Annie Mooren (61) is de Krak van Lo-Reninge. Ze draagt haar titel op aan alle mensen die werkzaam zijn in de zorg en haar collega’s in het woon-zorgcentrum Zilvervogel Reninge. Ten dienste staan van anderen is zowat de rode draad in het leven van Annie.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Eigenlijk staat Annie niet zo graag in de belangstelling. “Titels ontvangen, is niet echt iets wat mij ligt”, zegt ze. ”Het feit of ik nu al of niet Krak ben van Lo-Reninge gaat mijn verdere leven niet bepalen.”
Annie gaf ruim dertig jaar vormselcatechese. “Ik wou vooral aan jongeren meegeven dat het belangrijk is verantwoordelijkheid op te nemen en zich ten dienste te stellen van wie in nood is en om eerlijk, bewust en weerbaar in het leven te staan”, zegt ze. “Zij zijn straks de volgende generatie die mee de toekomst gaat bepalen. Ik gaf hen ook telkens de boodschap mee dat niet alles rozengeur en maneschijn is in het leven en ook dat, als je je daar voor openstelt, er altijd iemand is om hulp te bieden.”
Maar met haar Krak-titel wil Annie in de eerste plaats de zorgsector en vooral de zorg en de dagelijkse inspanningen van haar collega’s voor de bewoners van het woon-zorgcentrum en het dagverzorgingscentrum Zilvervogel in Reninge in de schijnwerpers zetten.
Ik sta versteld van wat er allemaal op ons afkomt
“De aanpak van de directie, de coördinerende arts en de diensthoofden en de flexibiliteit van iedereen op de werkvloer waren cruciaal in de aanpak van de corona-epidemie”, zegt de 61-jarige verpleegster. “Iedere collega was bereid een handje toe te steken en dit steeds met het hart op de juiste plaats. Mijn verkiezing tot Krak is allicht het resultaat van blijken van waardering van heel veel mensen. Het doet deugd te beseffen dat er waardering is voor wat er gebeurt binnen de muren van de zorginstellingen.”
Covid-19 sloeg in als een bom. Vooral in het begin van de epidemie was het volgens Annie Mooren moeilijk omdat er veel onwetendheid, angst en weinig materiaal was. “Maar de collegialiteit was groot en de ondersteuning torenhoog”, blikt ze terug op het voorbije coronajaar. “Het is andermaal gebleken wat voor kracht en impact een schijnbaar klein virus kan hebben. Ik kan de toekomst niet voorspellen. Wat vandaag is, kunnen we een plaats geven. Wat morgen komt, weten we helaas niet. Maar ik probeer wel zo te leven dat er nog toekomst kan zijn voor de volgende generaties. Dat is iets waar ik echt van wakker lig.”
Lessen trekken
Als verpleegkundige was het voor Annie het afgelopen jaar een totaal andere manier van werken. “Het leek aanvankelijk een scenario voor een film, maar het was bittere ernst: ontsmettingsgels, handschoenen, mondmaskers waardoor de bewoners ons niet begrepen, beschermingsmateriaal en ga zo maar door”, zegt Annie. “Al die maatregelen maakten dat we heel goed bij de les moesten blijven en dat vergde extra inspanningen en veel energie. Het voorbije coronajaar kunnen en zullen we met zijn allen maar al te graag zo vlug mogelijk vergeten. Alhoewel vergeten? Ik denk dat we er geweldige lessen moeten uit trekken. Moeder Natuur zullen wij allicht nooit vernietigen. Maar het zou wel eens andersom kunnen gaan.”
Wat zijn de grootste veranderingen in vergelijking met pakweg veertig jaar geleden?
“Naar mijn gevoel zijn dat de globalisering, de digitalisering, de individualisering en de snelheid waarmee alle veranderingen gebeuren. Niets lijkt nog onmogelijk, tenzij er natuurlijk plots een covid-uitbraak is. En die veranderingen houden niet op. Zowat dagelijks sta ik versteld van wat op ons afkomt. Maar ik probeer te leven met het verleden in mijn zakken, met de toekomst aan mijn voeten en met een tevreden hart in het heden.”
Wat vind je persoonlijk belangrijk in het leven?
“Wat ik zelf belangrijk vind in het leven is identiek als wat ik wou meegeven aan de jongeren tijdens de vormselcatechese: eerlijkheid, bewust handelen, respect voor mens en dier. En dat belet je helemaal niet om zelf van het leven te genieten. Integendeel zou ik zeggen: wat je deelt gaat zich vermenigvuldigen.”
Waar kan je van genieten?
“Ik lees graag boeken en wandel ook graag. Ook volg ik aan de academie in Poperinge een opleiding textiele kunst. Ik doe ook vrijwilligerswerk in het Erfgoeddepot De Potyze en ik reis graag.”
Annie Mooren
Annie woont al haar hele leven in Reninge. Ze werkt al 40 jaar als verpleegster in woon-zorgcentrum Zilvervogel in Reninge.
Opleiding verpleegkundige A2 in Roeselare. In 1980 ging Annie aan de slag in het toenmalig gesticht Vallaeys (nu wzc Zilvervogel Reninge). Na 20 jaar te hebben gewerkt, volgde ze haar opleiding A1 en combineerde die studies met haar werk. In 2002
Annie is kernlid binnen Samana, lid van Davidsfonds Reninge-Noordschote en Ferm Reninge. Ook alle andere verenigingen draagt ze een warm hart toe. Ze houdt van wandelen, reizen, lezen en creatief zijn.
Bekijk de video’s en verhalen van alle Kraks 2020 op www.kw.be/proficiat
Proficiat aan alle Kraks 2020
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier