Een bloemetje voor Els: “Elke dag om 5.40 uur uit de veren voor kleindochter Lize”

Elke dag gaat Els haar wekker om 5.40 uur ‘s morgens. Niet om zelf te gaan werken, wel om ‘s morgens vroeg op te passen op haar kleindochter Lize (7 maanden). Om oma te bedanken voor alle hulp, zette dochter Kimberly haar mama in de bloemetjes.

Kimberly De Frene (29) uit Beveren-Leie is een BOM, een bewust ongehuwde moeder. Twee jaar geleden koos ze er voor om een alleenstaande mama te worden. “Ik wist altijd al dat ik mama wilde worden, maar de juiste partner kwam nog niet op mijn weg”, vertelt ze. “Ik heb lang en goed nagedacht over die stap, maar toen ik de onvoorwaardelijke steun voelde van mijn ouders ben ik er vol voor gegaan.”

Toen Kimberly de eigenlijke procedure opstartte, kreeg haar mama Els Rigole (nu 52) de diagnose borstkanker. “Dat was een harde klap voor ons gezin. Maar mama zei meteen dat ik vol moest doorgaan met mijn keuze”, aldus Kimberly. “Ze heeft me vaak gezegd dat het veel leuker is om aan zoiets moois te kunnen denken dan altijd met haar eigen ziekte bezig te zijn.” Kimberly zette door, raakte zwanger en werd vorig jaar de trotse mama van Lize, een schat van een dochter. “Geef toe, als je haar ziet, kan je toch niet anders dan smelten?” glimlacht Els. “Kurt, mijn man, en ik zouden alles voor Kimberly en Lize doen. Dat meen ik. Toen ik ziek was, hielp de baby me om mijn gedachten te verzetten.”

Kimberly moet om 7 uur beginnen werken in Deinze, het is voor haar dan ook onmogelijk om haar dochtertje ‘s ochtends naar de crèche te brengen. “Elke ochtend gaat mijn wekker om 5.40 uur en elke ochtend sta ik goedgemutst op. Kurt is truckchauffeur en is ook vroeg uit de veren. Wij wonen in Desselgem en ik maak dat ik omstreeks 6 uur in Beveren-Leie ben. Dan ontbijt ik samen met Kimberly en keuvelen we nog wat. Meestal slaapt Lize nog, en dan hebben wij als moeder en dochter wat quality time. Om 7.15 uur zet ik Lizeke af in de opvang en ga ik zelf naar het werk.”

Kimberly is haar ouders ontzettend dankbaar voor de vele hulp die ze haar bieden. “Wij doen dat graag, echt waar”, zegt Els tegen haar dochter. “Ik weet dat ze het erg apprecieert, maar voor mij is dat geen moeite. Het was niet altijd even makkelijk, maar het is helemaal goed gekomen. Ik ben genezen, Lize is er, ze is gezond en heel speels. Ik hoop dat dat geluk mag blijven duren. En dat we samen met ons vieren nog veel leuke dingen kunnen doen.”