Gino Dehullu al 40 jaar lid van de sportraad en nu ook voorzitter: “Sportverenigingslevenis hier om te koesteren”

Roeselare Gino Dehullu is gepokt en gemazeld in de sportwereld en nadat hij 40 jaar geleden al zijn entree maakte in de Roeselaarse sportraad is hij nu voor het eerst voorzitter. “Onze taak is in eerste instantie adviseren, in mindere mate organiseren.”

De sportraad heeft een nieuwe voorzitter. Peter Patteeuw was in november 2019 aan het roer gekomen van de Stedelijke Sportraad, maar neemt na twee coronajaren nu zijn mandaat op als CD&V-gemeenteraadslid en dat is onverenigbaar met zijn rol als voorzitter. Gino Dehullu, die al sinds 1982 deel uitmaakt van de raad, was eerste ondervoorzitter en is nu de nieuwe voorzitter. Afspreken voor een babbel doen we in ARhus, het kenniscentrum waarvan Gino Dehullu ook de eerste directeur was.

Hoe sportief ben je zelf?

“Ik groeide op in Krottegem. Dat was toen de bakermat van de Roeselaarse sport. Je kon er tafeltennissen en aan atletiek doen. En ook The Jets, de voorganger van Knack Roeselare, speelde er toen. Ik ben met volleyballen begonnen bij The Jets en 50 jaar later ben ik nog altijd actief bij Knack Roeselare. Ik maakte ook enkele zijstapjes en was ook trainer op provinciaal niveau. Ik stond later ook mee in voor de provinciale selectie, was provinciaal secretaris, federaal scheidsrechter, hielp mee het beachvolleybal in Vlaanderen opstarten… Kortom, ik heb van alles gedaan in het volleybal. Bij Knack maak ik nu nog deel uit van het jeugdbestuur. Vroeger ging ik van alles zelf organiseren, maar nu vervul ik vooral een adviserende functie. Mijn gezin is ook erg sportief. Mijn echtgenote is leerkracht LO, oudste zoon Yentl volleybalt, onze twee andere kinderen spelen basket.”

De Knack-jeugd is ook een referentie in Vlaanderen.

“We hebben inderdaad een bloeiende jeugdwerking. Van 1980 tot 2006 ben ik jeugdcoördinator geweest. Met onze jeugdteams haalden we tal van titels en speelden heel wat bekerfinales. Zelf gaf ik tot 200 trainingen per jaar. Maar we zijn destijds ook gestart met de eerste vorm van scouting, dat gebeurde toen allemaal nog manueel. Pionierswerk!”

En al sinds 1982 ben je ook lid van de sportraad. Je staat voor een jubileum.

“Het is inderdaad 40 jaar geleden dat ik mijn intrede maakte, maar ik ben er ook even uit geweest. Als cultuurbeleidscoördinator werkte ik ook in het vrijetijdsveld en ik vond dat niet combineerbaar met een functie binnen de sportraad. Maar toen in directeur werd in ARhus heb ik de draad meteen weer opgenomen.”

Roeselare groeit, er zijn dus ook meer kinderen die beginnen met sporten

Welke rol moet de sportraad volgens jou vertolken?

“Vooral die van adviserend orgaan. In sommige gemeenten zie je dat de sportraad vooral zelf dingen organiseert. Persoonlijk vind ik dat niet de hoofdtaak van die raad. We moeten continu in gesprek gaan met de stad. Roeselare is een sportstad, maar we mogen niet blind zijn voor de uitdagingen waar we voor staan, zowel in het verenigingsleven, in het onderwijs als voor de individuele sporter. We mogen eveneens niet vergeten dat we in vergelijking met andere steden een zeer sterk sportverenigingsleven hebben en dat moet gekoesterd worden. Ook de inspanningen die de stad leverde om, verspreid over het grondgebied, initiatieven te nemen voor de individuele sporters, kunnen we alleen maar toejuichen en verder zetten.”

Waarom is sport zo belangrijk?

“Het houdt je gezond, maar het heeft gewoon een maatschappelijke meerwaarde. Iemand die in zijn jeugd aan sport in georganiseerd verband heeft gedaan, doet heel wat sociale vaardigheden op. Op tijd komen, omgaan met winst en verlies, functioneren in groep… Zaken waarmee je op latere leeftijd ook geconfronteerd wordt.”

Corona zorgde er ook voor dat de sportverenigingen twee jaar lang niet of op halve kracht konden werken.

“En ook voor de individuele sporters was het hard. Het sluiten van de fitnesscentra bijvoorbeeld, men vergeet soms dat sporten je meer weerstand biedt tegen infectieziektes. Heel wat sportverenigingen zijn ook aan het bloeden. Financieel is het moeilijk, maar ook heel wat vrijwilligers haakten af. Zelf heb ik 42 jaar training gegeven en toen ik stopte viel het mijn vrouw op dat ik plots ’s avonds thuis was (lacht). Mensen hebben in die coronaperiode andere dingen ontdekt, dat heeft het verenigingsleven zeker helpende handen gekost. Men wil ook veel gaan professionaliseren, dus minder een beroep doen op vrijwilligers. Maar men vergeet dan dat daar ook een serieus prijskaartje aan hangt. En om te sporten heb je vooral infrastructuur nodig. Je kan dat door de overheid, door de privé of in combinatie met de twee laten uitvoeren. Maar er is altijd nood aan accommodatie. Het is bijvoorbeeld goed dat in onze stad scholen ’s avonds al hun sportaccommodatie open stellen voor derden.”

Zie je ergens problemen?

“Voor de watersporters waren er meer mogelijkheden in het Spillebad. Verder is Roeselare ook een groeiende stad, meer mensen en dus meer kinderen die starten met sport. Bevo en Knack blijven groeien, het handbal floreert, het basketbal herleeft, de hockeysport kreeg een impuls na de Olympische Spelen,… we moeten ook over de stadsgrenzen heen durven kijken en sommige zaken regionaal organiseren, maar sport moet ook onder de kerktoren blijven. Er zijn ook sporten die het minder doen. Squash bijvoorbeeld bloedt dood na de komst van padel.”

Ook voor de sportraad zelf waren het allicht twee moeilijke jaren?

“Twee keer per jaar hebben we onze algemene vergadering. Die zal nu weer kunnen doorgaan als fysieke bijeenkomst. En maar goed ook, sporters zijn sociale mensen. Dat geldt ook voor vrijwilligers. Vroeger gingen veel mensen met brugpensioen op 55 jaar, waarna nog heel wat gezonde jaren volgden waar ze zich konden inzetten in het verenigingsleven. Iedereen moet nu langer werken, maar het neveneffect is dat je zo ook de maatschappij die zuurstof ontneemt.”