Hoe zou het nog zijn met (3/6): Yves Damman: “Met mijn buur runderen kweken”

Wie tien jaar geleden iets ging drinken op de Markt in Waregem, kwam al eens in ‘t Labierint terecht, het café waar Yves Damman (55) de pinten tapte. Die tijd is voorbij voor deze telg uit het Waregemse brouwersgeslacht Damman. Meer nog, hij heeft zijn geboortestad al geruime tijd ingeruild voor de Vlaamse Ardennen. “Ik voel me goed in de vrije natuur”, zegt hij.

Het is even zoeken boven op de Kluisberg waar Yves nu woont. De gps geeft Orroir aan, terwijl ik er van overtuigd ben dat ik in de Bergstraat in Kluisbergen aan het rijden ben. “De gps slaat wel vaker tilt in mijn straat”, zegt Yves Damman even later in zijn ruime tuin. “Ik woon dan ook pal op de grens met Wallonië.”

Je zit hier ver weg van de drukte van Waregem. Hoe kijk je terug op de tijd van ‘t Labierint, dat je zeven jaar lang met succes hebt opengehouden?

“Ik ben daar indertijd met veel enthousiasme aan begonnen maar moest na een tijd vaststellen dat café open houden toch niet zo makkelijk is als je er alleen voor staat. Het was van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat hard werken. Ik probeerde ook zoveel mogelijk zonder personeel te werken om die kosten uit te sparen. Eric Dujardin, mijn voorganger, runde ‘t Labierint samen met zijn vrouw. Dat is een enorm verschil.”

“Op den duur werd het me toch te veel en ben ik er na zeven jaar mee gestopt. Ik had toen ook al door dat de overheid het de horeca moeilijker en moeilijker begon te maken: de klanten mochten eerst niet meer roken op café, dan kwamen er strengere regels rond alcholgebruik… Dat is allemaal ergens wel te verantwoorden, maar wie zijn boterham moest verdienen in de horeca had en heeft daar geen boodschap aan.”

(Lees verder onder het kader)

De Markt in Waregem is een droomplek om een café open te houden. Had je veel contact met de andere uitbaters?

“Ik kwam goed overeen met mijn buren, Kristof en Anneke van De Klauwaert. Ik ging daar wel eens iets drinken. Al trok ik het toch meestal ook niet te lang, want de volgende dag begon vroeg en dan moest ik weer meteen paraat staan.”

Waregem Koerse maakt voor de horeca in het centrum het hele jaar goed, hoor je wel eens. Klopte dat ook voor jou?

“Met Waregem Koerse deden we prima zaken, dat zal ik niet ontkennen. Al begon dat ook toch een beetje te veranderen, zeker met die opkomst van de pop-upbars. Die hadden het wel makkelijk. Enkele dagen of een week goed geld verdienen, maar hun klanten kwamen wel bij ons naar het toilet.”

Je bent afkomstig uit een Waregems brouwersgeslacht, met wortels in de 19de eeuw. Weet je nog iets van de brouwerij die al lang verdwenen is?

“Ik was nog een kind, maar ik herinner me toch dat er een machtig grote tuin bij was. De brouwerij lag in het centrum van Waregem, op de plaats van het Pand. Die tuin reikte tot aan de stadionvijvers. Ik herinner me dat mijn vader en zijn broers er rond Waregem Koerse altijd een groot feest hielden waar veel volk op af kwam. In de jaren 70 zijn die terreinen dan verkocht aan de stad. Later heeft mijn vader de brouwerij omgebouwd tot een groothandel in dranken. Mijn zus Colette en ik hebben er lange tijd in meegewerkt.”

Er gaat geen weekend voorbij dat ik niet in Waregem ben

Zeven jaar geleden heb je Waregem ingeruild voor de Vlaamse Ardennen. Waarom wilde je weg?

“Ik was gestopt met ‘t Labierint en ik heb me altijd al goed gevoeld in de natuur. Daarom ben ik naar de Vlaamse Ardennen getrokken. Eerst heb ik in Nukerke gewoond en enkele jaren geleden ben ik verhuisd naar Kluisbergen. Het is hier een schitterende plek. Ik werk graag buiten, kan rustig barbecuen en de zon zien ondergaan in de natuur. Voor mij is het prima zo. Bovendien is er aan horecazaken geen gebrek boven op de Kluisberg. Als ik goesting heb, kan ik een pintje gaan drinken.”

Klop je dan ook wel eens aan bij oud-Waregemnaar Jan Vererfven, die hier eetcafé Chalet des Bruyères openhoudt?

“Meer nog, twee keer per week sluit ik daar af als ik met vrienden op stap ben geweest (lacht). Jan doet het daar zeer goed. Ik ken hem al van toen hij bij theatercafé De Hoop mee de concerten hielp organiseren. Onze bierhandel leverde daar de dranken. Jan is inmiddels een goede vriend.”

Je leeft hier zo’n beetje als God in Frankrijk. Wat doe je op dit ogenblik beroepshalve?

“Samen met een buur kweek ik nu Schotse Hooglanders. Daarnaast ben ik ook op een ideetje aan het broeden. Ik kan er nog niets over kwijt, maar het zal niets met de horeca te maken hebben. En ik zal ook niet met personeel werken.”

Duik je ook nog af en toe eens op in Waregem?

“Zeker. Er gaat bijna geen weekend voorbij zonder dat ik daar een pint ga drinken met mijn vrienden. We doen dat dan bij voorkeur in Bar Hermanos aan het station. Je kunt er een lekkere pint drinken en de cafébazen zijn sympathieke gasten. Ik neem ook geen risico. Ik rijd met de auto naar Waregem en keer met een taxi terug. (lacht) Mijn dochter, die aan het bouwen is in de buurt van waar ik woon, brengt mijn auto dan de dag nadien wel terug.”

(Freddy Vermoere)