In Texture Kortrijk opent de tentoonstelling Dark Uncles van de Antwerpenaar Klaas Rommelaere. Ook de Oostrozebeekse Claire Mulier toont er haar werk.
Het gaat in Texture Kortrijk om een tentoonstelling waarbij de kunstenaar geborduurde poppen tentoonstelt. Met deze tentoonstelling was een flink pak borduurwerk gemoeid dat meestal werd verricht door vrijwillige medewerkers. Bij dit beperkte groepje medewerkers was ook de Oostrozebeekse vrijwilligster en handige harry Claire Mulier, die we even gingen opzoeken.
Van Claire Mulier uit de Leegstraat is geweten dat zij een heel bezige bij is. Al is zij gepensioneerd, toch blijft ze heel actief als compostmeester en lid van de Oostrozebeekse minaraad. Ze trekt naar de scholen om de kinderen te leren composteren en verzorgt ook lessen over natuurbeleving. Maar hoe raakte zij nu net in het project van Klaas Rommelaere verzeild? “Eigenlijk ben ik daar ingerold via mijn dochter Evelien Couckhuyt die van haar chef Marc Verbeke van textielbedrijf Rubis vernam dat er gezocht werd naar vrijwilligers om mee te werken aan de textieltentoonstelling Dark Uncles. Evelien wist me te overtuigen dat dit echt iets voor mij was zodat ik mij uiteindelijk inschreef. Ik moet toegeven dat de eerste kennismaking met de kunstenaar en zijn project mij onmiddellijk fascineerde. Er waren voor dit project 99 vrijwilligers ingeschreven waarvan er uiteindelijk toch een 40-tal aan de slag ging. Twee weken voor de lockdown konden we van start gaan maar door uit uitbreken van het coronavirus konden we slechts twee keer ter plaatse gaan werken. Wij kregen dan allemaal onze opdrachten toegestuurd met de post.”
Kruisjessteek
We vroegen Claire om even haar opdracht te omschrijven. “Het draaide allemaal om borduurwerk. De poppen die door de kunstenaar gemaakt werden, moesten allemaal met geborduurd materiaal aangekleed worden. Mijn opdracht bestond erin om 12 levensgrote handen te borduren in de kruisjessteek en de halve kruisjessteek. Die techniek kende ik nog vanuit mijn schooltijd maar het was toch even aanpassen en oefenen. Wij kregen wel alle garens en stoffen met de tekeningen erop, door de kunstenaar toegestuurd. Hij verknipte dan de werken en kleedde de poppen ermee aan. Voor mij was dit een serieuze opgave. Ik borduurde elke dag ten minste drie uur aan één stuk en soms werd het wel een hele dag wanneer ik wat achterop geraakte. Naar het einde toe werd het zelfs wat stressen. Het eindproduct heb ik nog niet gezien maar wij zijn wel als medewerkers uitgenodigd op de vernissage op 3 oktober met een receptie.”
Heeft zij dan wel plezier beleefd heeft aan dit project? “Heel zeker want toen corona de intrede deed had ik plots niets meer om handen. Ik kon niet meer naar de scholen of het containerpark maar kreeg opeens een pak borduurwerk. Langs die opdracht heb ik heel veel nieuwe mensen leren kennen. Alleen jammer dat corona roet in het eten gooide en we verplicht waren thuis te werken in plaats van in Kortrijk. Bovendien was het samenwerken met de kunstenaar heel plezant want het is een heel sympathieke man. Ik ben er nu 64 en ik moet wel eerlijk bekennen dat ik nu genoeg geborduurd heb voor de rest van mijn leven.” (CLY)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier