Gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen, muzikant en cultuurman Bart Caron werd 65 jaar. Iets meer dan een jaar geleden stapte hij uit de actieve politiek. Maar daar is zijn agenda niet minder vol van geworden, integendeel. Wij zochten hem op om te zien hoe het met hem gaat, nu hij zowat de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt.
Bart Caron (65) woont nog steeds in Marke, op wat hij zelf het mooiste plekje in de lelijkste streek van ons land noemt. Hij woont er graag en slaagde er zelfs in om van de bouwgrond voor zijn deur een natuurgebied met drukbezochte wandelpaadjes te maken. Als hij de deur opent, in short en op slippers, is hij verbaasd om ons te zien. Of hij onze afspraak vergeten was? “Neen hoor, maar sinds ik vorig jaar stopte met actieve politiek, krijg ik niet zo veel volk meer over de vloer”, klinkt het lachend. We nestelen ons aan de keukentafel, met zicht op de tuin, naast de duidelijk nog vaak bespeelde contrabas van Bart.
Op hun 65ste denken de meeste mensen al aan rustig uitbollen. Wat voetballen met de kleinkinderen, beetje reizen,… Is dat wat jij nu gaat doen?
“Ha, mocht mijn vrouw hier nu zijn, dan zou die je vertellen dat er nog niks veranderd is sinds ik uit de politiek ben gestapt. Ik heb het nog altijd even druk. Ja, 65 jaar… Het gebeurt, het is onvermijdelijk. Aan de ene kant vind ik het fijn dat ik dit bereikt heb. Langs de andere kant weet ik dat een groot deel van mijn leven voorbij is. C’est la vie. Ik vind het niet zo erg.
Ik speel al mijn hele leven muziek, daar staat geen pensioenleeftijd op. Mijn culturele engagement is dan weer vermeerderd want iedereen trekt aan mijn oren. Ik ben ook bezig met een doctoraat omtrent cultuurbeleid, dat is iets dat ik al lang wilde doen en waar ik mijn tijd voor wil nemen. Maar dat vind ik plezant hé! En ik wil ook gewoon niet achterover leunen. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit om eens een lege dag te hebben, aan de andere ben ik daar bang voor.”
We beleven boeiende politieke tijden, mis je het om daar deel van uit te maken?
“Er valt nog niet zo veel te missen. Ik ben dan wel gestopt met zetelen, maar niet met mijn gedacht zeggen! Ik adviseer mijn opvolgers in het parlement nog steeds, ik zit in denktanks en sla geregeld nog een praatje met de kabinetschef van Jan Jambon. En natuurlijk ben ik nog heel bekommerd om het welzijn van de culturele wereld. Maar ik vind het wel plezant dat ik niet meer op de kleine dingen moet springen om toch maar een quote te hebben in de krant en zichtbaar te blijven als politicus. Dat deel van de politiek mis ik niet. Mensen onderschatten dat. De stress en de druk is heel groot. Elke politicus hoort zichzelf natuurlijk graag praten, ikzelf inbegrepen. Maar ik wilde populair zijn om wat ik zeg en niet om hoe ik het zeg. Als je oppositie voert, moet je altijd overdrijven. Denk je dat dat plezant is? Neen, 25 jaar was meer dan voldoende.”
Groen heeft federaal al voorzichtig laten blijken dat ze dat oppositie voeren even beu zijn als uzelf. Is mee besturen een goed idee?
“Groen wil besturen, maar Groen wordt nooit als een potentiële partner gezien. De partij heeft het zogezegd moeilijk met het maken van compromissen. Dat gaat zelfs niet per se over inhoud, maar ook over stijl. Er is daar een sterke lacherige dementie aan verbonden. We missen soms geloofwaardigheid. Dat beeld wordt door anderen gecreëerd, we moeten daar bewust mee omgaan.
Maar als het aan mij zou liggen dan schaffen we het traditionele partijsysteem gewoon af. Een geloofwaardig links verhaal, samen met alle progressieve krachten, zelfs met PVDA, daar droom ik van!”
Klinkt alsof er nog wel een vervolg zou kunnen komen op je carrière, misschien lokaal?
“Ik heb afscheid genomen van de lokale Kortrijkse politiek in 2014 en ik was blij dat ik mocht opstappen. Lokale politiek voeren is zo frustrerend. Het niveau van gesprek en de manier waarop gemeenteraadsleden met elkaar omgaan in de gemeenteraad, vooral in Kortrijk, vind ik niet kunnen. Elke politieke mening verdient respect. Zetelen is niets meer dan een geciviliseerde vorm van ruziemaken, liefst met rationele argumenten. Maar gemeenteraden in Vlaanderen zijn lege praatbarakken die politiek geen enkel belang hebben. Alle macht ligt bij het schepencollege. Dat is echt showdemocratie. De pretentie waarmee sommige burgemeesters met de oppositie omgaan is vreselijk. Beantwoord dat je vraag?”
U heeft nu andere ambities in het leven?
“Ik wil absoluut dat doctoraat schrijven. Dat is geen simpele uitdaging. Verder weet ik het nog niet zo goed. Ik speel elke dag minstens een uur op mijn contrabas. Er zijn stukken van Bach die ik nog zou willen studeren. Niet om ze op te voeren op een podium, wel voor het genot van het studeren en het spelen.”
“Waar ik spijt van heb? Dat ik veel gewerkt heb en niet de ideale vader was”
65 is ook een goede leeftijd om eens terug te kijken. Zijn er zaken waar je spijt van hebt?
“Ik heb nergens spijt van. Ik ben een heel dankbaar mens, ik heb een fantastische carrière gehad. Ik heb veel meer bereikt dan ik ooit had durven dromen. Wie had kunnen denken dat ik ooit een toonaangevend politicus zou kunnen zijn?
Al is er misschien wel iets waar ik spijt van heb… Dat ik veel gewerkt heb en dat ik niet de ideale vader was. Ik was vaak ver weg. Je zou aan mijn kinderen (Bart is papa van vijf ondertussen volwassen kinderen, red.) moeten vragen of ik tekort geschoten ben. Ik denk van wel.”
Ben je gelukkig?
“Ik ben niet zwartgallig. Ik betreur het populisme en de verrechtsing en de onverdraagzaamheid in onze maatschappij heel hard. Cultuur is in mijn ogen een remedie daartegen. Cultuur laat je nadenken over dingen. Ik ben aan het preken hé? Maar kunst gaat over iets. Het is niet nuttig, maar wel heel zinvol. Mensen die open staan voor cultuur zijn veel democratischer ingesteld. Kort samengevat, ik ben absoluut gelukkig!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier