Christelle Verstraete (56) werkt zich met haar drie minipaardjes in de harten van velen. Met haar lievelingsdieren gaat ze regelmatig langs bij tachtigplussers en bij kinderen die het niet altijd gemakkelijk hebben in het leven. “Als ik dan een glimlach zie verschijnen op hun gezichten beleef ik daar ontzettend veel deugd aan”, zegt Christelle.
Christelle en de paarden: het is een huwelijk dat al lang standhoudt. Eerst liet de Waregemse zich in haar jonge jaren opmerken als getalenteerd ruiter op jumpings en nu zijn er dus de minipaardjes. Toch staan we in het interview ook stil bij haar hoofdberoep als fotografe. Niet elke portrettentrekker kan zeggen al bijna het hele BV-wereldje voor zijn of haar lens te hebben kunnen halen.
Wat doe je precies met je minipaardjes dat die de mensen zo gelukkig weten te maken?
“Misschien eerst eens duidelijk maken waarom ik hier mee begonnen ben. Ik heb zelf diep gezeten, maar dankzij mijn minipaardjes Symphony, Lily en Doris ben ik er weer helemaal bovenop gekomen. Alleen al hun aanwezigheid volstond. Deze dieren hebben een aangeboren kracht om ons te troosten, zeker in moeilijke tijden. Dankzij hun kleine formaat en hun fijngevoeligheid vind ik ze ideaal als therapiedier. Daarom heb ik beslist om met de dieren naar bewoners van woonzorgcentra te gaan en naar instellingen waar kinderen met een beperking verblijven. Ik heb gezien dat Symphony en mijn andere paardjes er ook daar voor konden zorgen dat mensen zich beter gaan voelen door hun aanwezigheid, precies zoals bij mij gebeurd was. Als mijn dieren dat kunnen teweegbrengen, kan ik daar zelf enorm van genieten. Ooit hoop ik om dit te kunnen doen bij kankerpatienten of bij mensen die terminaal ziek zijn. Dat is een droom.”
Ik kan me voorstellen dat deze dieren ook wel veel aandacht vragen van jou?
“Dat valt niet te ontkennen, maar dat ervaar ik allerminst als een opdracht. Je mag toch stellen dat ik er gemiddeld een uur of drie per dag mee bezig ben. Er is niet alleen de verzorging, maar ook de training van de paardjes die ik ook laat deelnemen aan wedstrijdshows. Ik ga er ook geregeld mee wandelen. Symphony is met haar 16 jaar het oudste paardje. Het is een echte klasbak die altijd rustig blijft en die ik altijd kan inzetten. Lily en Doris vragen nog wat extra training. Ze zijn allebei drie jaar.”
In een vorig leven was je een prima ruiter. Heb je de liefde voor het paard van thuis mee gekregen?
“Dat kan je wel zeggen. Mijn papa was altijd bezig met paarden. Zo voerde hij graag jonge trouwers rond met paard en koets. Zelf stond ik al mee in voor de verzorging toen ik een jaar of 10 was. Vrij snel daarna leerde ik paardrijden. Toen ik achttien was, deed ik mee aan jumpings. Ik was niet de enige in de familie. Mijn broer had ook talent en dus stonden we vaak tegenover elkaar op wedstrijden. Het was altijd een strijd op het scherp van de snee, maar dat heeft onze vriendschap nooit in de weg gestaan, integendeel. Ik ben er uiteindelijk mee gestopt toen ik 24 jaar was en mijn eerste kindje kreeg.”
Ook als fotografe val je op. Zo heb je wekelijks een modeshoot met bekende Vlamingen. Hoe zit dat precies?
“Die doe ik vaak in opdracht van het weekblad Primo Magazine & TV gids. Ik zou die sessies niet meer kunnen missen. Ik vertoef wel graag eens in dat wereldje en heb er inmiddels ook goede contacten uitgebouwd. Iemand als zanger Christoff is inmiddels een vriend en ik ben ook zijn vaste fotografe. Hij heeft zelfs al eens mee gewandeld met de minipaardjes. Vaak moet ik dus naar Brussel, Antwerpen of Hasselt voor mijn opdrachten.”
Hoe ben je in dat wereldje gerold?
“Dat gebeurde een jaar of twintig geleden en daar heeft Dana Winner veel mee te maken. Als fan van haar deed ik op zeker ogenblik mee aan een wedstrijd die haar toenmalige management had uitgeschreven. Ik stuurde foto’s door van haar die ik op concerten had genomen. Ik had daar niets van verwacht maar haar entourage was gecharmeerd. Omdat haar management toen ook voor Jo Vally werkte, mocht ik ook voor hem aan de slag gaan. Zo ging de bal aan het rollen.”
Wat precies maakt dat jouw beelden op dat niveau zo in de smaak vallen?
“(Denkt na) Ik vermoed dat het te maken heeft met de manier waarop ik om ga met de mensen. Ik gebruik altijd humor als ik mensen voor de lens haal. Pas als de stemming helemaal goed zit, druk ik af. Dat zal wel afstralen op de foto’s, denk ik.”
Je bent geboren en getogen in Waregem. Wat betekent de stad voor je?
“Ik voel me hier thuis. Jaren geleden woonde ik in Zulte. Na mijn scheiding kon ik evenwel niet snel genoeg terugkeren naar Waregem. Ik denk niet dat ik hier ooit nog weg ga.”
(FV)
Waregemse Wolven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
