15 jaar geleden geraakte Cédric Uleyn met zijn wagen van de weg. Na het vreselijke verkeersongeval lag Cédric twee maanden in coma. Een lange lijdensweg volgde. Vandaag leidt hij een normaal leven samen met zijn vrouw Maïka en dochtertje Norah.
“Ik heb enorm veel geluk gehad op 15 januari 2005”, weet Cédric (38) te vertellen. “Mijn revalidatie verliep vlot en al bij al kon het veel erger afgelopen zijn. Ik had drie gebroken nekwervels, twee schedelbreuken, drie hersenbloedingen, een klaplong, een kapot evenwichtsorgaan en mijn gezicht was half gebroken. Ik leef mijn leven verder, weliswaar met enkele beperkingen. Als je elke dag die accidenten in de krant lees, besef je pas hoeveel geluk je had. Onlangs verloor iemand die we via via kennen het leven in een zwaar verkeersongeval en dan sta je daar toch eens bij stil. Als ik op tv of in de krant beelden zie van zo’n ongeval kijk ik steeds naar de auto om te zien hoe die eraan toe is. Van mijn wagen schoot na het ongeval niet veel meer over. Ik ontwaakte toch weer uit een coma na twee maanden, maar met mijn evenwichtsorgaan is het nooit meer goedgekomen, want fietsen zit er nog steeds niet in. Dat is wel jammer, als je weet dat ik ooit zeven jaar gekoerst heb.”
Progressief werken
“Mijn gehoor ben ik kwijt op één oor en ik heb geen zijzicht meer. Dat maakt het voor mij ook onmogelijk om met de auto te rijden. Gelukkig rijdt mijn vrouw wel met de wagen. Nu moet ik vooral veel in beweging blijven en ik heb er veel deugd van om te wandelen. Ook op het werk probeer ik zo mobiel mogelijk te zijn. Ik werk in Mariasteen in Gits en ik werk daar progressief: 19 uur per week. Met het openbaar vervoer kan ik me makkelijk van en naar het werk verplaatsen. Kort na mijn herstelperiode heb ik ook nog een fietsenzaak uitgebaat, maar ik was daar misschien iets te ambitieus in en dat is dus niets geworden. Ik ben afkomstig van Ichtegem en woonde ook al vijf jaar in Torhout, maar een tijdje geleden kocht ik dit huis in de Hoogledestraat. Hier wonen we nu met ons drietjes.”
Koffietje drinken
“Ik herinner me helemaal niks meer van het ongeval en dat is misschien maar goed ook. Ik kan nu veel meer genieten van de gewone dingen in het leven. Ons kindje is nu zeven maanden oud en dat vraagt toch ook heel veel tijd en aandacht. Vroeger vond ik het saai om te gaan winkelen of een koffietje te gaan drinken. Dat was iets voor oude mensen, dacht ik.”
“Nu vind ik dat wel heel belangrijk. Mijn herstelperiode was misschien wel een hel, maar het zorgde ook voor veel verrijking in mijn hoofd. Een mens relativeert de dingen veel sneller en ik sta veel positiever in het leven dan voor mijn ongeval”, besluit Cédric moedig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier