Krak van Ardooie: "We genieten nu veel meer van het leven"

Philippe Verhaest Reporter

Reporter 25 januari 2019, 04:05 Bijgewerkt op: 26 november 2020, 15:24

Liefst twee jaar lang leverde Fee Vandenbunder een zwaar, maar moedig gevecht tegen leukemie. Hoewel het niet altijd even makkelijk was, kijkt de 11 jaar jonge meid weer hoopvol naar de toekomst. “Opgeven was nooit een optie”, zegt ze trots.

Begin 2016 stond Fee Vandenbunder, zoals al haar leeftijdsgenoten, helemaal onbezorgd in het leven. Maar in april kreeg het gezin een zware klap te verwerken. “Ik had al een hele tijd last van een verkoudheid en die wilde maar niet verdwijnen”, zegt ze. “Op een zekere middag kwam ik samen met mijn zus Luka naar huis om te eten, maar ik voelde me zo zwak dat ik zelfs niet meer op mijn benen kon staan.”

Fees mama Mieke besliste meteen om richting spoeddienst van AZ Delta te trekken. “We dachten aanvankelijk aan klierkoorts. Een bloedonderzoek moest uitsluitsel brengen”, pikt mama Mieke in. “Een dag later kregen we telefoon: we moesten meteen naar het UZ in Gent vertrekken.”

Daar viel de zware diagnose: Fee had leukemie. “Ik had nog nooit van die ziekte gehoord”, zegt de dappere meid. “Maar zelfs toen ik wist wat er me allemaal te wachten stond, heb ik nooit de moed verloren. Opgeven was gewoon geen optie. Er waren een pak zware momenten, maar we hebben daar in het ziekenhuis ook veel mooie zaken meegemaakt. Die hebben we nu in een fotoboek verzameld, als herinnering.”

Music For Life

Op 18 april 2018 was de behandeling volledig achter de rug. “Een datum die ik net als mijn ouders en zus nooit meer zal vergeten. Ik heb heel wat chemokuren ondergaan, er waren beenmergpuncties… Allemaal niet zo evident. Vooral de eerste veertien maanden van de behandeling waren het zwaarst, maar ik wilde me niet laten kennen.”

Fees strijdlust viel ook de mensen achter Music For Life van Studio Brussel op. Eind 2016 was ze een van de gezichten van de campagne. “Plots was ik een Bekende Vlaming”, glimlacht Fee. “Ik ben enorm dankbaar voor die ervaring en het gaf me ook moed om verder te strijden. Met resultaat.”

Nu gaat Fee opnieuw gewoon elke dag naar school, maar dat was lange tijd niet het geval. “Dat vond ik best wel erg. Ik heb het laatste trimester van het derde leerjaar en het volledige vierde leerjaar op die manier moeten missen, maar gelukkig was er Bednet en thuisonderwijs. We hebben heel veel hulp gehad van de leerkrachten van mijn school. Op die manier kon ik van thuis uit de lessen nog volgen en bleef ik contact houden met mijn klasgenootjes. Zij leefden ook enorm mee. Maar toen ik opnieuw naar school mocht en op mijn eigen plekje in de klas kon gaan zitten, wist ik met mijn geluk geen blijf.”

Nu de behandeling al even voorbij is, staan Fee en haar gezin erg bewust in het leven. “We genieten nu veel meer van de kleine dingen. Ik moet nog elke drie weken op controle en vanaf april nog één keer per maand. Mijn leven gaat weer zijn oude gangetje, maar we spreken nog regelmatig over wat er gebeurd is. Twee jaar kan je niet zomaar negeren. Ik ben ook nog niet helemaal hersteld, dus zijn er soms nog wat mindere momenten.” Wat ik nu nog wil? Gewoon gelukkig en gezond zijn.”

Het einde van de hele strijd heb je op een mooie manier gevierd…

“Klopt! Op 20 mei hebben we een einde-behandelingsfeest georganiseerd. 200 mensen waren daar van de partij! Mijn hele familie, vrienden, klasgenoten, lotgenoten… Ik heb toen heel veel zoenen en handjes moeten geven, maar ik heb er met volle teugen van genoten. Een schitterende dag.”

Je deed met een eigen kalender ook je duit in het zakje voor Music For Life?

“De vzw Warriors For Cancer organiseert fotoshoots en verwendagen voor kinderen met kanker en bij hen heb ik al een zestal shoots mogen doen. Dat waren telkens topmomenten. Uit erkentelijkheid hebben we, samen met Nand en Giske, zelf kalenders met foto’s van lotgenoten en mezelf verkocht. In totaal konden we zo’n 6.000 euro inzamelen.”

Je bent Krak van Ardooie en Koolskamp. Wat doet dat met je?

“Ik ben, echt waar, enorm blij. Heel veel campagne hebben we niet gevoerd, maar blijkbaar heeft mijn verhaal iets losgemaakt. En dat doet me wel deugd.”

BIO