Jacques Merlevede: “Ik heb Iron Maiden als een van de eersten aangebracht”

Jacques Merlevede is van jongs af aan bezeten door muziek. Hij draagt hardrock in zijn hart. “Deze muziek is mijn lang leven”, vertelt hij. Eind april 2018 stopt Jacques met Popcenter Kortrijk, de muziekzaak die hij en zijn vrouw Bernadette 45 jaar uitbaatten. “Het zal pijn doen, dat besef ik nu al.” Drie vrienden maken nu een documentaire over zijn levenswerk.

Jacques Merlevede (64) en zijn vrouw Bernadette Beernaert nemen op 28 april 2018 definitief afscheid van Popcenter Kortrijk. “Het gebouw staat te koop en ik heb geen zin om nu nog een nieuwe zaak te beginnen”, vertelt Jacques. Drie vrienden, muziekliefhebbers en fervente bezoekers van de platenzaak, gaan nu het leven van Jacques en Bernadette en de historiek van het Popcenter verfilmen in de documentaire ‘Popcenter, the legendary rock store’. Zij willen Jacques’ passie voor muziek en zijn soulmate Bernadette weergeven. Ook hoe hij door al die jaren heen een inspiratiebron werd voor duizenden muziekliefhebbers in binnen- en buitenland. “Zelf vind ik dat ik een bescheiden bijdrage aan Kortrijk heb geleverd“, aldus Jacques.

Een eigen film of documentaire, wat doet dat met een mens?

(Stil) “Het doet me plezier dat deze drie vrienden de documentaire als eerbetoon willen maken. Het is super dat een mens die een ‘winkelke’ uitbaat en plaatjes verkoopt zo’n kans krijgt. Ik wil dan ook iedereen bedanken. Op 28 april volgend jaar is het definitief voorbij. En wat voorbij is, is voorbij, want niets is eeuwig. Het zal pijn doen, dat besef ik nu al. Mijn vrouw en ik hebben de winkel al die jaren met hart en ziel en heel veel liefde gerund. Toen burgemeester Vincent Van Quickenborne langskwam naar aanleiding van de persvoorstelling van de film, moest ik even slikken, ik was sprakeloos. Elk mens heeft gevoelens en emoties. Ik ben dan ook niet beschaamd om die te tonen.”

Op de persnota van je documentaire staat ‘With a little help from his friends, bewandelde Jacques Merlevede a long and winding road met zijn inmiddels legendarisch geworden Rock Store Popcenter’.

(Erg stil) “Mooi, zeer mooi. Het raakt mijn gevoelige snaar. Ik wist zelfs niet dat dit daar op stond. Het vat inderdaad mijn leven tot nu toe perfect samen.”

Ben je bang om na 28 april in een zwart gat te vallen?

“Het zal absoluut wennen worden. Bernadette en ik zijn 45 jaar lang elke dag in de weer geweest met muziek, prospectie, bestellingen en papierwerk. Wist je dat we in al die jaren nooit vakantie genomen hebben? Zelfs op 11 november is de winkel open. Ik zal de knop moeten omdraaien. Ik stel me nu al de vraag waar ik mijn muziek zal kopen. Anderzijds zullen we rustig naar optredens en festivals kunnen gaan en genieten. Bovenal zal ik zeker en vast veel tijd maken voor mijn kinderen en kleinkinderen.”

“Door veel te werken maakte ik bijna geen tijd voor mijn kinderen. Ik wil dat nu goedmaken”

Hoe is het eigenlijk allemaal begonnen?

“Muziek is de rode draad in mijn leven. Ik heb toen Hans Masselis naar ‘t Hoge vertrok zes maanden het legendarisch jongerencafé The Shakespeare uitgebaat. Omdat ik mijn gading niet vond in zijn platenverzameling ging ik zelf op zoek. Toen ik jong was at en dronk ik niet om mijn 20 frank zakgeld te sparen voor plaatjes. Na korte tijd richtte ik in 1972 op de eerste verdieping een eigen platenwinkeltje in. Mijn mama hielp het mee financieren. Na die zes maand trok ik naar de August Reynaertstraat en opende er het Popcenter. Ik zou er 28 jaar blijven.”

Hoe reageerde je omgeving?

“Ik was opgetogen met mijn eigen ‘grote’ zaak. Iedereen was verbaasd dat ik dat aandurfde. In het begin was het niet zo gemakkelijk. Ik deed vooral een beroep op mond-aan-mondreclame. Ik doe dat nu trouwens nog altijd. Ik ging op zoek naar platen in Duitsland en Amsterdam in Nederland. Pop was in die tijd vooruitstrevend, denk maar aan de Beatles. Popplaten die ik zelf niet vond, haalde ik bij John Craeynest van het toenmalige Musica. Veel kopers kwamen met de fiets, niet enkel uit de streek, maar zelfs uit Rijsel en Parijs. Jongelui van 20 hadden toen nog geen wagen hé. Er moet toch iets geweest zijn aan het Popcenter dat hen aantrok.”

Later ben je verhuisd.

