Jean-Philippe Delberghe: “Ik wil in mijn fotografie de essentie tonen, zonder franjes”

Jean-Philippe Delberghe is fotograaf in bijberoep. Hij streeft met zijn fotografie geen perfectie na. “Het mag geen postkaartfotografie zijn. Met mijn beelden wil ik een eigen signatuur neerzetten, een duidelijke herkenbare beeldtaal”, zegt hij. Jean-Philippe woont aan de kruising tussen de Leie en het kanaal Bossuit-Kortrijk. “De Leie is voor mij letterlijk thuiskomen. En toch fotografeer ik weinig water.”

Meer dan tien jaar geleden raakte Jean-Philippe Delberghe volledig in de ban van fotografie. Hij volgde vier jaar fotografie en twee jaar specialisatie aan de academie van Kortrijk. “Eigenlijk heeft het medium me altijd al gefascineerd. Ik heb er nagedacht over reeksen, opdrachten, donkere kamer, fotoshop en vooral veel dingen uitgezocht“, vertelt hij. Hij houdt ook van experimenteren, zowel puur technisch als qua onderwerp.

“Ik fotografeer graag in donkere grijstinten en hou vooral van een zekere onscherpte. Soms maak ik bewust gebruik van fouten met pixels of mijn kleurbalansen. Mijn huidig werk is min of meer een kruisbestuiving tussen grafiek en fotografie. Maar beroepshalve is het een andere kant uitgegaan: ik ben aan de slag als marketing manager bij 2Tec2, een firma die geweven vinyl maakt voor vloerbedekking.”

Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“Een combinatie van plastic en glasvezel. Om het met grote woorden te zeggen: hightech flooring. Het resultaat is een sterke, slijtvaste geweven materie. Het wordt meestal gebruikt in kantoren of grote ruimtes. Het is een strakke maar toch beweegbare materie die enigszins doet denken aan textiel en textuur. Zo, al een eerste link met de Leie: Texture (lacht). Het is mijn taak de vloerbedekking te promoten, te verkopen en prospectie te doen. En eigenlijk sluit het perfect aan bij mijn bijberoep als fotograaf.”

Hoe bedoel je?

“In mijn functie moet ik vaak foto’s nemen van onze projecten. In veel brochures zie je soms mooie foto’s van vloerbedekking, maar alles is vlak. Men vergeet al te vaak de structuur, de textuur, de diepte. In het vinyl is dat net enorm belangrijk. Enkele stappen zetten, even bewegen en ziet je tal van patronen, lijnen en kleurschakeringen ontstaan. Als fotograaf let ik daar onmiddellijk op.”

Van waar die grote interesse voor fotografie?

“Meegekregen via mijn stiefvader, toen ik een jaar of zeven was, denk ik. Hij had een Nikon en dat toestel intrigeerde mij als kind enorm. Al die knopjes, de lenzen, het scherp stellen, het hanteren. Toen we in het zesde middelbaar op schoolreis gingen naar Parijs, kreeg ik zijn toestel mee. Ik kwam terug thuis met een pak mooie kiekjes. Nadien zat ik al snel met mijn neus in boeken over reisfotografie (lacht).”

“Je moet fouten maken en daaruit leren. Op die manier ontdek je veel” – Jean-Philippe Delberghe

“Toen al begon het dromen over een mooie carrière als beroepfotograaf. Ik kreeg mijn eerste toestel van mijn ouders op mijn achttiende verjaardag. Een zeer gesofisticeerde Minolta, toen een echte topper. Ik heb dat met vrienden uitgeprobeerd en dat lukte goed. Mijn droom bleef bestaan, maar dan denk je aan de toekomst, praat je over kinderen, een huis, een vast inkomen. Ik besefte snel dat je met fotograferen uiteindelijk niet rijk wordt. Het is dan maar mijn voornaamste hobby geworden.”

Je bent dan naar de academie getrokken en je hebt je later gespecialiseerd. Vertel.

“Ik heb in het begin veel dingen geleerd, maar ik zocht ook dingen zelf uit en experimenteerde met pixels of kleuren. Zo heb ik heel toevallig een intens blauw ontdekt omdat mijn wit-balans niet juist stond. Ik heb dat verder uitgediept en ook gebruikt. Je moet fouten durven maken en daaruit leren. Op die manier ontdek je net veel nieuwe dingen. Soms maak ik bewust fouten en gebruik ik die in mijn beelden. Denk aan een verkeerde kleur, foutief scherp stellen, vreemd kadreren. Haarscherpe details oproepen vanuit je herinneringen is schier onmogelijk. Ik vergelijk mijn fotografie daar graag mee. Ik wil de essentie van die herinnering neerzetten, zonder franjes, zonder details en altijd een beetje onscherp. Ik wil mijn eigen signatuur hebben een duidelijk herkenbare beeldtaal.”

Hoe is je manier van fotograferen doorheen de jaren geëvolueerd?

“Mijn stijl druist misschien een beetje in tegen de hedendaagse trends. Mensen willen steeds sneller scherpe, superfijne beelden afleveren. Ik durf zaken soms subjectief, vervuild, grauw en redelijk donker op de foto zetten. Eerlijk? Vroeger gooide ik veel dingen weg, beelden die ‘niet juist’ waren. Ik hield vaak maar één versie over. Nu bewaar ik mijn missen. Ik durf almaar vaker mooie beelden van een gebouw bijvoorbeeld kapot scheuren om naar een nog mooier resultaat te werken.”

Je volgt nu ook vrije grafiek. Wat spreekt je daarin aan?

“De verschillende soorten druktechnieken zoals lino’s, etsen en zeefdruk bijvoorbeeld. Het sluit enerzijds erg aan bij de fotografie maar het gaat anderzijds een stuk sneller en biedt meer mogelijkheden.”

“Vandaag wordt ook veel meer gewerkt met computer en tal van bewerkingsprogramma’s. In Art Print kan je zelfs originele kunstwerken digitaal opslaan en drukken. Dat kan, maar ik vraag me af of je dat mag printen. Duitsland bijvoorbeeld is bezig met gepigmenteerde kunst. Ik sta daar een beetje weigerachtig over. Al de ambachtelijke technieken zijn nu kunst. De vrije grafiek is wel boeiend en de docenten staan open voor alles: het is werken en een visie ontwikkelen. En uiteindelijk is het belangrijkste dat iedereen zich in zijn werk kan amuseren.”

Je fotografeert voornamelijk steden en gebouwen. Waar haal je de inspiratie?

“Ik denk spontaan aan New York City, een van mijn favoriete steden. Zo heb ik van de Radio City Music Hall een fragment gefotografeerd als herinnering voor mezelf. Ik doe een impressie op en wil die ook meebrengen naar huis. Ik maak dan ook wel familiekiekjes, maar ik hou niet zo van postkaartenfotografie die altijd uit dezelfde hoek is gefotografeerd. Mijn inspiratie haalde ik bij rockfotograaf en filmregisseur Anton Corbijn. Hij maakt zwart-wit foto’s, vaak met een grauwe ondertoon, ruig en met een soort hardheid. Daar hou ik van.”

“Kunst is iets waar je verliefd op wordt, iets persoonlijks”

“Gebouwen breng ik graag op een sobere manier in beeld. De vrijheid met architectuurfotografie is een zalig gevoel. Gebouwen zijn vaak heel dynamisch om te fotograferen. Overdag staan ze letterlijk in het daglicht. ‘s Nachts zijn andere accenten te zien. Een brede waaier aan mogelijkheden die het voor mij als fotograaf alleen maar interessanter maakt.”

Doe je ook aan portretfotografie?

“Men heeft me dat enkele keren gevraagd op de academie. Ik doe dat wel, maar vooral abstract en strak, maar soms ook iets stoerder of in een streetstyle met intense kleuren. De mens fascineert mij wel ergens. Ik probeer altijd het karakter van mijn model te tonen, soms redelijk ruig en in wit-zwart. Dat is een zeer persoonlijke interpretatie en de vraag is altijd of het grafisch interessant is op beeld of niet. De personen in kwestie krijgen altijd inspraak als ze iets te donker of te ruig vinden. Ik schep een speciale band met de modellen en laat hen in hun waarde. Mijn grote voorbeeld is modefotograaf Peter Lindbergh, die foto’s maakt voor onder meer het modeblad Vogue. Hij maakt een soort filmstills, geïnspireerd op de wit-zwart films van de jaren twintig. Dat intrigeert en inspireert mij.”

Wat is kunst voor jou?

“Goh, moeilijke vraag. Dat is iets zeer persoonlijks. Je kan dingen verkopen, kopen of verzamelen. Het is eigenlijk een individuele liefde, iets waar je verliefd op wordt. Dat kan een foto, schilderij, boek of poëzie zijn. Mocht het dan ook geld waard zijn, zou dat uiteraard mooi meegenomen zijn.”

Om af te sluiten: wat betekenen Kortrijk en de Leie voor jou?

“Kortrijk is een mooie, boeiende en bloeiende stad, vol erfgoed, cultuur, kunst, beleving en beweging. Ik ga vaak in de stad om te fotograferen. De Leie is thuiskomen voor mij. Letterlijk, want ik werk in Moeskroen en woon op nog geen 100 meter van de rivier. Ik hou van de rust die ze uitstraalt, het statige, de boorden en wandelpaden, maar ga ze niet onmiddellijk op foto zetten (lacht).”

De Leie is zo belangrijk, zeg je. Waarom fotograaf je ze dan niet?

“Eigenlijk fotografeer ik nooit water. Ik hou niet van die clichébeelden van een deiningske hier of een golfslagske daar. Een mooie glinstering of weerspiegeling van en op water, het zegt me weinig. Misschien later. Mocht ik het echt abstract kunnen weergeven, zou ik dat zeker proberen. Op een ietwat bevreemdende manier, zodat mensen zich zouden moeten afvragen wat het is.”

Jean-Philippe Delberghe (43) is getrouwd met Ilse Maddens. Hij is papa van Arthur (15) en Noémie (11). Hij woont in Kortrijk. Hij volgde economie aan het St.-Jozefsinstituut Kortrijk en studeerde Toegepaste Economische Wetenschappen aan de universiteiten van Kortrijk en Antwerpen. Daarna trok Jean-Philippe naar Ufsia in Antwerpen. Jean-Philippe is marketing manager bij 2Tec2, een firma die geweven vinyl maakt voor vloerbedekking. Hij houdt van reizen, architectuur en boeken. Al jaren is Jean-Philippe geboeid door fotografie. Hij volgde vier jaar fotografie en twee jaar specialisatie aan de academie van Kortrijk. Vandaag is hij fotograaf in bijberoep.