Hanne Berghman: “Ik wil met pak en zak rond de wereld reizen”

Hanne Berghman is pas 22 maar heeft al een rijk gevulde loopbaan. Ze was studentenpraeses aan het Ipsoc Kortrijk en deed vrijwilligerswerk in Zanzibar in Tanzania. “Ik verbleef er zes maanden en maakte er mijn eindwerk”, vertelt ze. Hanne werkt al twee jaar in de jeugdwelzijnssector. Zij droomt ervan een jaar de wereld rond te reizen. “Ik ben redelijk impulsief, een doorzetter en een echte doener. Ik ben wie ik ben”, zegt Hanne lachend.

Hanne Berghman wist al heel vroeg dat ze jeugdwerking wilde doen. “Ik ontdekte dat via mijn schoolstage bij Groep Intro. Ik merkte onmiddellijk dat ik dit graag zou doen”, opent ze.

Hanne werkte eerst bij Bijzondere Jeugdzorg Kortrijk met gerechtskinderen. Sinds twee jaar is ze jeugdwelzijnswerker bij Jeugdwelzijnswerk AjKo vzw. “Dat is een vrijetijdswerking voor en door kwetsbare jongeren van 12 tot 25 jaar”, duidt Hanne. Ze is er projectleider van Boothuis vzw. Daarnaast is ze ook verantwoordelijk voor de werking van Kleine K in Kortrijk, het Baggaertshof waar kinderen creatief kunnen zijn. “Ik heb inderdaad mijn handen vol. Ik heb wel niet het gevoel dat ik moet gaan werken, wel dat ik naar mijn werk mag. Het is een passie. Ik word er gelukkig van.”

Wat precies deed je in Zanzibar?

“In het dorpje Bububu hielpen een schoolvriendin en ik met de opstart van het Kwagala Center, een dagcentrum voor kinderen met een beperking. Je moet weten dat in Zanzibar zulke kinderen aanzien worden als ‘vervloekt door de duivel’. Ze brengen zogezegd ongeluk en daarom willen hun ouders van hen af. Dat dagcentrum is voor die ouders een geruststelling, maar nog veel liever zouden ze hun kinderen daar voorgoed achterlaten. Wij werkten in het centrum met die kinderen en probeerden ook een stapje dichter bij de ouders te komen om zo een vertrouwensband op te bouwen en de relatie tussen ouder en kind te versterken.”

Het Boothuis, wat moeten we ons daarbij voorstellen?

“De locatie van de vrijetijdswerking is letterlijk op een boot: de Wencisa, een binnenvaartschip dat aangemeerd ligt aan de Spinnerijkaai. De jongeren die het iets minder goed hebben krijgen en nemen er verantwoordelijkheid in de werking. Ze plannen zelf activiteiten en gezellige instuifmomenten, maken werken op en voeren ze uit. Voor hen is het een nieuwe omgeving op een unieke locatie. Plus ‘hun’ plek waar ze ‘jong’ mogen zijn.”

“Ik heb niet het gevoel dat ik moet gaan werken: het voelt eerder alsof ik mag werken, het is een passie”

“Bij de traditionele jeugdbewegingen moet je aan bepaalde verwachtingen voldoen: zoals op tijd komen. Je mag niet vergeten dat sommige kinderen uit een problematische opvoeding komen. Het is hun vrije tijd. Ze komen omdat ze graag komen. Ze zijn helemaal niet verplicht. Iedereen is van harte welkom en mag op elk moment binnenstappen.”

Hoe ziet het traject er uit?

“We hebben tussen de 50 en 60 ‘gasten’, die er wel nooit allemaal tegelijk zijn. Dat betekent 50 à 60 keer een unieke persoon. Het traject gaat om veel domeinen: karakter, persoonlijkheid, houding, de persoon zelf die verandert. We ‘gaan met hen mee’. We leren ze stapsgewijs kennen. Zeer bedacht, want het is noodzakelijk dat je hun vertrouwen opwekt en behoudt. Door het verschil in afkomst staan ze anders in het leven. Zelfs als ze diep in de miserie zitten proberen ze er toch het beste van te maken.”

“Ik heb veel respect voor hen. Als ze dan zeggen ‘Hanne ik ben blij met je hulp’, doet dat deugd. Het proces van het traject is belangrijk. Net als individuele begeleiding. Het geeft hen steun en ze beseffen dat ook. We blijven proberen hen vooruit te helpen ook als het echt niet lukt. We zijn soms hun steun en toeverlaat. We willen hen kansen geven die ze op andere plaatsen niet krijgen. De job is voor mij zeer waardevol geworden.”

Ben je soms ontgoocheld of maakt het je soms verdrietig?

(stil) “Ja, soms. Je moet daarin berusten. We, de kinderen en ik, zijn ons bewust van de dingen in de wereld rond ons. De jongeren en ik zijn daar niet blind voor. Het bijzonderste is dat ik hen altijd laat uitspreken. Jammer genoeg ben ik geen hulpverlener of psycholoog, enkel begeleider. Ik begeleid hen ook in hun studies, vakantiejobs of als ze op zoek gaan naar een vaste job. Soms lukt dat niet altijd. Een beetje triest zijn… het is ‘part of the job’ zeker? Ik kan er nu beter mee om dan in het begin.”

Jij brengt de jongeren iets bij. Brengen zij jou iets bij?

“Zeker weten (lacht). Zo hebben we samen verbouwingen gedaan in en aan de boot: een cinemazaaltje gemaakt en verlichting opgehangen. Door hen heb ik daardoor onlangs leren boren. Voor hen is het zo uniek om samen iets doen onder hun leiding. Het doet hen blijkbaar deugd als ze zien dat je ook van hen iets wil leren. Het versterkt subtiel hun zelfvertrouwen en zelfbeeld. Ik heb ook onlangs door hen leren skateboarden.”

Uit je vele hoogtepunten uit het Boothuis mag je er een vertellen.

“Voor onze jongeren is muziek zoals hiphop en rap heel evident en laagdrempelig. Ze vinden er vaak hun troost, rust of geluk. Als ze langskomen om te vergeten dat ze zorgen hebben is dat voor mij oké. Voor hen is dat de zorgen aan de kant zetten en zich amuseren. We hebben een tijd geleden een muziekproject opgestart waarbij ze zelf muziek kunnen leren spelen. Peter van het project is Bert Libeert, de drummer van de Kortrijkse elektrorockband Goose. We wilden hen verrassen met een optreden. Ik dacht aan Balthazar maar Bert nodigde hen uit naar het Cactusfestival waar Goose optrad. De jongens waren opgetogen en echt omvergeblazen van het feit dat ze zo dicht bij hun peter en ‘zijn’ groep Goose konden staan. Dat was genieten.”

“Een beetje triest zijn is ‘part of the job’. Ik kan er nu beter mee om dan in het begin”

Je doet aan cohousing.

“Ik ben opgegroeid op de boerenbuiten. Tussen de koeien en de varkens zeg maar (lacht). In de stad wonen is wel duurder. We cohousen in een groot huis met vijf meisjes en twee jongens. Allemaal rond de leeftijd van 22 tot 24. We hebben elk een eigen kamer en gemeenschappelijke ruimtes voor te eten en te ontspannen. Dat scheelt in het budget. Elke week kookt iemand van de zeven voor de anderen. We zijn onder meer met een diëtiste, een zaakvoerder en een laborante. Dat schept de gelegenheid om veel interessante onderwerpen aan te snijden, iets anders dan je eigen beroep of werk. Je leert elkaar ook beter kennen.”

Bij je hobby’s noteer ik onder meer gitaar spelen. Vertel.

“Ik heb ook toneel gespeeld, dictie gevolgd en aan welsprekendheid gedaan (lacht). Ik heb een gitaar en kan er op spelen. Maar ik heb te weinig of geen talent. Bescheidenheid siert de mens. Maar talent of niet, ik doe dat graag. Het is voor mij belangrijk dat ik me amuseer.”

Ik noteerde ook grote reizen maken.

“Een jaar lang rond de wereld reizen is mijn ultieme droom. In mijn vrije tijd zit ik voortdurend in boeken of op internet te kijken en te zoeken naar interessante landen waar ik naar toe kan. Ik koos Afrika voor mijn vrijwilligerswerk. Ik leerde er mensen kennen en jongeren helpen. China had mijn belangstelling voor de andere culturen en gewoontes en IJsland is onnoemlijk mooi. Achter elke bocht vind je een betoverend zicht. Als ik bij AjKo stop wil ik de wereld zien.”

Zal het dan niet moeilijk zijn om je ‘gasten’ achter te laten?

“Ik weet nu al dat het me hartzeer zal opleveren. Nu, het werk dat ik doe, kan ik sowieso niet meer doen als ik ouder ben. De afstand met de jongelui die ik begeleid wordt dan te groot. Het is beter dat iemand hen begeleidt met een leefwereld die bij die van hen aanleunt.”

Nog een slotvraagje. Wat betekenen de Leie en Kortrijk voor jou?

“De Leie is een rustpunt. Ik wandel graag langs het pad naar Bissegem of Wervik. Kortrijk is een verrijkende stad om te wonen. Er is een zeer divers aanbod van vele disciplines op verschillende plaatsen.”

Hanne Berghman (22) is vrijgezel. Ze doet aan cohousing in Kortrijk met vier meisjes en twee jongens. Ze volgde orthopedagogie aan Vives en genoot daarna drie jaar rechtenstudies. Hanne werkte een tijdje in de bijzondere jeugdzorg en is al twee jaar verbonden aan AjKo, het Kortrijks Jeugdwelzijnswerk. Ze is er jeugdwelzijnswerker en projectleider van het Boothuis. Ze is ook verantwoordelijke voor De Kleine K. Ze houdt van verre reizen, muziek, speelt een beetje gitaar en houdt van lopen en badmintonnen.