“Omdat de ruimte te klein werd trok ik naar cinéPalace in de Zwevegemsestraat. Dat pand stond te huur en daar had ik enorm veel ruimte voor een stock en de administratie. Later werd Popcenter deel van Music Mania, dat echter in 2007 failliet ging. Maar ik wilde niet bij de pakken blijven zitten en opende een nieuwe winkel – de huidige – in de Kleine Sint-Jansstraat. Het had ook voordelen. Het lag op honderd meter van de vorige locatie. Omdat de ruimte daar veel kleiner was en ik niet alles meer kon aanbieden, ben ik me beginnen specialiseren. De popmuziek was door de jaren heen geëvolueerd in poprock en rockmuziek. Ik koos voor hardrock en metal. De naam van de zaak bleef wel Popcenter en veranderde niet in Rockcenter (lacht). Ik moet wel zeggen dat ik de beste herinneringen heb aan de locatie in de Reynaertstraat.”

Is er in die 45 jaar veel veranderd in de muziekwereld en daarbuiten?

“Op muzikaal gebied zeker. De genres veranderen tegenwoordig constant van naam, maar zijn in mijn ogen toch allemaal onder de zelfde noemer terug te brengen tot enkele categorieën. De vinylplaten, cd’s, cassettes, cassette- en platenspelers, bandopnemers met grote banden, minidiscs: ik heb ze allemaal de revue zien passeren. Jongeren vinden nu wel weer de weg naar lp’s. De cd heeft afgedaan. Er zijn nu ook andere mogelijkheden om aan muziek te geraken dan in een platen- en cd-winkel. Denk maar Spotify, YouTube…”

“Ik at en dronk niet en spaarde mijn zakgeld om plaatjes te kunnen kopen”

“Kleine firma’s en labels met eigen jonge, beginnende groepjes zijn opgeslorpt door grote concerns. Dat maakt alles kapot. Hetzelfde gebeurt in de maatschappij. Vroeger had je hier in Kortrijk de Grand Bazar, de Innovation, de Sarma, die perfect samengingen met kleine winkeltjes in gezellige kleine straatjes. Maar helaas, er moesten en zouden grote winkelketens komen. De kleine winkeltjes verdwenen. Vroeger gingen de zaken goed, nu gaan ze minder goed. Alles is ook duurder geworden. Als je nu een koffie drinkt betaal je snel 3 euro of meer. Dat is wel 120 frank, hé. Een pakje sigaretten koste bij manier van spreken 20 frank. Nu 7 euro, dat is 280 frank.”

Een beetje nostalgie ‘du passé’?

“Zeker weten. Ik ben een man van de jaren 60 en de ‘early seventies’. Niet dat ik daarin ben blijven hangen, maar er is zoveel veranderd in zo’n korte tijd. Ik denk dat mijn nostalgie naar de jaren 60 te maken heeft met het feit dat ik toen jong, fit en top was. Ik weet het niet. Maar dat alles duurder is geworden, kan je toch niet ontkennen. Ik reken nog altijd in Belgische frank. In euro lijkt alles niet duur, maar dat is het dus wel.”

Je hebt tientallen nationale en internationale artiesten ontmoet. Vertel.

“Door mijn situatie in de muziekwereld hielp ik hier en daar mee met organisatoren. Meestal om namen van groepen in te fluisteren die ik op prospectie ontdekte. Ik mag niet stoefen, maar we brachten als een van de eersten Judas Priest, Iron Maiden en Guns N’ Roses aan. Die laatste band had toen enkel nog maar een maxi-single uitgebracht. Aerosmith, het gevoel alleen al dat ik erbij was toen de band nog niet bekend was… Ik heb zelfs een artiest te slapen gelegd.”

Je mag één band noemen.

“The Beatles. Daar is alles mee begonnen. Hun muziek was verfrissend, het was een nieuw geluid. Die muziek is tijdloos net als die van Deep Purple. Er zijn weinig groepen die niet door de Beatles beïnvloed zijn.”

Wat vind je van het Alcatrazfestival?

“Super. Een zeer groot en mooi meerdaags evenement. Door het festival is een nieuwe dynamiek ontstaan. De stad leeft daarvan: eten, drinken, uitgaan, logies, noem maar op.”

Wat doe je in je vrije tijd?

“Als ik die al heb (lacht). Films en tv-series bekijken en strips lezen. Meestal is dat Piet Pienter en Bert Bibber. Met de sluiting van de winkel zal dat veranderen. We zullen meer tijd hebben. We zullen nu ook samen kunnen genieten van het Alcatrazfestival bijvoorbeeld.”

Hoe wil je dit gesprek afsluiten?

“Ik wil heel graag mijn vrouw Bernadette bedanken. Zonder haar zou mijn carrière nooit gelukt zijn. Ook wil ik mijn kinderen bedanken, voor hun geduld. Door veel te werken maakte ik bijna geen tijd voor hen. Ik zal dat nu goedmaken.”

Het Kortrijks Handelsbladhttps://www.facebook.com/hetkortrijkshandelsblad/https://www.facebook.comFacebook1281

video1.0https://www.facebook.com/hetkortrijkshandelsblad/videos/1524096084336969/500

Kortrijkzaan Jacques Merlevede (64) is getrouwd met Bernadette Beernaert (61). Hij is papa van Clint (38) en Leslie (37) en opa van Dali, Dante en Oona. Het echtpaar woont in Kortrijk. Hij genoot de A2-opleiding verpleegkundige. Jacques werkte zes maand in café The Shakespeare en was een jaar onderwijzer. Sinds 1972 is hij zaakvoerder van Popcenter Kortrijk samen met zijn vrouw Bernadette. Hij houdt van films, tv-series, strips, vinylplaten en is gepassioneerd door muziek in het algemeen en hardrock in het bijzonder.