Een onverwacht voordeel van de coronacrisis is dat er niet zoveel manieren meer zijn om elkaar te begroeten. De enige overgebleven opties zijn een elleboogtik, een zwaai of een ongemakkelijke ‘hey’ waarbij je niet goed weet wat je met je handen moet doen. Veel beter dan de eindeloze mogelijkheden die er vroeger waren, als je ‘t mij vraagt.
We blinken niet echt uit in uitbundigheid bij contacten met vreemden
Nee, dan was het toch makkelijker toen ik in Nederland woonde. Daar is er slechts één begroeting mogelijk: een hand geven. In het begin leek mij dat extreem formeel iets wat ik alleen maar bij een bezoek van de premier zou doen of zo. Maar in Nederland doe je het standaard als je iemand ontmoet, van je schoonvader en je kapper tot je nieuwe collega’s. Maakt niet uit of ze 16 of 60 zijn en in welke context je ze ziet. Ik heb het toch wel echt moeten leren. De eerste keer toen ik in de lift in mijn flatgebouw in Amsterdam een buur tegenkwam, stelde hij zich spontaan aan mij voor, waarop ik bijzonder opgelaten een beetje stond te kijken en ‘hallo’ te mompelen. Nu blinken wij West-Vlamingen sowieso niet echt uit in uitbundigheid bij contacten met vreemden, maar omdat de hypersociale Nederlanders niet weten dat dit onze basiscommunicatie is, komt het op hen ronduit onbeschoft over. Dus leerde ik mezelf snel aan om bij elk onbekend gezicht automatisch mijn hand uit te steken.
Inmiddels verkies ik zo’n standaard begroeting boven de vreselijk irritante gewoonte in West-Vlaanderen om in een split second te moeten beslissen of men verwacht dat ik een hand geef/een kus geef/twee kussen geef/drie kussen geef/eens ongemakkelijk sta te zwaaien/helemaal niks doe. Het lijkt per persoon, per gelegenheid en per regio te verschillen. En toch beweren niet-West-Vlamingen steevast dat ‘jullie er drie geven, hé’? Geloof me, ik betwijfel of er hier iémand is die deze compleet ondoorgrondelijke etiquette onder de knie heeft. Nee, geef mij dan maar de gemompelde mondmaskergroet met elleboogtik dezer dagen. Lekker duidelijk én coronaveilig.
Het oordeel: niet waar. Al hebben we altijd nog de drietrapsgroet: “Ah heuj, oewist? Jezietergoedut. En oewist tus?”. Steevast een succes.
Clichécheck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier