ik mij zwaar gestraft voelen. Ik kan het niet meer missen”, klinkt het vastberaden.
Vanessa ijverde ook voor het doortrekken van het verbindingsweggetje tussen de E. Devloostraat en de school. “Door de wegenwerken in de H. Deberghstraat was het bijna onmogelijk voor onze kinderen om veilig op school te geraken. Enkele wijkbewoners hadden in augustus al de vraag gesteld om daar een wandelpad te maken, maar zonder resultaat. Ik bleef vechten voor een oplossing. Een paar weken later was het wandelpad een feit”, besluit Vanessa.
Hoe moeilijk was het om je slechtziendheid te aanvaarden?
“Het kostte me jaren om het te verwerken, omdat ik zeer sociaal en zelfstandig ingesteld ben. Na het eerste verdriet vormde mijn ziekte echter ook mijn karakter. De frustratie maakte plaats voor een drang om mij te bewijzen. Soms vergelijk ik het leven met een harde klomp klei, die je zelf moet kneden tot iets moois. Pas in 2018 kreeg ik het gevoel dat mijn klei nu eindelijk vorm krijgt. Ik heb nu vrede kunnen nemen met mijn beperking.”
Ben je altijd al een zorgend type geweest?
“Mensen helpen zit in mijn natuur. Zo werd ik ‘moeder Teresa’ genoemd en in het middelbaar kreeg ik de bijnaam ‘het mamaatje van de klas’. Net daarom was het frustrerend toen de rollen omdraaiden. Dit werk leunt sterk aan bij wie ik ben en wat ik wil. Het maakt me gelukkig.”
In welke mate was er nood aan een dorpsrestaurant?
“Het succes bewijst de noodzaak. Naast een gevarieerde en voordelige maaltijd aanbieden, vervult het initiatief ook een maatschappelijke functie. Heel wat senioren missen sociaal contact. Daar krijgen ze bij ons een gezonde portie van.”
Bio
Privé
Vanessa is 31 jaar en woont in de E. Devloostraat in Oostvleteren. Ze is mama van Felicia (9) en Eliano (3) en partner van Pieter Neirinck.
Loopbaan
Op haar zeventiende werd Vanessa slechtziend. Ze moest zich heroriënteren. Na een jaar intern verblijf in MPI Spermalie, maakte ze de stap naar het gewone onderwijs.
Vrije tijd
In 2017 startte ze met haar vrijwilligerswerk bij Familiehulp en Zorg in de Binnentuin, bij dagverzorgingshuis NOAH en het dorpsrestaurant in Vleteren en Lo-Reninge. Ook is ze lid van het oudercomité van Klavertje 3. Ze houdt ook van kindvriendelijke uitstapjes en uitgestippelde wandeltochten.
(SVP)
Alle Kraks van 2018
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier