Koersdirecteur Philippe Vermeeren: “De E3 is rock ‘n roll én je houdt er vrienden aan over”

Philippe Vermeeren is een bezig man. Hij runt zijn gelijknamig reis- en vervoerbureau met 22 mensen in dienst. Soms gaat hij nog op prospectie. “Ik rijd nog altijd graag met de bus”, aldus Philippe. Daarnaast is hij al 25 jaar bestuurslid van Hand in Hand, de vzw achter E3 Harelbeke, nu de E3 BinckBank Classic. Hij is de koersdirecteur. “E3 is een deel van mijn leven, een groot deel zelfs.” Philippe vindt wel nog tijd om te fietsen en te lopen. “Ontspanning na de inspanning moet.”

Philippe Vermeeren is al meer dan 50 jaar vertrouwd met bus-, school- en reisvervoer. “Ik mocht al heel vroeg helpen in de zaak van mijn vader, Busvervoer Vermeeren, het latere Reisbureau Vermeeren. Ik deed er een beetje van alles.” Dat Philippe de zaak zou verder zetten, stond in de sterren geschreven. Om zelfstandige te worden volgde hij twee jaar de opleidingen bedrijfsbeheer en reisbureaus. Na zijn legerdienst mocht Philippe bij zijn vader beginnen. Op 21-jarige leeftijd maakte hij als chauffeur zijn eerste reis. “Met de bus rijden is mijn lang leven denk ik, mijn eerste liefde.” Nu is Philippe al 40 jaar zaakvoerder. “Zelf nog met de bus rijden, zit er wegens veel kantoorwerk niet onmiddellijk in, maar binnenkort zal ik het nog wel eens doen”, glimlacht hij.

Hoe is het bedrijf begonnen?

“We woonden destijds waar het verdwenen Café Het Belfort was. Mijn vader had er een autocarbedrijfje. Dat was ook de periode van de wereldtentoonstelling in 1958. Hij legde speciale bussen in om de mensen naar die Expo58 te brengen. Hij legde toen ook taxi’s in. Later kwamen daar in de jaren 80 ook school- en bedrijvenvervoer en reisbussen bij. Zo werd het Reisbureau Vermeeren.”

Hoe ben jij in die buswereld verzeild geraakt?

“Vaders firma deed toen alles zelf: van onderhoud, papierwerk en herstellingen tot contacten onderhouden en reisvervoer organiseren. Tussen mijn 6 en 12 jaar mocht ik in de zomervakanties altijd mee. Steeds de klassieke bestemmingen: Oostenrijk, Frankrijk, Spanje en Italië. Ik heb in die zes jaar veel gezien en veel bijgeleerd, hoe jong ik ook was. Op mijn 21ste mocht ik zelf mijn eerste rit naar Rome doen. Ik had het gevoel dat ik het daar al kende.”

Je bent nu 40 jaar zaakvoerder. Is er veel veranderd?

“Uiteraard is de zaak gegroeid. We werken nu met drie bedienden in het kantoor en bijna 20 chauffeurs voor school- en toerismevervoer. Het toerisme blijft namelijk in de lift zitten en het gaat nog altijd naar de klassieke bestemmingen. In de zomer werken we met Flamingo Reizen. Zij organiseren de reizen en wij staan in voor het vervoer en de chauffeurs. In de winter wordt er gewerkt met VOS Travel voor skireizen. Voor De Lijn verwerken we ook het vervoer voor het bijzonder onderwijs. Voor de start van de reizen hebben we altijd een goede vergadering. We kijken welke bussen beschikbaar zijn en hoe we eventuele problemen aanpakken. We werken ook voor Ziekenzorg, nu Samana. We doen aparte reizen met een bus met een lift voor mensen met een beperking.”

Dat vergt een aanpassing voor de chauffeurs.

“Absoluut, maar ze doen dat graag. Ze praten dan ook met die mensen. Bij zulke gesprekken komen de mensen los. Je ziet ze zo ontbolsteren. Ze amuseren zich en zijn gelukkig. Dat is belangrijk voor ons. Meezingen met de Vlaamse schlagers hoort er ook bij. Het is een sociaal gegeven en het is amusant.”

Je doet ook af en toe nog zelf aan prospectie. Vertel eens.

“Vroeger was dat ter plekke gaan, kijken hoe het verkeer er verloopt, de toegankelijkheid van cols of bergpassen bestuderen, een timing van en naar opmaken, enzovoort. Nu is er het gemak van de Google Maps. Je kan van achter je bureautafel een hotel bezoeken, de wegen en/of hindernissen bekijken of een stadsplan bekijken. Dat is handig.”

Je moet veel geduld hebben in het leven, rustig blijven en niet alles in een keer willen

Je bent nu 59. In mei word je 60. Denk je soms al aan je pensioen?

(lacht) “Ja en nee. De opvolging is verzekerd. Mijn zoon Maxim werkt al 7 jaar mee in het bedrijf. Ik heb al gedacht aan 60 te stoppen, maar als je bedrijfsleider bent, komt er veel op je af. Je krijgt veel te verwerken omdat alles bij dezelfde persoon terecht komt. Ik heb uiteraard wel mensen die zich over verschillende zaken ontfermen en dan overleg plegen met mij. Het komt uiteindelijk sowieso bij mij terecht, maar ik doe dat graag. Misschien doe ik er nog wel vijf jaar bij, wie weet. Momenteel verlang ik naar de zomer. Het kriebelt om ook zelf weer eens met de bus te rijden.”

Je bent koersdirecteur van de E3 BinckBank Classic. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“Goh, daar komt zo veel bij kijken. Het begint met het uitbouwen van een team en het parcours uitstippelen. Dat vergt grondig overleg met de lokale en federale politie. Veiligheid voor alles: voor toeschouwers én voor de renners. Dat houdt ook in de contacten met de UCI verzorgen en opvolgen, naar hun congressen gaan, onderhandelen, op de hoogte blijven van nieuwe reglementen. Ik doe alle voorbereidingen samen met Johan Wastyn, de voorzitter van onze sportcommissie. Denk ook maar aan vaste en mobiele seingevers zoeken, motards aanbrengen, nadars, stootkussens, locaties voor EHBO, wegomleggingen. We hebben elke gemeente of stad waar we passeren bezocht en voor hen een apart dossier opgemaakt. Het lijkt wel een beetje routine, maar we moeten alert blijven. Er is ook overleg met de Nationale Wielerbond.”

Zijn er dingen nieuw?

“We hebben voor de allereerste keer onze eigen VAR. Via beeldschermen kunnen we perfect zien of er een wielrenner verkeerd rijdt, op het voetpad fietst, een omwegje neemt of waar een valpartij is. Er wordt ook bekeken of er toeschouwers staan waar ze niet mogen staan, enzovoort. Op die manier kunnen we snel traceren waar wat gebeurt en maatregelen nemen. Je mag niet vergeten dat er 175 renners, tal van volgwagens en motards op het parcours zitten en duizenden toeschouwers langs het parcours staan.”

Zitten je zonen Maxim en Olivier ook in de organisatie?

“Ja hoor. Ik ben blij dat ze de zin voor engagement van mij mee hebben. Maxim organiseert het traject van de bijna 60 vipbussen. Hij zit in die commissie. En Olivier is adjunct-koersdirecteur. Hij is chauffeur van de koersdirecteur… En dat ben ik.” (lacht)

Jullie hebben in de E3 Arena duizenden toeschouwers en duizenden vips in de tenten. Ben je niet bang dat de E3 té groot wordt?

“Eerlijk gezegd zitten we nu al aan bijna de volledige capaciteit van het terrein aan het Forestierstadion. Uitbreiden is niet meteen mogelijk en een andere locatie al zeker niet. We gebruiken nu al een groot deel van de infrastructuur van het voetbalstadion. De vraag is of uitbreiding wel moet. We zitten nu al met bijna 60 vipbussen op de weg. Het moet doenbaar blijven. Die bussen alleen al vormen een kilometers lange file. Ik vraag me luidop af of er absoluut nog 500 vips moeten bijkomen. Het moet een volksgebeuren blijven, een familiehappening.”

We hebben voor de allereerste keer onze eigen VAR

Kan je de E3 in enkele woorden samenvatten?

“Moeilijke vraag. E3 is een groep mensen waarmee je een jaar samen werkt en iets moois organiseert. Als het een goede koers wordt en er een mooie winnaar is, zijn wij tevreden. We zijn content als het publiek tevreden is. Dat is een ongelooflijk goed gevoel.E3 is rock ‘n roll én je houdt er vrienden aan over.”

Heb je vrije tijd?

“Ik heb daar leren tijd voor maken. E3 neemt veel van onze tijd in beslag. Mijn sociaal leven is druk net door de koers. Het wordt altijd maar drukker en er is meer tijd nodig. Soms moet bij ons, de oude garde, alles wijken. Dat bestaat niet meer. De jonge garde, zoals mijn zonen, zien dat anders. Het werk is misschien nog niet gedaan, maar het is nu tijd voor ontspanning, klinkt het dan. Ik heb dat dus geleerd. Regelmatig ga ik wandelen, fietsen of lopen. In de zomer gebruik ik een koersfiets, in de winter mijn mountainbike. Dat zijn van mijn gelukkigste momenten.”

Waarmee wil je dit gesprek eindigen?

“Je moet veel geduld hebben in het leven, rustig blijven en niet alles in een keer willen.”