Van vrijdag tot en met zondag is er weer het Leffingeleurenfestival, zowat het laatste festival van de stilaan uitdovende zomer. Programmator Jan Vaneessen, al van oudsher betrokken bij dit gezellige festival, groef voor ons even diep in zijn geheugen op zoek naar tien pareltjes van festivalconcerten op het eigen plein. Al zijn het er eigenlijk negen geworden, en eentje die hij heel bijna had gehad…
Arno
1
“Weinig of geen artiesten die vaker ons podium hebben bestormd dan Arno Hintjens. Hij stond intussen al een keer of twaalf op Leffingeleuren en ontgoochelde bijna nooit. Dat deed hij in 2011 wel eens, maar toen had hij iets te veel gedronken en had hij nadien ook zo veel spijt, dat hij vorig jaar revanche kwam nemen met een onnavolgbare set. Ik herinner me vooral die keer in 1986: ronduit magisch was dat.”
Lee ‘Scratch’ Perry
2
“Ook de legendarische Lee Perry mochten we al meermaals verwelkomen, maar zeker vroeger was het behoorlijk moeilijk om hem te pakken te krijgen. En had je hem geboekt, dan was je nog niet zeker dat hij zou afkomen (lacht). Zijn eerste doortocht was in 1991, het jaar waarin hij al zeven optredens op een rij had geannuleerd. Wij wilden op zeker spelen en stelden zelfs voor om hem in Zwitserland te gaan oppikken, maar dat wimpelde hij af. Maar zie: hij kwam op tijd aan in zijn hotel Andromeda in Oostende en stond ook op het podium wanneer hij dat moest. Al heeft het niet veel gescheeld: hij was vanop het podium naar de backstage gerend en daar op een muurtje gesprongen, om vervolgens naar een boom te springen. Hij greep een tak, maar die brak af. Hij viel, met de tak in zijn handen, in de armen van een securityman (lacht). Toen we hem naar de luchthaven wilden brengen, vreesde hij files richting binnenland en verkoos hij nog even wat rond te lopen op het strand. Hij raapte er wat schelpjes en pluimpjes op, kinderlijk vertederend haast. En hij ging ook nog een pannenkoek eten! Uiteindelijk werd er toch vertrokken en de indruk ontstond dat hij zijn vliegtuig niet meer zou halen. ‘Ik bel wel even met een gebedsgenezer in Jamaica, die zorgt dat het in orde komt. Ik heb nog nooit een vliegtuig gemist, die man zal maken dat het op mij wacht’, aldus Lee Perry. Of hij het ook effectief gehaald heeft, hebben we nooit geweten.”
John Butler Trio
3
“Een onbekende naam die we een relatief hoge plaats op de affiche gaven in het jaar 2007. Die mannen hadden nog nooit in België gespeeld en het publiek bleef vooral rond de toog hangen. Wij hadden ze zelf als bij toeval ontdekt bij een optreden in Frankrijk en waren danig onder de indruk. ‘Ga maar naar voren, het zal een super optreden zijn’, gingen we zelfs het publiek aanporren. Langzaam maar zeker liep de zaal vol, maar tegen het einde ging het dak er bijna af.”
Violent Femmes
4
“Al evenzeer legendarisch, dit exlusieve concert van de Amerikaanse band. Ik weet nog dat we een nieuwe geluidsinstallatie hadden en dat we daar daags voordien enorm mee hadden gesukkeld. Het rammelde op vrijdag langs alle kanten bij de set van The Scabs. Wij hielden ons hart vast voor de volgende dag, maar Violent Femmes bewezen dat het duidelijk niet aan onze nieuwe boxen lag (grijnst). Het optreden was pure waanzin, want zo perfect gespeeld als wat.”
Seasick Steve
5
“Vorig jaar hadden we Seasick Steve een tweede keer te gast, maar in 2009 kwam hij voor het eerst. Toen was het nog nieuwer en verrassend. De man moest maar op zondag spelen, maar arriveerde al op donderdag, in een tourbusje met zijn drummer en hun chauffeur. Hij lummelde het hele weekend rond op het festival, ging andere optredens bezoeken, struinde door het centrum van Leffinge… Hij bleek ook erg aimabel en toegankelijk: tegen de zondag kende hij al elke afzonderlijke medewerker uit de backstage. Met hun naam en alles! (lacht) Ik herinner me ook nog dat hij nadien nog een hele tijd bleef jammen met enkele anderen in de kleedkamer.”
Bram Vermeulen
6
“Voor Vermeulen gaan we diep terug in de tijd: het gezegende jaar 1984, toen Leffingeleuren nog kleinschaliger was. Hij liet zich enkel begeleiden door drums en percussie en trad op voor hooguit een paar honderd mensen, maar zijn show was zó intens en sterk, dat houd je niet voor mogelijk. Op een gegeven moment wees hij naar de kerk van Leffinge, met daarop ook het kruisbeeld, en zei ‘dat is een marteltuig. Ik zal spelen tot het er niet meer aan hangt’. Toen Bram Vermeulen later kwam te overlijden, was dat ook het jaar waarin De Dolfijntjes met Wim Opbrouck op Leffingeleuren stonden. Als eerbetoon heeft Wim dan een integere versie van ‘Rode Wijn’ gespeeld. Je kon een speld horen vallen op dat moment.”
Wilco
7
“Simpel: omdat ik dat nog altijd met voorsprong de beste band ter wereld vind (grijnst). Ik was bijzonder opgezet toen bleek dat we hen konden strikken voor ons festival en de verwachtingen werden ook ingelost: het was magisch mooi. Of ik het hele optreden heb kunnen meepikken? Ja hoor, zeker en vast, ik zie zowat alles van het hele weekend. Als programmator moét je dat ook doen, vind ik.”
Ian Dury And The Blockheads
8
“Memorabele frontman – intussen overleden aan een slepende ziekte – van een memorabele band, die wij in 1994 naar Leffinge haalden. Hij was op dat moment fysiek al niet meer honderd procent, maar hun set was zo sterk dat ze gelijk wie naar huis hadden gespeeld. Inclusief dEUS trouwens, die in die periode zwaar opgang maakten en hadden gelobbyd om nog na The Blockheads te mogen optreden, als echte headliner dus. Ik waarschuwde hen dat dit riskant kon zijn, zeker als Ian Dury in vorm zou zijn. Probeer dan maar eens die sfeer te evenaren. Het bleek ook realiteit: ze gingen er niet ‘over’, integendeel.”
16 Horsepower
9
“In het selecte kringetje ‘uitstekende livebands’: het combo rond David Eugene Edwards. De frontman is religieus geïnspireerd en zingt zo gejaagd dat het bijna metal wordt. Maar tegelijk is het een innemende persoon, die ook oprechte aandacht had voor ons festival en ons dorp. Dit jaar keert hij trouwens terug, nu weliswaar met zijn nieuwe band Wovenhand.”
Jeff Buckley
10
“Mag dat, een naam die niét op onze affiche heeft gestaan? Ja? Oké, voeg er dan maar de betreurde Jeff Buckley aan toe. Het was ergens rond het jaar 1993, en het management van Herman Schueremans had ons gecontacteerd met de vraag of we die jonge, toen nog onbekende zanger op onze affiche wilden zetten. Ik hield de boot nog wat af en zou eerst even zijn ep’tje ‘Live at sin-é’ beluisteren vooraleer een oordeel te vellen. Dat deed ik en ik was overrompeld. Die moést op Leffingeleuren staan. Toen ik amper twee dagen terug contact op nam, volgde echter een koude douche: ‘helaas, te laat, intussen past het al niet meer in de agenda…’ Voor de statistieken trouwens nog het prijskaartje dat er toen aan hing: 70.000 oude Belgische franken voor een solo-optreden van Jeff Buckley.”
(FJA)
De Lijsttrekker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier