Krak van Spiere-Helkijn: “Ik zei nog tegen mijn dochter: jij zotte!”

Nadat hij in 2018 de uitdaging voor de tweede keer was aangegaan, kan Steven Van Herreweghe nog altijd niet meteen uitleggen waarom hij eigenlijk deelnam aan die Dodentocht in Bornem. Na heel wat gemijmer over afzien, blaren en andere onhebbelijkheden komt hij alsnog met een verklaring. “Mijn dochter kwam twee jaar geleden met dat zot idee af. Zij is de schuldige”, lacht Steven.

Door Jan Steenhoudt

Zijn dochter had dat lumineuze idee niet zomaar in haar hoofd gehaald, zei de Krak van Spiere-Helkijn nog hoofdschuddend, maar had het afgekeken van zijn neef, die sinds jaar en dag de dodentocht uitliep met zijn dochter. “En toen zei ze: papa, jij en ik gaan dat ook doen! Ik zei nog, jij zotte, waarom zouden we dat doen? Maar uiteindelijk zijn we er toch maar aan begonnen. Zomaar, zonder voorbereiding, want professioneel heb ik het redelijk druk en ook m’n vrije tijd is vrij volzet. Bovendien ben je al vlug een eind weg als je gaat gaan wandelen om te trainen. Terwijl een toerke lopen je maximaal een uurtje kost”, begint Steven Van Herreweghe te vertellen.

Met een bang hartje trok Steven naar de start in Antwerpen, maar zijn vuurdoop verliep vlotter dan verwacht. Steven: “Mijn lichamelijke conditie is redelijk, dus ik heb die 100 kilometer volledig kunnen afleggen. Mijn dochter verging het minder goed, want zij moest er na 68 kilometer – flink tegen haar goesting (lacht) – de brui aan geven. Haar voeten stonden vol blaren, en bovendien was ze fysiek helemaal op. Mentaal kon ze wel nog, maar het lichaam wilde niet meer mee.”

Verstand op nul

Van de 13.000 wandelaars die elk jaar de Bornemse handschoen opnemen, finisht slechts de helft. “Ik sta er nog altijd versteld van dat het voor mij zo vlot ging”, aldus Steven. “Wel had ik een blaar hier en daar, en achteraf had ik last van stijfheid en vermoeidheid, maar al bij al… Ik denk wel dat je ver komt mits een meer dan gezonde dosis karakter, al heb je natuurlijk makkelijk praten als je weinig fysieke ongemakken te verduren krijgt. Voor mij was het overigens echt wel een uitdaging hoor, maar vanaf het moment dat het startschot weerklonk, zette ik de knop op nul en dacht ik: gáán!”

“De eerste keer dat ik deelnam (de 48ste editie, in 2017, red.) ben ik mezelf wel een paar keer tegengekomen. Het was toen ontzettend warm, en na 28 kilometer dacht ik alleen nog maar: wat doe ik hier? Ik stapte aan een schamele vier kilometer per uur en wist dat de eindmeet nog drie uur verder lag. Gelukkig wandelde mijn neef nog mee, en waren er flink wat vrienden en familie opgedaagd die langs de route supporterden. Zij hebben me er doorgetrokken.”

“In 2018 was het zo mogelijk nóg lastiger, want het was die dag slecht weer. Tijdens de start regende het pijpenstelen, en dat is nefast voor je mentale weerbaarheid. Je bent drijfnat, en de koude verergert het alleen nog maar”, zegt Steven.

“Of ik er aan gedacht heb om eens met SC Michelsberg deel te nemen in Bornem? Nee, ik denk niet dat er veel jongens tussen zitten die de dodentocht tot een goed einde zouden kunnen brengen (lacht). Maar ik zal het ze eens voorleggen!”

Wat krijg je na het afleggen van die honderd kilometer?

“Een goodiebag, maar het belangrijkste is natuurlijk die medaille, hét bewijs van je prestatie. Ik heb er al twee, en in 2019 moet er normaal nog een derde bijkomen. In mijn agenda staat 29 augustus al met stip genoteerd.”

Hoelang moet je bekomen van de Dodentocht?

“Je bent toch een goeie veertien dagen vollen bak aan het recupereren. Zo’n tocht drijft je tot het uiterste en naderhand ben je ontzettend vermoeid. Pas na die twee weken kon ik weer aan sporten denken, al bleef het wel bij een klein wandeltochtje (lacht).

Wat zijn je volgende (sportieve) doelen?

“Eerst en vooral wil ik dit jaar mijn tijd verbeteren in de 50ste editie van de Dodentocht. Ik heb altijd al gelet op mijn chrono, want je hebt tenslotte maar een etmaal om binnen te komen, anders krijg je geen medaille. In 2017 deed ik over die honderd kilometer nog 22 uur, vorig jaar heb ik daar nog een uurke afgepitst. Ook denk ik eraan om eens een marathon uit te proberen. Daarvoor zal ik wel wat meer tijd voor mezelf moeten uittrekken, want zo’n voorbereiding neemt, denk ik toch, zeker een dik half jaar in beslag.”