Van haar tweede middelbaar tot haar terugkeer naar SKT Ieper dit jaar offerde Hanne Mestdagh (30) alles op voor de topsport. Nu ze profspeelster af is – en beroepshalve boekhouder – mag ze eindelijk de teugels een beetje lossen. “Ik heb Ieper moeten herontdekken, maar we hebben een prachtige stad”, klinkt het trots.
Bijna een jaar geleden kondigde Hanne Mestdagh aan dat ze stopt als profbasketster. Ondertussen speelt ze op amateurniveau bij SKT Ieper en werkt ze als boekhoudster bij Ronny Steyaert Accountants. “Alles is binnen een straal van een kilometer. Zalig!”, klinkt het. “Ik combineer die studies al enkele jaren met topsport via afstandsonderwijs. Ik vond het eens tijd om wat praktijkervaring op te doen en solliciteerde om voor drie maanden daar te werken, toen nog met het idee om de deur open te laten voor een nieuw profcontract. Maar het is me heel goed bevallen. Ook de terugkeer naar Ieper.”
(Lees verder hieronder)
Privé
Hanne werd geboren op 19 april 1993 in Ieper. Ze is de dochter van Jo Baert en Philip Mestdagh. Ze heeft nog een oudere zus Kim en een broer Robin. Hanne heeft een relatie met Rutger Vandenberghe en woont in de Elverdingestraat.
Loopbaan
Ze studeerde vier jaar economie in de Verenigde Staten aan Colorado State University. Na omzwervingen bij verschillende clubs sloot ze in 2023 haar profcarrière af bij Kortrijk Spurs. Nu werkt ze als boekhouder bij Ronny Steyaert Accountants.
Vrije tijd
Ze speelt nog steeds basketbal bij SKT Ieper, waar ze ook coach is van de U10. Verder ontdekte ze padel en ze haalt ook geregeld de koersfiets van stal.
Hoe kijk je nu terug op die profcarrière?
“Met een heel voldaan gevoel. Ik heb veel meer bereikt dan ik zelf dacht dat mogelijk was, vooral dan die Olympische Spelen. Zoals bij iedereen was het een carrière met ups en downs, maar dat hoort er eenmaal bij. Alles wat ik eruit geleerd heb, neem ik nu mee. Dan merk je dat je veerkrachtig bent en met vertrouwen in dat verdere leven staat. Omdat je weet: ik heb tegenslagen gehad, heel hard gewerkt, grote ontgoochelingen meegemaakt en uiteindelijk is het allemaal goedgekomen.”
Een van de hoogtepunten waren de Olympische Spelen, maar dit jaar ben je er ook weer bij?
“Ja, maar in een andere rol. Ik ga mee als commentatrice voor Sporza, naast Christophe Vandegoor. Dat zijn kansen die op je pad komen en waarvan je denkt: tof! Ik ben iemand die openstaat voor nieuwe uitdagingen en ga niet graag uit schrik iets uit de weg. Het is pas als ik effectief eraan begin dat ik denk: oei, ga ik dat wel kunnen. Maar uiteindelijk praat je over iets dat je zo goed kent, waar je zo gepassioneerd over bent. Dat is echt leuk. Ik moet wel zorgen dat ik niet overschakel naar supporter, maar goed: als Belg zijnde mag je wel kleur bekennen voor de nationale ploeg.”
Wat mis je het meest van het profbasket?
“De ploeggenoten, want gedurende het seizoen leef je heel intens samen met die groep. Dat wordt jouw basketfamilie. Je maakt van alles mee en je bouwt echt wel een vriendschapsband op. Je leert mensen kennen, plekken… Ik ben heel dankbaar dat ik heel veel van de wereld heb kunnen zien door basketbal.”
“Na al die jaren heb ik Ieper een beetje moeten herontdekken”
Maar je bent ook heel blij om terug in Ieper te zijn. Ben je een trotse Ieperling?
“Zeker en vast. En nu misschien zelfs nog meer als je zo veel jaren zo ver weg hebt gewoond. Als je dan terugkeert naar je eigen stad, dan apprecieer je alles nog veel meer. Ik heb Ieper een beetje moeten herontdekken. Van mijn tweede middelbaar in Leuven op internaat, dan vier jaar Amerika, dan overal rond spelen, elk seizoen ergens anders. Als je dan terugkomt en weer in je eigen stad leeft, op zaterdagmorgen naar de markt gaan, de nieuwe handelszaken die er zijn bijgekomen… Ik vind echt dat wij een prachtige stad hebben.”
Word je veel aangeklampt door mensen?
“Dat gebeurt wel eens, maar al bij al valt het mee. Je kent ook zo veel mensen die het gevolgd hebben. Als je wandelt over de markt… Er zijn zo veel Ieperlingen die je ook nog kent van vroeger. Ik vind het ook wel leuk als de mensen me aanspreken. Meestal is dat één en al positiviteit. Ik krijg daar een goed gevoel van.”
Je speelt nu weer bij SKT Ieper. Hoe is dat?
“Dat is thuiskomen. Het is gek dat het na al die jaren nog zo familiair aanvoelt. Ook de mensen in het bestuur en de supporters ken ik nog heel goed. En het is leuk om weer wedstrijden te spelen in een zaal waar je iedereen kent. In het buitenland speel je heel vaak in zalen waar er niemand zat. Dat vond ik ook soms moeilijk. Dat je niemand hebt die daar zit voor jou. Nu is het superleuk dat al die mensen die ik al heel mijn leven ken, hier zitten.”
Hoe doen jullie het dit seizoen?
“Ik denk dat we al iets te veel verloren hebben om kampioen te spelen. Er zijn ook twee heel sterke concurrenten, dus ik denk dat een derde plek het hoogst haalbare zal zijn. Maar… we maken wel kans op de beker van West-Vlaanderen. Vrijdag plaatsten we ons voor de finale, die plaatsvindt op 19 mei.”
Je coacht ook jeugdploegen. Zou je ook profploegen willen coachen zoals je vader?
“Voorlopig zeg ik neen. Ik weet hoeveel opofferingen mijn papa ervoor moet doen en hoe zwaar dat het is. Dat zie ik voorlopig niet zitten, maar langs de andere kant: ik kan nu echt wel genieten van die kleintjes te coachen. En misschien zeg ik over drie jaar: goh, ik zou toch wel weer een stapje hoger willen. Ik sluit dat zeker niet uit.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
