Freddy Seys: “Mijn motto? Ik wil blijven genieten van het leven”

KV Kortrijk-icoon Freddy Seys is 70. Na een rijkgevulde 40-jarige loopbaan in het bankwezen en een mooie 11-jarige semiprofessionele voetbalcarrière als speler én eentje als trainer geniet hij nu samen met zijn vrouw van zijn pensioen. Maar stilzitten en zwijgen is aan hem niet besteed. “Ik trek er graag nog eens op uit en af en toe geef ik inderdaad wel eens mijn ongezouten mening over bepaalde onderwerpen”, zegt Freddy lachend.

Freddy Seys voetbalde van toen hij 7 was en bleef dat doen tot zijn eenendertigste. Hij combineerde het met zijn studies en later met zijn werk bij KBC Bank. Freddy speelde van 1966 tot 1977 bij KV Kortrijk als flankaanvaller en kapitein en haalde daardoor vaak de krantenkoppen. “Voetbal en de bank zijn de rode draad in mijn leven. Beide zaken zijn veel veranderd”, mijmert hij.

Tussendoor was Freddy tweemaal kandidaat bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hij is eerder bescheiden te noemen, maar kwam in het verleden al meermaals uit voor zijn mening en durfde al eens zijn gedacht luidop te zeggen. “Ik heb nu eenmaal het hart op de tong. Ik ben ondertussen 70 jaar, ik mag dat nu zeker”, zegt hij lachend.

Als je dan toch het hart op de tong hebt: wat vind je van de huidige rangschikking van KV Kortrijk?

“Eerlijk? De Veekaa is niet goed bezig. Er loopt daar een en ander mis. Ze zullen moeten beter spelen of ze zullen uit eerste klasse degraderen. Er is geen vast systeem en visie. Iedereen loopt door elkaar. Je moet je systeem aanpassen aan de spits. Maar alle schuld bij trainer Yannis Anastasiou leggen is niet zo goed. Hij kan maar werken met wat hij in handen heeft. Het zou goed zijn dat de technische staf zich bezig houdt met sportieve zaken: scouten en talenten zoeken. Men zou beter heel de ‘boel’ eens reorganiseren.”

En wat met de plannen voor een nieuw stadion op Evolis?

“Mijn vraag bij die plannen is of Kortrijk daar wel rijp voor is. Nu dagen er zowat 5.000 tot 6.000 toeschouwers op voor een thuiswedstrijd. Maar op Evolis mikken ze op 15.000 mensen. Waar gaan ze die halen? De plaats is ook te ver van de stadskern. Ik vrees dat menig fan niet zo gelukkig zal zijn.”

Hoe zou je het voetbal van vroeger vergelijken bij dit van nu?

“Ik heb nog mijn eerste stel voetbalschoenen van toen ik 7 was. Maatje 12 1/2 met een hoge schacht aan de enkel, zoals bij een bottine, en een grote ronde top. Je moest diep scheppen om de bal goed weg te krijgen. Technisch niet zo gemakkelijk. Nu spelen ze bijna allemaal bij manier van spreken met ‘zeesavatten’. Vroeger speelden we voor een appel en een ei tot we semiprof werden. Dat scheelde al een beetje. Ook de trainingen, modaliteiten, infrastructuur en organisatie waren anders. De voetbal nu is big business geworden.”

“Voor mij was en is Bo Braem de beste speler die ooit bij Kortrijk gespeeld heeft en zal spelen”

Wat is je prilste herinnering van het voetbal?

“Trainers hadden me al opgemerkt omdat ik een snel ‘linkervoetje’ had. Ik wilde doodgraag flankspeler worden. Alhoewel ik klein van gestalte was wilde men mij in het doel zetten. Bij het eerste harde schot op doel kreeg ik de bal vlak tegen mij aan. Ik ben al wenend weggelopen en heb nooit meer in een doel willen staan. Later heeft men me dan toch als linkerflankspeler opgesteld.”

Je hebt de fusie meegemaakt van Stade Kortrijk en Kortrijk Sport. Klopt het dat de supporters elkaar haatten?

“Dat is maar gedeeltelijk waar. Ik heb dat bewust meegemaakt met de fusie in 1971-72. Er is nu enkel nog een bepaalde generatie die notie heeft van de fusie. Het was een aparte mentaliteit. Sport lag aan de ene kant van de straat en Stade langs de andere kant. Wij mochten de straat niet over wegens te gevaarlijk. Iedereen bleef dus bij zijn club. Stade, de club van de werkmens, speelde toen ook veel lager dan ‘stadsploeg’ Sport. Toen na zeven wedstrijden de fusieploeg aan de top speelde was alle leed vergeten. Je mag ook niet vergeten dat Kortrijk in vijf jaar tijd van bevordering naar eerste klasse promoveerde.”

Een pak souvenirs. Heb je er ook van jezelf als speler en later als trainer van verscheidene ploegen?

“Absoluut. Pakken losse foto’s, fotoalbums en persknipsels, alles keurig ingeplakt en gedateerd. Die liggen allemaal mooi op zolder en worden bijna nooit meer bekeken. Enkel als er iemand om vraagt (lacht). Bijna overal moest ik als kapitein een woordje ‘placeren’ aan de voltallige pers. Ik hield – en ook vele anderen – de foto’s bij, want achter elke foto schuilt een verhaal. Er zijn ook nog de mooie herinneringen aan vrienden collega-voetballers van toen: Wim Reyers, Johan Vermeersch, Horvat, Gizze Vergote… Ik heb Wilfried Van Moer leren kennen toen hij bij Beveren-Waas speelde en ik bij Zwevegem Sport waar ik aan uitgeleend was. Zwevegem speelde toen in Derde Nationale. Het heeft altijd iets te maken met mensen ontmoeten en daar een blijvend bewijs van willen hebben.”

Wie is/was volgens jou de beste voetballer van de KVK?

“Ik moet geen seconde twijfelen: wijlen Boudewijn Braem. Een schitterende mens met een groot hart en een voetballer met een fenomenale techniek. Bo Braem was ook een warme volksfiguur. Voor mij was en is hij de beste speler die ooit bij Kortrijk gespeeld heeft en zal spelen.”

Iets anders nu. Je was ooit bijna actief in de lokale politiek. Waarom wilde je in de politiek gaan?

(lacht) “Ik heb tweemaal op de lijst van CD&V gestaan, acht en twaalf jaar geleden. Ik kreeg twee keer ongeveer 900 voorkeurstemmen. Ik wilde er graag bij zijn om het reilen en het zeilen van een stadsbestuur van nabij te kunnen bekijken en volgen. Ik was daar erg nieuwsgierig naar. De voorkeurstemmen had ik waarschijnlijk te danken aan mijn grote kennissen- en vriendenkring. Het werd niets. Het was trouwens niet compatibel met mijn werk als trainer bij meerdere ploegen in meerdere jaren. Nu boeit me dat niet meer. Het was misschien weeral die drang om mensen te ontmoeten en te praten: dat boeit me wel nog altijd.”

“Vandaag spelen de voetballers bij wijze van spreken met ‘zeesavatten'”

Heeft dat iets te maken met je werk bij KBC Kortrijk waar je 40 jaar werkte?

“Ik heb er veel mensen ontmoet. Dat kon toen nog. Ik werkte er in de verzending, visa, wisselportefeuilles en kredieten. Ik zat er ook in het ondernemingscomité, de veiligheidsraad en het syndicaat. Een tijdje zat ik ook in Gent voor kredieten. Sowieso ontmoet je dan veel mensen die je beter leert kennen en met wie je uiteraard ook praat. Mijn werk heb ik altijd graag gedaan, maar dat kun je nu niet meer vergelijken. Nu is er nog weinig contact tussen klant en bank. Veel dingen zijn onpersoonlijk geworden, denk maar aan homebanking. Er is geen loketbediende meer nodig…”

Waarom ben je na je pensioen gestopt als trainer?

“Ik heb altijd gezegd dat op de dag dat ik stopte met werken, ik niets meer zou doen. Ook geen voetbal meer. Ik ben het eerlijk gezegd een klein beetje beu na 20 jaar trainer en hulptrainer. Ik heb me wel al die jaren ‘gejeund’, anders zou ik het niet zo lang volgehouden hebben. Nooit heb ik iets tegen mijn zin gedaan. Als het niet je dat was stopte ik. Ik ben daar altijd eerlijk in geweest. Ik zeg ook altijd dat ik geen 48 jaar getrouwd ben maar 25 jaar. De andere jaren was ik weg voor het werk of het voetbal (lacht). Mijn motto nu is samen met mijn vrouw genieten van het leven.”

Bij je hobby’s noteer ik onder meer muziek en dansen.

“We dansen al 10 jaar de tango: de snelle tango op de oude manier. We doen dat in Kortrijk of in een dansgelegenheid in Oostende en combineren dat met een oesterdiner. Muziek is mijn lang leven. Ik hoor alles graag: crooners, een beetje jazz, klassiek, pop en rock. Als het maar geen ‘bonke bonke’ is.”

Je hebt ook een zwak voor antiek. Vertel.

“Ik ben altijd al antiekliefhebber geweest. Het is begonnen met de Poolse Antonina die bij ons logeerde als haar dansgroep hier optrad. Voor mijn vrouw had ze enkele kristallen glazen mee en een karaf. Later kreeg ik door mijn vrouw interesse in wandklokken, schouwgarnituren en kleinmeubelen.”

Een laatste vraagje. Wat betekenen Kortrijk en de Leie voor jou?

“Kortrijk is mijn stad, mijn hart, mijn ziel. Kortrijk is ook KVK, de voetbalclub van mijn hart. Ik ben er geboren en getogen en ga er nooit weg. Met de Leie op zich heb ik minder affiniteit, wel met de verlaagde Leieboorden. Die worden groots en aantrekkelijk.”

Freddy Seys (70) is een geboren en getogen Kortrijkzaan. Hij is 48 jaar getrouwd met Christa Leenknecht (69). Freddy is papa van Jürgen (39) en opa van Delphine (14). Het koppel woont in Kortrijk. Hij volgde A2 Mechanica aan het VTI Haantjeshoek maar deed daar verder niets mee. Freddy was 40 jaar bediende bij KBC Bank Kortrijk. Hij speelde 11 jaar als semi-professioneel bij de eerste ploeg van KV Kortrijk. Hij was trainer bij verschillende ploegen. Hij houdt van muziek, dansen, reizen, terrasjes doen en mensen ontmoeten.