Een bloemetje voor Andrea en Albert: “Onze familie hangt zó goed aan elkaar”

Tranen van vreugde, trillende handen en oprechte knuffels. De verrassing die Claudine Despeghel uit Klerken in petto had voor haar meter Andrea Bogaert maakte heel wat emoties los. “Ze doen alles – letterlijk alles – voor hun dochter en de rest van onze familie. Ondanks alle tegenslagen. Dat verdient echt een bloemetje.”

Of we eens op bezoek konden komen bij haar lieve meter en nonkel in Roeselare, vroeg Claudine Despeghel uit Klerken ons. “Omdat ze het zo hard verdienen. Omdat we als familie willen laten weten dat we er voor hen zijn”, schreef ze. “Mijn meter Andrea is een gouden vrouw, mijn nonkel Albert een kei van een vent“, steekt Claudine van wal. “Hun leven liep lang niet altijd over rozen, maar ze vochten samen door alle tegenslagen heen. Ik wil hen bedanken, voor alles wat ze voor ons, voor elkaar en voor hun dochter Sabine doen.”

Andrea Bogaert (75) en Albert Zwaenepoel (77) verhuisden goed anderhalf jaar geleden uit Oostende naar de Molenstraat in Roeselare. Vierenvijftig jaar woonden ze in de kuststad, maar ze verhuisden vooral om dichter bij hun dochter te kunnen zijn. Die dochter Sabine, 56 ondertussen, kwam na amper zes maanden zwangerschap ter wereld. Te vroeg, te klein, te tenger. Sinds haar geboorte zit ze noodgedwongen in een rolstoel. “Sabine verblijft in De Molenreke in Rumbeke, een wooncentrum voor mensen met een beperking”, vertelt Albert. “In het weekend komt ze naar huis, tijdens de week gaan wij op bezoek of bellen we dagelijks.”

“Wij doen gewoon ons best. Als ouder, als meter, als tante en als nonkel” – Andrea Bogaert

Andrea knikt en snikt. “Ik ben gepakt, helemaal van mijn melk. Dit gebaar doet me ontzettend veel deugd“, glimlacht ze tussen de tranen door. “Wij doen gewoon ons best, als ouder, als meter, als tante en als nonkel. Onze familie hangt zó goed aan elkaar, je kan je dat bijna niet voorstellen. We hebben dat meegekregen van thuis, van ons ma zaliger. Ze heeft het lang niet altijd gemakkelijk gehad, maar ze stond voor iedereen klaar. Ze zou het eten uit haar mond hebben gespaard om ons een mooie toekomst te kunnen geven.”

Sabine is al jaren grote fan van twee Vlaamse zangers: Will Tura en Herbert Verhaeghe. “Will Tura volgen we al sinds eind jaren 70. Mijn kamer hangt vol met foto’s en handtekeningen, van hem en zijn muzikanten. Ik heb zelfs een gesigneerd jasje gekregen”, vertelt ze met een gelukzalige blos op de wangen. “En Herbert is altijd blij als hij mij ziet, zegt hij. Wat ik aan hen bewonder? Het respect dat ze allebei hebben voor mensen met een beperking. Zij maken geen onderscheid. Nooit.”