Celeste vecht al acht jaar tegen anorexia: “Gezelschapshondje zie ik als een laatste reddingsboei”

Celeste Devoldere (20) uit Zillebeke vecht al acht jaar tegen anorexia. Hoewel ze verschillende keren opgenomen werd, blijft de eetstoornis haar leven bepalen. Samen met haar steun en toeverlaat Eve Dumolein (24) houdt ze nu een koekjesverkoop voor de aankoop van een speciaal getraind gezelschapshondje. “Dat zie ik als mijn laatste reddingsboei”, vertelt Celeste.

Celeste Devoldere woont bij haar ouders in Zillebeke en studeert voor leerkracht lager onderwijs aan Vives. Al sinds ze dertien is, overschaduwt anorexia alles wat ze doet in haar leven. Verschillende keren werd ze opgenomen, verschillende keren leek ze uit het dal te kruipen, maar ze krijgt de eetstoornis maar niet klein.

De juiste woorden

“Ik heb al heel veel therapieën en behandelingen proberen te volgen, maar doordat ik ook autisme heb, vind ik het moeilijk om mij aan te passen aan een nieuwe omgeving”, vertelt Celeste. “Mijn anorexia zie ik als een draad rond mezelf, en het autisme is dan een extra draad die er nog eens rond zit. Dat maakt het nog moeilijker, want dat zorgt ervoor dat de anorexia nog vaster rond mij zit. Momenteel gaat het eigenlijk niet zo goed, al vind ik dat niet gemakkelijk om te zeggen. De laatste tijd neemt de anorexia het weer enorm veel over. Mijn lichaamsgewicht is weer wat verminderd. En er is ook veel discussie thuis met mijn ouders.”

Haar eetstoornis heeft een impact op zowat alle aspecten van haar leven. “Ik kan niet normaal studeren, ik kan niet aan atletiek doen, ik kan niet zwemmen…”, vertelt Celeste. “Het zit in alles. Binnenkort gaan we op reis en we zouden willen kanoën, maar de dokter heeft al gezegd dat dat te gevaarlijk is voor mij. Dat raakt me wel, omdat ik eigenlijk een avontuurlijk meisje ben.”

“Vooral bij de oudere generatie zie ik nog veel onbegrip. Mensen die zeggen: ‘komaan, eet gewoon iets!”

Momenteel staat Celeste op de wachtlijst voor Alexianen Zorggroep in Tienen, een instelling die een behandelprogramma aanbiedt voor meisjes met een eetproblematiek. Maar in afwachting moet ze zich thuis zien te redden, en daarbij heeft ze heel veel aan haar beste vriendin Eve Dumolein (24). “Voor ik Eve leerde kennen, had ik eigenlijk geen echte vrienden”, vertelt Celeste.

“Wellicht komt het ook door mijn autisme dat ik moeilijk vrienden kan maken. Wat ik zo fijn vind aan Eve is dat ze altijd de juiste woorden vindt om mij te steunen. Veel mensen hebben het goed met me voor, maar in plaats van mij echt te steunen, krijg ik soms verwijten, omdat ze niet begrijpen wat anorexia is. Eve kan het wel altijd een positieve draai geven, maar ze is ook eerlijk tegen mij.”

Eve zelf is ook dankbaar dat Celeste in haar leven is gekomen. “Het is echt fantastisch om een vriendin te hebben als Celeste”, vertelt Eve. “We kunnen veel met elkaar delen. We babbelen, maken plezier en doen samen zot. Celeste is iemand met het hart op de juiste plaats. Ze wil altijd mensen helpen, ze sprankelt van inspiratie voor goeie initiatieven… Het is gewoon de eetstoornis die het voor haar zo verschrikkelijk moeilijk maakt.”

Taboe doorbreken

Hoewel het niet gemakkelijk is voor Celeste om erover te praten, getuigt ze wel met overtuiging over anorexia om taboes en vooroordelen rond de ziekte uit de wereld te helpen. “Voor eens en altijd: anorexia is een ziekte en géén keuze”, benadrukt Celeste. “Vooral bij de oudere generatie zie ik nog veel onbegrip. Mensen die zeggen komaan, eet gewoon iets! Ik weet dat ze me willen helpen en het goed bedoelen, maar zulke uitspraken helpen me niet vooruit. Dan denk ik dat ze misschien beter niets zeggen.”

“Of mensen die zeggen dat ik er goed uitzie. Dat helpt ook niet, want in mijn hoofd betekent het dat ik bijgekomen ben, terwijl mijn eetstoornis dat net niet wil horen. De eetstoornis heeft het graag als mensen zeggen: je ziet er echt niet goed uit. Dat is ook niet goed, want dan voed je de eetstoornis. Eve doet het wel goed. Zij zegt: ik kijk niet naar je uiterlijk. Dat er toch iemand is die het goeie in mij ziet, dat vind ik tof om te horen.”

“Voor eens en voor altijd: anorexia is een ziekte en géén keuze”

“Ik zie Celeste als een persoon en niet als een lichaam of een eetstoornis”, pikt Eve in. “Voor mij doet haar gewicht er ook niet toe. Ik zie haar niet meer of minder graag op basis van haar gewicht. De kracht die in haar zit, dat is het belangrijkste. Ondanks alle moeilijkheden en alle stress van haar eetstoornis en autisme, zet ze door en doet ze van alles. Op sportkamp helpt ze kindjes die het moeilijk hebben, op mijn verjaardag sloofde ze zich uit om mij te verrassen…”

“Ik weet soms zelf niet waar ik de kracht blijf halen”, vult Celeste aan. “Iets kunnen doen voor anderen en hen blij maken, dat geeft mij kracht en dat maakt mij gelukkig. Ik geef de hoop ook niet op. De dokter zegt dat volledig genezen niet meer zal gaan, maar we kunnen wel nog veel doen om mijn levenskwaliteit te verbeteren.”

“Ik zou graag een gezelschapshondje willen, met de bedoeling samen een training te volgen waardoor het hondje kan reageren op mijn gevoelens. Als maatje, gewoon om tegen te praten. Een hondje zal gewoon luisteren. Samen met het hondje kan ik ook weer mijn eetpatroon opbouwen. Ik heb het gevoel dat er niet echt behandelingen zijn die me nog vooruit kunnen helpen. Het hondje zie ik momenteel als mijn laatste reddingsboei.”

Koekjesverkoop

Omdat zo’n hondje veel geld kost, organiseren Celeste en Eve een koekjesverkoop. “Het is de tweede keer dat we samen een benefietverkoop doen. De eerste keer deden we een brooddozenverkoop om het taboe rond anorexia te doorbreken en ten voordele van kankeronderzoek. We hebben toen 410 euro opgehaald.”