Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Geachte mevrouw Marie Kolbova, in antwoord op uw mail van 18.03.2020 ‘Bent u op zoek naar een super dringend krediet?’: Graag. 16 miljard euro, kan dat?…
Echt waar: de mail van die Heilige Marie viel 1 minuut binnen nadat VOKA had bekendgemaakt dat de economische schade berokkend door deze coronacrisis in ons land zal oplopen tot 16 miljard euro.
Man man man… een mens krijgt wat binnen op zulke dagen. Relatiedeskundige Rika Ponnet in de krant: “Grotere kans op echtscheidingen.” Wij, lief tegen elkaar: “Zoetje, wij niet hé…” Waarop we vijf minuten later bijna neus aan neus staan: we mogen wél naar onze zoon! Niétes…! Wélles!… Ook gelezen, van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti: “We durven niet meer zoals de boeddhisten leven in de leegte.”
“Johny, Vlaams cultuurpatrimonium, verdient een nationale begrafenis, maar zal nu in de kleinst mogelijke kring moeten worden begraven”
We doen momenteel niet anders, Cognetti! Ik word zelfs helemaal zen. Ik droom al eens vredig weg, zonnestraal op miin neus. Daar is nu wel tijd voor. En ik zwaaide tijdens mijn fietstochtje met een zen-glimlach naar alle bekenden en onbekenden die mij begroetten, voélde een steeds hechtere samenleving. We vormen ooit een liefdevolle sekte. Dan wel een sekte ter ere van de zon, ik bid voor al diegenen die op een flatje zitten om mooi weer de komende weken, ongelooflijk deugd doend aan benen en hart. Alle stervelingen moeten in hun kot blijven, Onze Heer moet zijn hemelsluizen nu ook maar dicht houden.
Man man man… een mens doorstaat wat emoties op zo’n dagen. ‘s Middags: plots een nieuwsbericht ‘Overbelasting internet in Kortrijk!’ Néééén… de Ultieme Isolatie…? Loos alarm zo blijkt. Weer een beetje blij. ‘s Avonds volgde nog een lach en een traan. Stiekem even gekeken naar FC De Kampioenen, een mens mag en kan niet de hele dag met corona bezig zijn. De traan is voor Johny Voners. Twee tranen zelfs, Johny, Vlaams cultuurpatrimonium, verdient een nationale begrafenis, maar zal nu in de kleinst mogelijke kring moeten worden begraven.
En ‘s avonds laat plots weer een opstoot van angst. De beelden van de Italiaanse ziekenhuizen, dokter Goossens die spreekt over mogelijks tienduizenden doden in België. Slik. Maar we houden ons aan het gras, hadden we beloofd. En zeiden we daarnet toch ook tegen de buren: we moeten en gaan er allen sámen door. En dronken even later een lekkere Halsberge, het bier dat buurman Philippe zelf brouwt. Ter ondersteuning, zijn volgestapelde garage ligt ook in lockdown. In slokdown.
En over gras gesproken: ik word de nieuwe Kompany. Carla heeft een filmpje gepost van een harkende Prins Vince met de verrukte schreeuw “Zo ver is het gekomen. Hij is echt aan het tuinieren…!” Wel, dan verwacht ik van Ann, als ík in gang schiet, minstens een poster aan elke boom in de straat ‘Hij kan nóg iets anders!”
Want dat zegt zij altijd tegen de buren, dat ik maar twee dingen kan: schrijven en babbelen. Nog wel iets, vind ik, maar dat mag ik er nooit bij zeggen. Soit, iedereen zegt dat we zo snel mogelijk structuur moeten brengen in onze nieuwe, lege leven. Ik ga plannen: schrijven, lopen, wandelen met de hond, tuinieren…
Maar eerst oma bellen. En mémé. En pépé, die nu blijkbaar niet meer uit zijn serviceflat mag. En de zoon gewoon bellen. Want heb Ann moeten gelijk geven. Nie met ons, Ponnet! “Neen, zoetje, wij niet…”
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier