Dagboek van een spoedarts (42): “Een kerstgolf? De batterij is leeg, wij zijn op”

Vera Van Haevre is 42, getrouwd en mama van twee zonen van zes en tien. Vera is ook spoedarts in AZ Delta. Wij spreken met haar over de strijd tegen het coronavirus en hoe zij daar zelf mee omgaat.

“Maandag was voor ons een speciale dag. Acht jaar getrouwd, 13 jaar samen. Inderdaad, wij zijn getrouwd op de dag dat we vijf jaar samen waren. Het was ook de eerste dag mijn man officieel uit quarantaine mocht, maar dat we er samen een gezellig dag van zouden maken, stond sowieso al langer gepland. In normale omstandigheden is dat een dag vol quality time, samen iets gaan eten. Nu zijn we in een Nederlands stadje gaan wandelen, gewoon een mooi uitstapje. Dan merk je dat je met veel minder tevreden kan zijn.”

“Ik moet zeggen: ik heb er heel erg van genoten. Op zo’n dag kom je weer iets dichter bij het normale, bij het gewone. Een glimp. Ik kijk er absoluut met een heel warm gevoel op terug. Even ontsnappen. Het heeft me deugd gedaan.”

Jojo-effect

“In de ziekenhuiscijfers zie je nu wel dat de top van de berg achter ons ligt, dat de daling is ingezet. Maar het daalt niet zo snel als verwacht of gehoopt. Vandaar dat we zeker met twee woorden moeten blijven spreken en dat we liever voorzichtig zijn. We mogen niet de fout maken van afgelopen zomer. We mogen niet te snel versoepelen, want dan dreigt dat jojo-effect waardoor je alles toch weer moet dichtgooien. Maar het is een heel moeilijk evenwicht, het risico is groot. Ik zou niet graag in de schoenen van politici staan. In de zomer was het eronder, nu moet het erop zijn. We kunnen dat scenario ons geen tweede keer permitteren.”

“Op mijn laatste diensten op de spoed zie ik nu wel beduidend minder covidpatiënten. Ik spreek natuurlijk enkel voor mezelf, maar de echte ademhalingsproblemen en mensen die dringend in het ziekenhuis moesten worden opgenomen, zien we minder en minder. Dat geeft wel een beetje hoop. Het gaat de goede kant op en misschien komt het einde straks in zicht. Maar de kanttekening die je meteen moet maken is dat nooit meer zoals vroeger wordt. Zelfs met een vaccin keren we niet terug naar het oude leven. Er zal een tijdperk voor en na covid zijn.”

“Zijn we goed bezig? Ik denk het wel, maar we zijn er nog lang niet. Ik vind dan ook niet dat er nu al volledig versoepeld kan worden. Maar ik zeg het, het is een bijzonder moeilijk evenwicht. Het leven moet leefbaar worden gemaakt. Iedereen zit op zijn lip, de psychische druk is gigantisch. In donkere maanden, de koude die begint te spelen. Veel licht is er niet meer. De feestdagen zullen in mineur zijn, en dan heb ik nog het ontzettende geluk om een warme bubbel te hebben. Met vier, in een gelukkig gezin. Er zijn veel mensen die het veel minder goed hebben getroffen. Veel minder goed.”

Kerstgolf

“Een derde golf, een kerstgolf zoals het in de media soms wordt genoemd. Tja, wat moet ik daarover zeggen… Ik zag het diensthoofd van het UZ Brussel zeggen: dat gaan wij niet doen. Dat was het punt sterker maken, want het is geen beslissing op zich. Natuurlijk gaan wij als zorgpersoneel wél ons werk doen, geen haar op mijn hoofd twijfelt daaraan. Maar de vraag is of we het nog zullen kunnen. Ik kan u verzekeren: wij zijn op. Opgebrand, de batterij is leeg.”

“Er is een groot aandeel van het personeel dat uitvalt, veel meer dan tijdens de eerste golf. En de klachten van vermoeidheid, maar ook spier- en gewrichtspijnen blijven lang hangen. Ik merk dat bij mezelf, nu drie weken na mijn covid-infectie. Het zit heel lang in je lijf. Het virus wreekt zich lang. En stel dat er een derde golf komt en je zit met al dat personeel dat op het randje bengelt, dan is het onmogelijk om dat vol te houden. Het is niet van niet willen, het is van niet kunnen. Werken tot je er letterlijk bij neervalt, dat kan niet de bedoeling zijn.”

“Geen zorgpremie of extra loon zal dat kunnen verhelpen. Iemand die fysiek op zijn knieën zit, zit met 1.000 euro meer nog altijd op de knieën. Ik besef dat een herorganisatie met meer verpleegkundigen, meer collega’s, meer handen aan het bed er niet van vandaag op morgen kan zijn. Maar de zorgsector trekt al jaren aan de alarmbel. Al ja-ren. Dat heeft niets met corona te maken.”