Krak van Nieuwpoort: “Eigenlijk ben ik een jager zonder geweer”

Zijn jeugdjaren bij de Nieuwpoortse SeaScouts hebben bij Krak Luc David de vlam van de liefde voor de natuur aangestoken. “Elke dag ben ik buiten. Ik vertoef graag in de natuur, uit interesse, en met mijn fototoestel om unieke plaatjes te maken. Maar ook om onze jongeren ervan bewust te maken dat natuurbehoud een zaak van iedereen is”, aldus Luc David.

Luc David (62) is bijzonder gelukkig met zijn Krak-titel. “Al jaren ben ik begaan met het welzijn van de natuur. Net als met de fotografie. Als ik die twee met mekaar kan combineren, leidt dit wat mij betreft tot een mooie kruisbestuiving.”

“Als geboren en getogen Nieuwpoortenaar en kind van de zee had ik altijd al een voorliefde voor de zee. Vooral voor zeezoogdieren en vogels”, gaat Luc van start. “Ik ben lid van Natuurpunt, werkgroep De Kerkuil, de Strandwerkgroep en Vogelbescherming Vlaanderen. Toen ik als 18-jarige voor een job bij de brandweer koos, volgde ik algauw de opleiding tot duiker. In mijn jongere jaren heb ik grote reizen gemaakt om te diepzeeduiken. Mijn mooiste ervaring was een veertiendaagse reis naar de Rode Zee. Elke dag zwommen we tussen riffen en oorlogswrakken, maar ook tussen haaien, schildpadden en dolfijnen. Onvergetelijk. Nu doe ik dit niet meer. Met het oog op mijn pensioen heb ik op mijn 52ste de cursus zeeanimator en natuurgids gevolgd. Hiermee wil ik de zorg voor het natuurbehoud en de educatie aan jongeren doorgeven. Onze natuur is zo mooi, maar tegelijk zo kwetsbaar.”

Natuurfotografie

“Naast natuur is fotografie ook altijd al een passie geweest”, vertelt Luc. “Ik volgde destijds twee jaar lang avondschool. Vroeger was dit nog een dure hobby, maar tegenwoordig is er de digitale fotografie en dit schept een waaier aan mogelijkheden. Wie openstaat voor de schoonheid van de natuur, kan vaak ontroerd worden. Dit is ook wat ik met mijn natuurfoto’s wil bereiken. Met mijn grote lens vind ik het leuk om een dier of vogel in zijn natuurlijke omgeving van dichtbij te fotograferen, zonder het te storen. Ik voel mij soms een jager zonder geweer. Naast dieren fotografeer ik ook graag zeezichten, of een combinatie van de twee. Natuur is mijn tweede DNA.”

“Vorig jaar bracht Peter Bossu het boek ‘De IJzermonding… Door de zeehond gered’ uit. Ik mocht hiervoor de foto’s leveren. Dit onderwerp is mij niet vreemd, want vanuit Natuurpunt hebben we de IJzermonding hersteld, met het oog op het aantrekken van de zeehonden. En dat is gelukt. Momenteel is er een kolonie van zeker veertien zeehonden. Dat is het maximum dat we geteld hebben. De Nieuwpoortse kolonie is ook de grootste aan de Belgische kust. Mensen willen die dieren spotten. Dat kan hoofdzakelijk bij laag water, want eenmaal de zee aankomt trekken ze weg om te jagen. Zolang er voldoende vis in de Noordzee is, zullen ze wellicht ook blijven. En zolang de mensen ze met rust laten, want ze komen aan land om te rusten. Als ik met een groep zeeklassen op het staketsel krabjes vang, dan gebeurt het dat we een zeehond in de havengeul zien zwemmen. Tot grote verwondering van de kinderen.”