Eindelijk weer provinciaal voetbal én supporters: “Goed weer, veel volk en voetbal. Wat moet een mens meer hebben?”

Eindelijk kan en mag het weer: eersteploegvoetbal in de lagere reeksen. De versoepelingen die met de coronabarometer kwamen, lieten supporters opnieuw toe in de stadions en langs de lijn van het provinciale voetbal. Ook in Ledegem, waar leider Olympic het opnam tegen Sassport Boezinge. “Gezien? Mijn kleinzoon maakt de winnende, hé!”

Zondagmiddag, iets voor 15 uur. De opwarming is zo goed als achter de rug alsde laatste hordes supporters zich via de kantine richting het veld haasten. Olympic Ledegem, autoritair leider in vierde provinciale D, ontvangt Sassport Boezinge, het nummer 7 in de stand. Een match die eigenlijk al kort na Nieuwjaar had moeten worden gespeeld, maar door de coronamaatregelen en het verbod op supporters werd opgeschoven.

Vandaag kan en mag het weer. De rode coronabarometer laat voldoende ruimte om voetbalsupporters opnieuw welkom te heten, zowel in de eerste klasse als in elke lagere reeks. “Eindelijk”, glimlacht de 79-jarige Jonny Vandermeersch uit Ledegem.

“Ik heb er de jongste weken erg naar uitgekeken om hier weer te kunnen zijn. Mijn drie kleinjongens spelen in de eerste ploeg, maar vandaag doen er maar twee mee. De derde zit in Leuven, met zijn examens, hé. De match? Spannend, denk ik. In de heenronde was het eentje twee voor ons. Maar het is belangrijk vandaag. Winnen en je begint meteen weer goed na de winterstop.”

Met de kerk van Ledegem op de achtergrond en de hondenclub vlakbij voetbalt de vrij jonge thuisploeg met vooral jongens uit de eigen gemeente vrij vlot. Al is dat voor veel mensen langs de lijn eerder bijkomstig. “Het is mooi weer, er is veel volk, er is een goed pintje en af en toe kijken we een beetje naar het voetbal. Wat moet een mens meer hebben?”, knipoogt een van de thuissupporters. Op de achtergrond levert een overtreding op de linksvoor van Ledegem intussen een gevaarlijke vrije trap op. Minder dan een minuut later staat de 1-0 op het bord en gaan de handen massaal op elkaar.

Ook die van Severine Lesthaeghe uit het verre Komen-Waasten. Zij komt supporteren voor haar zoon Nathan. “Hazard”, lacht ze breed. “Jaja, zoals de échte. Helemaal op dezelfde manier geschreven.” Samen met Nathans vriendin Kitana Wybon, dochter van Ledegemse cafébazen, vind je Severine elke match langs de lijn. “Ik heb er dit seizoen nog geen enkele gemist”, blinkt Kitana van trots. “Ik ook niet, wi”, knikt Severine terug. “Thuis en uit. Als Nathan speelt, zijn we er graag bij.”

Dat ze blij is hier vandaag weer te kunnen zijn, zegt ze. En dat ze nooit goed heeft begrepen waarom het niet mocht. “Iedereen mocht binnenkruipen bij elkaar of op café, maar supporteren in de buitenlucht kon niet? Ik vond het eerlijk gezegd allemaal maar wat bizar. Maar bon, we zijn terug. Dat is het belangrijkste. En nu hopen dat Ledegem hun voorsprong kan vasthouden.” Kort voor rust is die hoop vervlogen. De bezoekers komen via een omgezette penalty langszij.

In totaal zijn een kleine 300 supporters naar het kunstgras van Olympic afgezakt. In de kantine heerst een gezellige drukte en gaat de verkoop van de frissere dranken meer dan behoorlijk. Hoog in de tribune genieten Jules Vandenberghe en Cyril Gruyaert van hun frisdrankjes. Allebei spelen ze zelf ook bij Olympic Ledegem, Jules bij de U13, Cyril bij de U10.

“Ik woon hier op 500 meter vandaan”, zegt Cyril. “Het is dan ook logisch dat ik hier kom voetballen. Gelukkig konden wij de voorbije weken wel gewoon onze matchen spelen. Ik zou het wel vervelend hebben gevonden mocht het voetbal zijn stilgevallen.” “Af en toe komen we supporteren voor de eerste ploeg”, vult Jules aan. “Hopelijk kunnen we daar ooit zelf ook spelen. Ik denk dat het wel heel cool moet zijn om voor zoveel supporters te mogen voetballen.”

In de tweede helft – en zeker na een tweede gele kaart voor de bezoekers – neemt Olympic de match helemaal in handen. De thuisploeg klimt opnieuw op voorsprong, verdiend moet zelfs de bezoekende aanhang toegeven. Boezinge komt amper tot kansen, slechts één keer wordt het warm voor de thuiskeeper.

Terwijl de winterzon stilaan begint te zakken, komt Nathan Hazard in het veld. Veel speelminuten krijgt hij niet, maar dat is voor de nummer 11 van Olympicske zoals de rood-witten liefkozend door de speaker worden genoemd, een bijkomstigheid. De wedstrijd eindigt op 2-1, Ledegem juicht en viert samen met de aanhang.

Bij het naar buitenwandelen botsen we opnieuw op Jonny. De fonkeling in zijn ogen toont hoe trots hij is. “Gezien? ‘t Was Senne, mijn kleinzoon, die de winnende maakt. Drie puntjes bij, nog altijd aan kop. Beter kan de zondag niet zijn. Allé, een goede avond, hé.” En weg is hij. Een mooie namiddag kent een mooie afloop. Dankzij het provinciale voetbal.