Gilles Huyghebaert is een bekend gezicht in het stadscentrum. Samen met pa Luc is hij het gezicht van kledingzaak Boggi in het begin van de Ooststraat. Gilles leerde alle knepen van het vak van zijn pa en voelt zich goed in zijn vel.
Gilles beslist om het interview te laten plaatsvinden in het Grand Café. We zitten buiten op voldoende afstand (en dus veilig) én ook voor pa Luc is dit prima. “Dan hoor ik niet wat hij allemaal over mij vertelt”, lacht Luc hartelijk wanneer we samen kledingzaak Boggi verlaten. De 42-jarige Gilles kan zijn pa niet loochenen: een even rijzige figuur, goed gekleed én vriendelijk tegen iedereen.
Jij was voorbestemd om bij je pa te beginnen?
Gilles Huyghebaert: “Goh, misschien wel, ik heb nooit anders gezien, hé. Mijn pa is in 1976 op dezelfde locatie als waar we nu zitten, gestart in de herenafdeling van de Cory van mijnheer Couvreur. Hij verkocht toen mooie Franse merken maar toen hij met zijn eigen zaak Boggi begon, spitste hij zich toe op Italiaanse ontwerpers. Toen ik uit school kwam, was het haast een evidentie dat ik bij mijn pa aan de slag ging. Er waren twee trouwe medewerkers en toen ik er bij kwam, waren we dus met zijn vieren in Boggi.”
Was het een moeilijke leerschool?
“Alles moet geleerd worden natuurlijk, ook verkopen. Maar het allerbelangrijkste is dat je oog hebt voor de combinaties die bij de klant passen. Je kunt dit misschien talent noemen maar ik zou eerder spreken van een ‘modieuze ‘opvoeding. Als je als kind al ziet dat je pa mooi gekleed loopt, krijg je daar aandacht voor en ga je modieuze kleding van jongs af waarderen. En je groeit daar in. Uiteraard kon en durfde ik in het begin nog niet zo veel adviseren als mijn pa. Ik was bovendien blij dat hij altijd in de beurt was om zijn mening te geven.”
Wat is het leukste aan je job?
“Als iemand voor de allereerste keer bij ons binnen komt en ik hem een combinatie voorstel die hem uitstekend staat. Als ik de klant dan zie stralen in de spiegel, ben ik ook gelukkig.”
Loop jij wel eens niet ‘opgekleed’ rond?
“Zeker! En we komen nu trouwens in het seizoen waarin ik dat het meest doe. Ik vind het zalig om op een winderige, regenachtige zondag in een trainingspak languit in de zetel te liggen terwijl mijn vriendin en ik televisie kijken, we spelen met onze dochter of genieten van een stukje taart. Dat zijn zalige momenten die ook wel nodig zijn want mijn job loopt van maandagmorgen tot zaterdagavond.”
“Ik vind het zalig om op zondag in trainingspak in de zetel te liggen”
Het is een veeleisende job?
“Dat klopt en dat is niet alleen door de coronacrisis. Wij bevinden ons in een kwalitatief hoog segment en dergelijke kwaliteit kost natuurlijk iets meer. Gelukkig hebben we al een heel trouw en vast publiek dat bij ons koopt. Ook de webwinkels pikken natuurlijk een deel van de markt in maar wij hebben daar wellicht niet zo’n last van. Wij hebben een mini-website en zijn actief op Facebook en Instagram maar onze klanten voelen graag de stof, zien graag voor de spiegel hoe alles samen valt en weten dat wij ook kledij kunnen aanpassen.”
Service is het ordewoord?
“Persoonlijke bediening, een sterke service en after service vinden wij normaal. Onze retouches moeten niet betaald worden. Als je een kostuum koopt, gebeurt het trouwens zelden dat alles onmiddellijk perfect valt.”
Corona heeft er serieus ingehakt?
“Ja, dat was heftig en voor onze sector was het de slechtst mogelijke periode. In maart en april kopen de mensen immers hun kledij voor communies en huwelijksfeesten. En ook de tweede golf in juli viel slecht: net voor de solden. Deze epidemie betekent een serieuze aderlating voor iedereen en wie geen buffer heeft, ondervindt vaak ernstige financiële problemen.”
In de winkel staat een standbeeld van een paard, in het Weekend van de Klant kregen de klanten een chocolaatje in de vorm van een paardenhoofd. Wat hebben jullie met paarden?
“Dat begon toen mijn pa nog een jonge man was. Hij ging met enkele vrienden naar de drafrennen in Kuurne en hoorde dat de hippodroom van Vincennes eigenlijk het mekka van de drafsport is. Hij volgde er regelmatig wedstrijden en raakte bevriend met Jos Verbeeck, toch een grote naam in de drafsport. Ik volg het ook een beetje maar niet zo intens als mijn pa. Ja, ik ga soms mee naar Vincennes en dat is telkens een leuke beleving.”
Volg je het politieke leven?
“Toch wel en al zeker toen Nathalie Muylle federaal minister was. Ze is van Roeselare en leverde goed werk. Het is echt jammer dat ze er niet meer bij is.”
Waar staat Gilles Huyghebaert binnen 25 jaar?
“Ik hoop dat ik al die tijd in de voetsporen van mijn vader heb kunnen lopen, dat ik steeds gelukkig ben gebleven in mijn job en in mijn gezin en dat Roeselare is blijven groeien als een mooie stad.”
Privé
Gilles Huyghebaert werd geboren in Roeselare op 31 augustus 1978. Samen met zijn partner Nele Beheydt en hun dochter Céleste wonen ze net buiten het stadscentrum van Roeselare.
Opleiding
Lagere school in SBS I, nu De Brug in de Brugsesteenweg. Daarna middelbaar onderwijs in de Vrije Middelbare School vooraleer in het begin van de jaren 90 in de kledingzaak Boggi van pa Luc te starten.
Vrije tijd
Sport (en dan vooral voetbal) kijken op televisie, culinair genieten en nu en dan een uitstapje met het gezin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier