Krak van Beernem: “Ik word door ouderen aangetrokken”

Aline Vanbelleghem, die zich elke dag inzet voor haar medemensen, had nog nooit van de Krakverkiezing gehoord. Ze was dan ook heel verwonderd over haar nominatie. Toch haalde ze het tot haar eigen verbazing met slechts één stem meer op een andere kandidaat, Roland Vanpoucke.

Toen we Aline Vanbelleghem opbelden om het goede nieuws van de nominatie te melden en te vragen of ze ermee akkoord was, was ze niet thuis, maar manlief Ghislain Van Rie leek nog meer enthousiast dan zijn vrouw.

“Ik was heel verbaasd over die nominatie”, vertelt Aline. “Eerlijk gezegd had ik er nog maar heel weinig over gehoord, maar achteraf was ik blij verrast over wat die nominatie allemaal uitlokte.”

“Mijn gedachten gaan na de stemming onmiddellijk naar mijn concurrent Roland Vanpoucke, ik vraag me af hoe hij zich moet voelen.”

“Toen mijn nominatie een feit was, heb ik vrienden, buren en leden van Okra en KVLV warm gemaakt om op mij te stemmen. Toen ik in Knesselare een vergadering bijwoonde, vroeg de voorzitter, die uit Maldegem komt, wie er verjaarde. Niemand leek te verjaren, maar hij bracht meteen uit dat ik meedeed aan de Krakverkiezing. Wellicht heb ik daar ook enkele stemmen gewonnen.”

“Toch vind ik wat ik doe niet zo speciaal, die titel Krak van Beernem behalen, verrast me dan ook”, vertelt Aline.

Omgaan met mensen

“Het enige wat ik doe is omgaan met mensen. Met veel liefde en genegenheid. Omgaan met mensen is vandaag de dag toch een mooie gave. “Meestal probeer ik ervoor te zorgen dat eenzamen zich minder eenzaam voelen. Als buurtambassadeur zorg ik ervoor dat ouderen voelen dat ze niet vergeten worden. Daarnaast ben ik ook nog lid van de Seniorenraad. In die functie noteer ik alles wat er op vlak van ruimtelijke ordening en infrastructuur misloopt en verwittig dan de gemeente, die vrij snel reageert op mijn mailtjes.”

“Regelmatig ga ik op ziekenbezoek en zorg ervoor dat minder mobiele mensen toch ook hun heilige hostie kunnen krijgen. Alles doe ik met de fiets doorheen regen en wind.”

“Mijn drie zusters en ik hebben als kind hard moeten werken. Ik ging niet lang naar school, gewoon om ons pa te helpen op de boerderij. Later ging ik in dienst bij de drukkerij De Windroos, waar ik zo’n veertig jaar lang heb gewerkt.”

Op de vraag of er iets verandert nu ze Krak is geworden, antwoordt Aline Vanbelleghem vrij nuchter. “Ik doe gewoon voort zoals vroeger. Voor mij verandert er niets. Ik geniet tevens de steun van mijn man, die achter mij staat. In Mariawende en Rusterloo deed ik aan vrijwilligerswerk. Bij begrafenissen ben ik altijd present want ik vind dat dit een grote steun is voor de familie. In goede en minder goede omstandigheden ken je je vrienden. Bij mij staan eer en waardering hoog in mijn vaandel.”

Waar mensen in nood zijn, vind je Aline Vanbelleghem. “Ik ben nooit lang naar school geweest, maar ik heb wel een andere gave, namelijk een soort magneet, die door ouderen wordt aangetrokken”, lacht Aline Vanbelleghem. (RB)

Wat kunnen we meer doen voor onze ouderen?

“Veel van onze oudere inwoners leven afgezonderd, elk op hun eigen stukje grond. Als je bij hen binnenkomt, fleuren ze op. Gewoon tonen dat je er bent, is al een mooi gebaar. Op deze manier voelen ze zich niet meer alleen en voelen ze dat er belangstelling voor hen is. Meer mensen zouden zich moeten opgeven als buurtambassadeur”, vindt Aline

Je wist dus heus niets over je nominatie?

“Neen. Ik kreeg een telefoontje van een nicht uit Damme, die ook genomineerd was, die me vertelde dat men op mij mocht stemmen. Ik vroeg me af wat er op mij afkwam. Ik doe niets bijzonders, alleen vriendelijkheid uitstralen en mensen opbeuren, dat is wat ik doe. Nu ik weet dat ik de Krak van Beernem ben, ben ik benieuwd naar de prijsuitreiking. Ik zal daar staan tussen al die heren en dames, dat kleine meisje uit Beernem.”

Nu je Krak bent, gaat er iets veranderen?

“Absoluut niet, ik blijf met mijn fiets overal heen crossen. Merk ik iets in een straat, dan geef ik dat door aan de gemeentelijke diensten. Verder blijf ik de mensen bezoeken in de rusthuizen.”