Wie ooit het slachtoffer was van een inbraak zal het beamen: zelden kennen dergelijke zaken een goede afloop. Het trauma is blijvend en van de daders en de buit is zelden nog een spoor te vinden. Het verhaal van Melanie Buyssens (32) uit Wevelgem kende een gelijkaardige start, maar vrijdag kreeg ze een onverwacht telefoontje uit Frankrijk.
“Het is een avond die ik niet snel zal vergeten”. Melanie start haar verhaal met zowel frustratie als blijheid in haar stem. “Ik keerde in maart van een date terug huiswaarts. Normaliter staat Jules, mijn 7-jarige Chihuahua, me aan de deur op te wachten, maar die avond was het stil. Ik dacht eerst dat hij ergens lag te slapen, maar nergens kon ik mijn kleine knaap bespeuren”.
De realiteit van het verhaal drong bij Melanie pas volledig door toen ze naar haar slaapkamer trok. “Ik bleef ergens hopen dat Jules zich in mijn slaapkamer had genesteld, maar toen ik de gigantische wanorde zag, wist ik het meteen. Iemand had, tijdens mijn afwezigheid, ingebroken. Het slot van mijn achterdeur was kapot, de bovenverdieping overhoop gehaald en Jules was verdwenen. Meer nog, zelfs het mandje van Jules was verdwenen. Het leek er dus sterk op dat de dieven ook mijn hondje hadden meegenomen”.
Melanie liet de hoop niet zakken en startte een indrukwekkende zoektocht. “Ik postte mijn verhaal en foto’s van Jules op ieder mogelijk kanaal. Iemand moest uiteindelijk Jules tegen het lijf lopen, dus ik ben altijd blijven hopen op een goede afloop”.
De maanden verstreken en, hoewel Melanie bleef geloven, drong ook het besef door dat ze haar Jules misschien nooit meer terug zou zien. Een besef dat gisteren, met een eenvoudig telefoontje, van tafel werd geveegd. “Iemand met een Frans telefoonnummer belde me voortdurend op” verklaart ze opgelucht. “Eerst dacht ik dat het om een grap ging, wie uit Frankrijk zou me anders opbellen, maar de beller bleef aandringen. Toen ik uiteindelijk antwoordde, kreeg ik een dierenarts uit het Franse Roubaix aan de lijn. De dame in kwestie vroeg me of ik eventueel de eigenares was van een Chihuahua die bij haar voor onderzoek was binnengebracht. Ik geloofde eerst mijn oren niet, maar de dierenarts stuurde me via SMS een foto en toen wist ik het meteen: dit was Jules!”
“Aan de telefoon hoorde ik dat een Armeense familie hun hondje binnenbracht bij de dierenarts, vanwege een vreemde hoest.”
Het was de achterdocht van de dierenarts in kwestie, die de bal aan het rollen bracht. “Aan de telefoon hoorde ik dat een Armeense familie hun hondje binnenbracht, vanwege een vreemde hoest. De dierenarts in kwestie stelde enkele vragen, zoals de leeftijd van de hond, maar de familie in kwestie kon op bijna geen enkele vraag antwoorden. Dat deed allerlei belletjes rinkelen en met een smoesje kon ze de familie overtuigen de hond achter te laten voor verder onderzoek. Toen ze de chip uitlas, kwam ze bij mij terecht“.
Goed nieuws dat misschien wel de start van veel meer kan zijn. “Nadat ik Jules ben gaan ophalen, ben ik richting politie getrokken. Ze hebben er mijn verhaal genoteerd en ze namen ook meteen contact met hun collega’s in Frankrijk. Wie weet hebben die kerels ook op andere plaatsen ingebroken en andere honden gestolen? Op die manier hebben ze een punt waar ze kunnen starten. Ik ben alvast door het dolle heen dat ik Jules terug heb”.
Jules zelf, die geniet opnieuw van de rust en kalmte bij Melanie. “Van die hoest kon ik niet meteen iets merken en hij lijkt ook in goede gezondheid te verkeren” sluit ze af. “Hij heeft een klein plekje op zijn poot, maar dat kan misschien ten gevolge van de stress zijn. Ik ga hem alvast vertroetelen en verwennen, hij heeft dat na al die tijd wel verdiend“.
(CL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier