Jasper Steverlinck over zijn cd Night Prayer : “Ik heb niets nieuws uitgevonden, maar op de radio valt mijn muziek wel op”

Bij Sony Music in Brussel spraken we met Jasper Steverlinck, die zijn nieuw album Night Prayer kwam promoten. De zanger van Arid vertelde honderduit over zijn soloproject. Hij is zelfs de eerste artiest die een ruim deel van onze vragen in één keer wist te voorzien van een reactie, want hij bleef maar babbelen én babbelen. Jasper ademt muziek uit, zijn leven is muziek en dat hoor je duidelijk wanneer hij openhartig praat over zijn nieuw album, zijn eigen liedjes.

In 2004 kwam je eerste soloproject uit. Je werkte dan verder met je groep en nu – zoveel jaren later – breng je terug een soloalbum uit. Nooit eraan gedacht om enkel nog solo verder te werken ?

Jasper : “In 2005-2006 was ik er even uit wegens ziekte. Ik begon dan terug met mijn groep Arid. Toen dacht ik nooit meer aan een soloproject. Ik heb ook nooit een muzikale opleiding gekregen. Ik had wel zin om een cd op te nemen, maar ik had ook nooit gedacht dat ik mijn groep opzij ging schuiven. In 2007 begon ik dus terug met de groep. We maakten nog twee cd’s, goed voor minstens vier jaar inzet en optredens. De voorbije jaren waren we binnen de band allemaal al met andere dingen bezig. In 2010 brachten we met Arid onze laatste cd uit. En dan kwamen ze bij mij aankloppen om in de jury te zetelen van The Voice. Ik deed dat twee jaar en ik won ook twee jaar die wedstrijd met mijn team. In 2013 was mijn avontuur bij The Voice voorbij. Toen begon ik terug met een soloplaat, waaraan ik vier jaar werkte. Ik had geen probleem om nieuwe liedjes te schrijven, maar ik had wel een probleem hoe ik ze ging opnemen. Ik zat vaak alleen in de studio. Daarom dat ik nog altijd vind dat deze tweede soloplaat eigenlijk mijn eerste solo-cd is geworden. Tussenin bleef ik ook verder spelen. Een keer met die band, de andere keer met een andere band. Ik bleef ook verder schrijven, maar ik was niet altijd tevreden over mijn liedjes. Ik bemerkte dat bepaalde liedjes niet echt werkten. Speelde ik de liedjes alleen, dan klonk het goed. Maar speelde ik dezelfde nieuwe songs met een band, dan ging dat niet. Het lag zeker niet aan de topmuzikanten. Ik moest terug van nul beginnen hoe ik ze zou inspelen en daarna klikte het. Bij mij gaat het puur om emotie. Een voorbeeld : Ne Quitte Pas van Jacques Brel. Of je dat nu kent of niet, dat is een lied dat emotie uitstraalt. Dat beweegt in golven, gaat omhoog en omlaag, dat is een strak ritme. Moesten we Ne Quitte Pas nu opnemen zoals de huidige muziek klinkt, dan zou 80% van dat liedje verdwijnen. En dat kwam ik telkens tegen. Speelde ik mijn nummers alleen, dan had ik dat gevoel niet. Ik moest het dus anders aanpakken en dat heb ik ook gedaan. Toen kwam ik Jean Blaute tegen. Ik ging bij hem thuis langs en speelde mijn nieuwe songs op gitaar en piano. Jean zei : “Dat is simpel wat jij wilt doen. Het is muziek maken zoals de mensen dat vroeger deden. Je neerzetten, niet knippen en plakken… Dat is inderdaad fantastisch. Direct inzingen en het goed brengen. Jean zei : Pas op hé, je moet dat wel kunnen. De mensen die dat vroeger deden, konden goed spelen en zingen. Maar jij kan dat ook aan ! En inderdaad, al mijn nieuwe liedjes werden in één track op het album gezet. Ieder liedje dat je hoort, zong ik direct in vanaf de eerste noot tot het einde. Ik ging het spelen, zonder band, maar er kwamen toch muzikanten aan te pas. Jean zei dat ze gingen meegaan in de dynamiek. Ik vroeg aan Jean om de zekerheid te krijgen dat ik toch stop mocht zeggen, indien ik aanvoelen dat het niet lukte. Met de muzikanten ging echter alles heel vlot vooruit.”

Je kreeg geen muzikale opleiding. Is dat een nadeel ?

Jasper : “Ik voel het niet als een tekort, maar het is wel anders. Op een bepaald moment begon ik met muzikanten te werken, die wel een opleiding hadden gevolgd. Ze vroegen akkoordenschema’s, maar dat kende ik niet. Ik wilde dat dan toch kennen, maar natuurlijk lukte dat niet op korte tijd. Ik kocht boeken aan en begon met potlood te studeren op noten. Ik wist opeens beter waarover ik sprak. Onlangs speelde ik met Milo Meskens. Ik was bezig met één akkoord te spelen en hij stond ervan versteld. Hij reageerde : Amaai, dat vind ik zo sjiek van U. Jij speelt dat akkoord op zo’n manier, dat zou ik niet durven doen. Ik heb dat op een andere manier geleerd. Ik leer veel bij, maar ik hoef niet alles te weten want ik heb schrik dat ik dan teveel zou nadenken in schema’s. Paul McCartney kreeg ook geen opleiding, toch wist hij hoe hij zijn akkoordenschema’s moest maken. Maar mijn muziek is ook vrij simpel. Het is een verhaal. Vroeger vond ik het heel moeilijk om iets wat in mijn hoofd zat om te zetten in akkoorden. Na al die jaren ervaring kan ik soms naar de piano stappen en direct de juiste toonaard vinden, waardoor ik het geen tweede keer moet spelen.”

In de voorbije zes maanden moet het toch veel deugd hebben gedaan dat uw twee singles That’s Not How Dreams Are Made en en Here’s To Love direct werden opgenomen bij Studio Brussel en dat de respons heel goed was ?

Jasper : “Dat doet enorm veel deugd. Ik had dat niet verwacht. Ik had veel schrik van de muziekindustrie, maar niet van de mensen. Ik dacht dat de muziekindustrie mij wat vergeten was. Ah, die Jasper, ja die kennen we. Hij kan wel goed zingen maar what ever ? We’re not really intrested… Dat was mijn idee erover. Ik ben nu wel fier dat het zo vlug heel goed ging bij Studio Brussel. Mijn plaat is een bewuste keuze van mij geworden, maar ik wilde het zo. Ik heb niets nieuws uitgevonden, maar wanneer je het hoort op de radio, dan valt mijn muziek wel op. Het anders zijn in de leegte, er zitten weinig instrumenten in. Het zit niet vol. Wanneer je tegenwoordig een liedje hoort met een gitaar en een akoestische stem dan hebben de mensen de indruk : amaai, mooie gitaar en stem. Het is wel leeg, maar dat is geen waar. Veel mensen zeiden : zou jij dat wel doen ? Dat is te traag, te melancholisch. Het zijn allemaal normen waarvan ik zelf wist dat het niet evident zou worden, maar ik moést het zo doen. Ik verlies liever met keuzes van mezelf of met keuzes van anderen. Wanneer ik moet luisteren naar de keuzes van anderen, dan lukt het niet en dan ben ik de onnozelaar. Dat kan niet als artiest. Ik heb misschien ook geluk gehad. Ineens zat ik in een tv-programma en plots stond mijn single op één als best verkochte single. Iedereen had blijkbaar die single gekocht, na het tv-programma te hebben gezien. Fantastisch toch !”

Waar maak je die rustgevende songs ? Trek je dan één week erop uit om je af te zonderen om enkel maar te tokkelen op je gitaar ?

Jasper : “Ik woon in de Vlaamse Ardennen. Wandel ik naar buiten, dan kom ik in mijn tuin en daar staat een minihuis in waarin ik veel tijd spendeer. Het is mijn bureau, mijn studio. Er komt veel daglicht binnen en het ligt midden de natuur. Op die manier lijk ik wel een schrijver die een boek schrijft, die zit ook vaak te lezen of te studeren in een rustgevende omgeving. Ik ben dan letterlijk alleen. Ik heb mij nog nooit verplaatst. Mijn studio is mijn enige verplaatsing en biotoop. Ik denk zelf dat de essentie van de plaat daardoor is gekomen. Omdat er niemand anders bij was op dat moment. Ik kan iedereen aanraden om zich even te ontdoen van alles. Ik ben een grote fan van Jack White van The White Stripes. Die zei ook eens : ik heb alles. Veel geld, muzikanten, studio, albums, alles… Maar als ik aan een nieuw studioalbum begin dan I box myself. Zijn bedoeling is : ik pak mijn gitaar en versterker mee, ik beperk mij qua knippen en plakken. Ik kan dat wel volgen. In onze huidige maatschappij dient onze technologie om het ons gemakkelijk te maken. Dat is leuk, maar voor muziek lukt dat niet. Je moet tegen iets vechten en pas daarna kan je iets maken.”

Momenteel leg je de focus terug op je solocarrière. Is de tijd met de groep Arid volledig verleden tijd ?

Jasper : “Dat kan ik nu niet zeggen. We zijn en blijven vrienden, maar iedereen is nu bezig met andere dingen. Onze drummer is zelfs begonnen met een muziekschool in Brugge. Onze gitarist is bezig met andere projecten. Komen we nooit meer als Arid naar buiten ? Zeker niet in de eerstvolgende jaren.”

Wil je nog eens in de jury zetelen van The Voice ?

Jasper : “Moesten ze het mij vragen, natuurlijk. Het was voor mij een super fijne ervaring, echt waar. Mijn vrouw gaf vroeger les. Ik heb zelf nog nooit les gegeven. Dat is niet volledig hetzelfde, maar ik voelde die jurering wel aan als les geven. Natuurlijk tonen ze niet alles op tv, want dat zou saai overkomen. Ik vond het wel fijn om de kennis/ervaring die ik heb te delen met anderen. Ik kreeg ook veel terug van die jonge mensen. Ik heb zestien jaar editors gedaan. Ik begon altijd maar te twijfelen wat ik zou doen. Maar door het contact met die jonge mensen over muziek kreeg ik wel terug zin om verder te doen met muziek.”

Waarom deed je in de voorbije seizoenen niet meer mee ?

Jasper : “Wellicht door mijn Engels management, dat een beetje een flop werd. Die beloofden veel, maar er werd maar weinig gerealiseerd. Ik besloot zelf van te stoppen met The Voice, want dat is heel tijdrovend. Ik ging op pad. Ik ging dit en dat doen, ik dacht ook aan een soloplaat… Dan ben ik al terug actief voor een lange periode. Mijn zoon heeft autisme en dat is natuurlijk ook een belangrijk persoon geweest voor mijn soloplaat. Zijn autisme was ook een grote verandering in mijn leven, een zoektocht om daarmee om te gaan. Wat is het beste voor hem ? Hoe gaan we daarmee om ? Op dat moment verdwijnt de muziek naar achteren en neem je andere prioriteiten in je leven.”

Liefde voor muziek komt op tv. Breng je uw nieuwe cd Night Prayer niet te vroeg uit ?

Jasper : “De meeste artiesten die meededen, denken inderdaad aan een cd na of tijdens Liefde voor muziek. Ik was echter al zolang bezig met mijn cd. Ik zat dus met een andere timing. Ik hoop dat de mensen die mij bezig zien op tv ook weten dat ik een nieuwe cd heb en dat ze die ook gaan kopen.”

Kreeg je zelf de vraag om mee te doen of moest je contacten inschakelen ?

Jasper : “Neen, de programmamakers stelden zelf die vraag. Ik werd ook al gevraagd voor de voorbije seizoenen, maar toen was ik niet vrij. Ik wilde wel weten of ik mijn eigen ding mocht brengen. Iedereen kreeg zijn eigen muzikale vrijheid. Vtm doet zijn best, chapeau daarvoor. Binnen bepaalde formats zeggen ze niet vlug dat je uw eigen goesting mag doen.”

In oktober 2017 volgden de opnames in Spanje. Ben je benieuwd naar het eindresultaat ? Of mochten jullie dat al zien ?

Jasper : “Ik zag nog niets. Ik hoorde enkel nog maar de mix van mijn songs, dit vooral ter controle dat alles juist is. Ik weet ook niets over de nummers van de collega’s. Ik hoorde die liedjes wel op het moment van de opnames, maar voor de rest niets. Ik vond het wel supertof. We zaten met een goede groep. We zaten ook één week lang intens bij elkaar. Iedereen denkt dat men elkaar kent, maar wanneer je daar dan op zo’n afzondering bent, besef je dat je de andere artiesten toch niet zo goed kent. Ik schrok ook dat een bepaald liedje dat ik bracht zorgde voor zoveel emotie bij de artiest die het normaal zingt. Gewoon omdat je dan meer verneemt over dat liedje, de achtergrond, de reden waarom het tot stand kwam. Ik zei al tegen iemand : tijdens Liefde voor muziek zong ik voor het kleinste, maar wel het moeilijkste publiek. Het zijn immers allemaal mensen die met muziek bezig waren en zijn.”

Er wordt vaak gehuild in dat programma. Gebruiken de programmamakers ajuinen om jullie te doen huilen ? Is dat echt zo emotioneel ?

Jasper : “Ik snap dat helemaal, want muziek is emotie. Niet ieder liedje is droevig. Bob Marley is ook pure emotie, dat is de grootste kracht van muziek. Je kan je oren wel afsluiten, maar het gevoel dat het teweeg brengt kan je niet afsluiten. We zijn allemaal mensen, geen robots. Het is intensief om op zo’n manier samen te zitten. Wanneer Helmut zegt dat hij precies dit liedje had geschreven toen hij van zijn vrouw was gescheiden en dat het haar lievelingsnummer was… Ja… dan raakt dat een mens hé. Niemand zit op dat moment daar onbewogen bij. Ik maak ook vrij diepgaande dingen, die misschien confronterend zijn voor bepaalde mensen. Ik vind dat schoon. Niemand kwam ook toe met de gedachten om eens te wenen. Moest het fake zijn – maar het is totaal niet fake – dan zullen de kijkers direct bemerken dat het niet klopt. Emotie kan je niet naspelen.”

Wordt alles opgenomen en gemixt in Spanje ?

Jasper : “In één week tijd werden er acht afleveringen opgenomen. Het is dus logisch dat niet alles tijdens de opnames kan gebeuren. Ik bestudeerde thuis de songs die ik wilde brengen. Ik koos liedjes uit en dacht na hoe ik ze ging coveren. Ik vroeg dan raad aan Jeroen, de verantwoordelijke van het programma Liefde voor muziek.”

Heb je nog altijd een goede band met West-Vlaanderen ?

Jasper : “Natuurlijk, mijn familie is van West-Vlaanderen. Mijn ouders zijn afkomstig van respectievelijk Staden en Roeselare, maar zelf heb ik daar nooit gewoond. Ik spreek zelf geen West-Vlaams, omdat mijn ouders ons hebben opgevoed in het ABN maar onderling spraken we wel eens dat dialect. Ik groeide op in Evergem. West-Vlaanderen voelt wel voor mij aan als een beetje thuis komen. Mijn tante woont in Lichtervelde, een ander familielid in Kortrijk.”