Dean Kenes van JC Ten Goudberge: “De jeugdclub is weer een ontmoetingsplaats, prachtig!”

“De grootste jeugdclub van Vlaanderen ligt in Wevelgem”, verrast Dean Kenes mij. Dat is zeker niet uitsluitend zijn verdienste, maar dat de JC weer bloeit en zijn stempel draagt, mag wel voor een stuk op zijn conto worden geschreven. Vijf jaar geleden maakte JC Ten Goudberge de omslag in het jeugdhuislandschap met het artistiek project BAT, waarvan Dean de trekker is. Een voorbeeld voor Vlaanderen.

Dean Kenes is coördinator bij Jeugdclub Ten Goudberge. Tijdens ons gesprek hebben we het vanzelfsprekend over de jeugd. Ik hengel herhaaldelijk naar een bevestiging dat de jeugd soms slap voor de dag komt. Zijn ze niet gemakkelijker dan vroeger? Staren ze niet meer naar hun telefoon dan naar elkaar? Komen ze nog kritisch voor de dag? De jeugdwerker in Dean weerlegt telkens vriendelijk maar resoluut mijn doemdenken. “Ik kan in niemand iets slechts zien”, onderlijnt het positivisme waarmee hij de jongeren benadert. Dat loont. De jeugd is weer vaker aanwezig in de JC en krijgt er alle faciliteiten om zich uit te leven.

Over zijn ouders en jeugd in Wervik heeft hij niets dan lof. Toch heeft deze inwijkeling zich in geen tijd geïntegreerd in Wevelgem. We geloven hem graag als hij zegt dat hij er nooit meer weg wil.

Wat is precies BAT aan de Leie?

“BAT Is het artistiek jongerenproject van de jeugdclub. Jaarlijks dienen we dit projectplan in bij de Vlaamse Gemeenschap. Op basis daarvan krijgen we subsidies om met jongeren aan de slag te gaan. BAT aan de Leie is uniek! Een kale plek onder een brug van de autostrade waar een aantal zeecontainers staan wordt een maand per jaar omgetoverd tot een paradijs, een vakantieoord, een artistieke multiplek. Het concept van het project is mooi, de waardering volgt vanzelf. Dat minister Gatz dit project in 2017 bezocht en het een voorbeeld noemde, betekent toch wel wat.”

Hoe ben je in Wevelgem beland?

“Tot ik hier kwam werken, was er geen band met de gemeente. Eens per jaar kwam ik hier met BBC Wervik basketbal spelen. Dankzij Elena die ook sociaal werk studeerde, en die toen trouwens mijn partner nog niet was, heb ik gesolliciteerd in de JC. Het scheelde niet veel of ik was vertrokken naar Barcelona om er te werken want het duurde toch enkele maanden voor ik na mijn studies aan de slag kon.”

Dat ik sommige jongeren tot een beter inzicht breng, is misschien wel mijn grootste verwezenlijking

Voelde je je onmiddellijk thuis in de JC?

“Ik begon als jeugdwerker eerlijk gezegd nog wat onwennig. Op dat moment was er hier nog een oudere generatie jongeren, leeftijdsgenoten eigenlijk. De eerste tien maanden voelde ik me wat aan mijn lot overgelaten. Maar je gelooft zo hard in wat je geleerd hebt, in wat je wil bereiken dat het uiteindelijk geen rol speelt hoe je die eerste maanden door spartelt. Als jeugdwerker mocht ik de eerste editie van plan B organiseren, onze megafuif in de Porseleinhallen. Dat gaf de click, een fuif van die omvang had de JC nog nooit georganiseerd. Na afloop voelde ik me heel erg trots en kreeg ik er ook waardering voor.”

Een jeugdhuis is meer dan fuiven alleen?

“Uiteraard. Daarom ben ik er trots op dat we er de laatste maanden in slagen om de jeugdclub terug te brengen naar de essentie. Er is terug veel jong volk op vrijdagavond, de jeugdclub is weer een ontmoetingsplaats. Prachtig! In dat geheel ben ik maar een schakel. Ewout, Hanne, iedereen die hier werkt, beseft wat er nodig is en haalt het onderste uit de kan. Nieuw volk brengt nieuwe vrijwilligers, nieuwe evenementen, weer nieuw volk en weer nieuwe vrijwilligers. Die trein terug in gang krijgen, was heel moeilijk, maar we hebben die terug aan het rollen gekregen.”

Je spreekt vol vuur over de JC?

“Het is zo’n verrijking voor mijn leven, ik heb hier zo veel toffe mensen leren kennen. En natuurlijk ook Elena. Ondertussen heb ik gebouwd in Wevelgem, hebben we een dochter en kan ik me niet meer voorstellen dat ik er ooit weg ga.”

Wat zou je hier nog graag realiseren?

“Echt blijven inspelen op wat de jongeren willen. Blijven aan de slag gaan met wat hen bezig houdt. Er niet over babbelen, gewoon doen. Tsjak! Zoals de pingpongcompetitie die een groot succes is en die vanuit de jongeren zelf komt.”

Je zegt meestal ja, gebeurt het al eens dat je neen moet zeggen?

“Ik heb zo’n onweerstaanbare drang om mensen te helpen als ik dat kan. Als een vrijwilliger me iets vraagt, dan wil ik steeds positief reageren. Als coördinator moet je natuurlijk leren neen zeggen, als het gaat over veiligheid bijvoorbeeld.”

Hoe combineer je je job met je gezinssituatie?

“Ik ben veel afwezig tijdens het weekend en ‘s avonds, het is een veeleisende job. Elena studeerde ook sociaal werk en ze houdt ook van de JC. Ze weet dat het geen nine-to-five job is. Ik ben heel dankbaar voor haar begrip. Sinds ik vader geworden ben, heb ik wel meer structuur in mijn werk moeten stoppen.”

Voor heel wat jongeren ben je een soort vaderfiguur

“Ik heb hier toch al een tweetal generaties meegemaakt, de eerste vrijwilligers van toen zijn er nog steeds en hebben nooit een JC meegemaakt zonder Dean. We hebben nu een beleidsplan geschreven voor de toekomst 2020-2023. Dat is niet zo evident voor een jeugdhuis. Ik hoop via de beleidsplannen continuïteit in de werking te steken. Dat moet ook met onze beroepskrachten, de vele vrijwilligers en een wijzigend bestuur.”

De JC behoort tot de drie grootste jeugdclubs in Vlaanderen.

“Naar werking toe zijn we misschien wel de grootste. Op vlak van structuur, personeelsbestand en activiteiten. De impact van de Jeugdclub op Formaat, de federatie van jeugdhuizen in Vlaanderen, is navenant. Daar wordt zeker naar ons geluisterd over wat wij te vertellen hebben.”

Ik ga altijd uit van het positieve. Zelden zie ik iets negatiefs in iemand

Wat zijn je dromen voor de toekomst?

“Mijn professioneel parcours is tot nu toe al een droom geweest. Dat ik kon doorgroeien in een organisatie die me heel genegen is. Later les kunnen geven in sociaal werk, zou geweldig zijn. Of zelf een vzw beginnen over iets dat we missen in Vlaanderen. Het onderwerp van mijn bachelor proef was ‘Van studentendroom naar concrete realisatie’. Ik droom van een “Vzw Workshop”, een databank met alle workshops, boeken, lessen rond een bepaald trefwoord. En als er te weinig informatie bestaat rond een onderwerp, dat zelf uit te werken. Maar jeugdhuiswerk is evengoed een passie, wie weet, kan ik daarin doorgroeien.”

Heb je een levensmotto?

“Ik ben een gigantische optimist, ik ga altijd uit van het positieve. Zelden zie ik iets negatiefs in iemand. Je kan je mispakken, dat klopt. Daar leer je dan weer uit. Maar nooit ga ik mijn hoofd laten hangen. Door dat positieve uit te stralen, haal ik ook het uiterste uit de mensen rondom mij uit. Dat heb ik van mijn vader.”

De relatie met je ouders lijkt heel sterk?

“Mijn ouders hebben mij het beste klimaat gegeven om in op te groeien. Mijn pa Hugues en ma Christine zijn beiden ook zeer geëngageerd in Wervik. Ze hebben me geprikkeld, als ik iets wou doen, hebben ze mij daar steeds de kans toe gegeven. Daar ben ik hen zeer dankbaar voor. Het geëngageerd zijn en het goedgemutste, dat heb ik dankzij hen. Dat ik ook altijd op hen kan terugvallen, heeft me ook zelfzekerder gemaakt.”

Welke waarden en normen springen er voor jou uit?

“Het is wellicht cliché, maar verdraagzaamheid en respect vind ik superbelangrijk. Het gebeurt dat ik in de JC racistische uitspraken of roddels hoor. In de aard van “het was weer de schuld van de vreemdelingen…” Ik erger me daaraan en ga er ook steeds vaker tegenin. Vroeger aarzelde ik nog wat om zo’n stinkend potje open te maken. Het is zoveel makkelijker als je elkaar helpt. Als een jeugdclublid niet heeft opgeruimd zoals was afgesproken, ga ik daar niet lopen over zagen. Neen, ik vraag hem om het alsnog te komen opruimen en dat ik hem daarbij wil helpen. Terwijl we bezig zijn, spreek ik hem er voorzichtig over aan en probeer hem aan het verstand te brengen dat dit niet OK was. Het lukt niet altijd, jongeren zijn soms heel hard voor elkaar. Dat ik sommige jongeren tot een beter inzicht breng, is misschien wel het mooiste, de grootste verwezenlijking van mijn jaren hier in de JC.”

Dean Kenes (28) groeide op in Wervik samen met zus Sarah. Met partner Elena De Poortere heeft hij een dochtertje Billie (1). Na het basisonderwijs in Wervik volgde Dean humane wetenschappen in het atheneum in Ieper. Aan Howest Kortrijk volgde hij de richting sociaal-cultureel werk. Sinds 2013 is hij aan de slag als jeugdwerker, sinds 2017 als coördinator in Jeugdhuis Ten Goudberge. Gedurende twee academiejaren gaf hij ook enkele uren les bij Howest. In de schoot van de jeugdclub werd gestart met recreatief basketbal, de sport die hij beoefende tijdens zijn jeugd.