Chantal Coussement, vijf jaar nadat ze stopte als schepen: “We missen vandaag een Jean-Luc Dehaene”

Hoe zou het nog zijn met Chantal Coussement die vijf jaar geleden besliste om de (regionale) politiek vaarwel te zeggen. Het was opmerkelijk voor een populaire schepen die met de vingers in de neus opnieuw een topscore behaald zou hebben bij de volgende verkiezingen. “Ik heb nog altijd geen spijt van die beslissing. Mijn zoon had me nodig.”

Chantal Coussement (51) had er een politieke carrière van 18 jaar opzitten in Waregem toen ze er eind 2018 als schepen van Sport, Feestelijkheden en Toerisme de stekker uittrok. Dat zorgde bij vriend en vijand voor reacties van verbazing en onbegrip, want met 2.913 voorkeurstemmen bij de verkiezingen was ze na burgemeester Kurt Vanryckeghem, eerste schepen Rik Soens en schepen Jo Neirynck toch de populairste politicus en de best scorende vrouw van de stad. Hoe ze daarop terugblikt? Of ze toch nog politieke plannen heeft? Chantal gaat graag in op de vragen en ze spaart bij momenten de kritiek niet, zelfs niet als het over haar eigen partij CD&V gaat.

Indertijd heb je je afscheid aangekondigd met de melding dat je zoon zei dat hij je nodig had. Was je daar zo van geschrokken?

“Ja, toch wel. Guillaume was klaar om naar het secundair onderwijs te gaan en toen hij me op zekere avond vroeg of ik echt weer weg moest, was ik toch even van slag. Ik begon zelfs te twijfelen of ik wel een goede moeder was. Als schepen ben je vaak naar meetings of recepties. Dat hoort nu eenmaal bij de job. Dus besliste ik om te stoppen om zo meer aandacht te kunnen besteden aan mijn zoon die elf was toen ik de beslissing nam. Ik zie mannelijke collega’s op dat niveau niet snel een vergelijkbare beslissing nemen, maar wij vrouwen doen dat.” (glimlacht)

Je zoon is inmiddels gestart aan de universiteit. Heb je er nooit aan gedacht om volgend jaar opnieuw in de politiek te stappen?

“Dat heb ik inderdaad gedaan, zeker toen het bestuur van CD&V zei dat het wilde komen praten over een mogelijke terugkeer. Viel dat even tegen. Ik kreeg meteen te horen dat de eerste tien plaatsen op de lijst al waren ingenomen en dat de lijstduwersplaatsen ook al niet meer mogelijk waren. Tja, ik had helemaal geen zin om de hoop te vullen en dus heb ik gezegd: nee dankjewel, maar zonder mij. Bart en ik blijven lid van CD&V maar groter is het politieke engagement niet meer.”

Hoe kijk je naar de politiek nu je wat meer afstand hebt kunnen nemen?

“Ik bezie het eerlijk gezegd met toenemende ergernis, zeker als ik naar de nationale politiek kijk. Wat er het voorbije jaar allemaal aan het licht is gekomen, dat houd je toch niet voor mogelijk. Neem nu die pensioenbonussen die toppolitici zoals Siegfried Bracke of Herman De Croo in de wacht hebben gesleept (De Croo heeft inmiddels alles terugbetaald, red.).

“Het verbaast me niet dat de antipolitiek hoogtij viert”

Dat was toch een extreem voorbeeld van zelfbediening. Of het gesjoemel met subsidies van parlementslid Sihame El Kaouakibi. En dan zijn er nog de politici die als konijn of als dragqueen op tv verschijnen. Het verbaast me dus niet dat de antipolitiek hoogtij viert.”

Bij dat laatste voorbeeld doel je niet alleen op Conner Rousseau van Vooruit maar ook op je eigen partijgenoot Sammy Mahdi.

“Ja, inderdaad. Partijgenoot of niet, politici moeten met serieuze zaken bezig zijn en niet in allerlei vermommingen opduiken in amusementsprogramma’s. (draait met haar ogen) Ik heb soms heimwee naar figuren als Jean-Luc Dehaene, naar de tijd dat politici zich uitsluitend met hun dossiers bezighielden.”

Jij kunt in de Waregemse politiek terugblikken op een mooie carrière. Wie was jouw inspiratiebron?

(Denkt na) “Misschien is dat wel wijlen mijn vader (Lucien Coussement, red.). Mijn moeder was ook belangrijk maar mijn vader op politiek vlak toch nog net iets meer. Hij heeft ons, de vijf kinderen, een aantal attitudes bijgebracht die ik nog altijd koester. Zo vond hij het heel belangrijk dat wij, de broers en zussen, ook na zijn dood goed zouden blijven overeenkomen met mekaar. Dan was er ook zijn houding rond arbeid. Hard werken in het leven, dat hoorde erbij vond hij. En dat mochten wij ervaren. De wol wegnemen onder de weefgetouwen van het textielbedrijf Verstraete-Hahn in de buurt, dat was ons werk. Dat vonden we toen niet altijd een pretje, ook al kregen we er zakgeld voor. Maar het heeft me mee gevormd. Ik vind het nog altijd jammer dat hij al op zijn 68ste gestorven is en hij zoveel dingen in de familie niet meer heeft kunnen meemaken.”

Tot slot, waar ga je bij voorkeur naartoe als je in Waregem een stapje in de wereld zet?

“Tja, er zijn veel plaatsen maar zeker naar Bistro Berto en naar Restaurant Hobo’s gaan we toch erg graag. Als het is om na het voetbal (haar man Bart is secretaris van KSK Beveren-Leie, red.) nog iets te gaan drinken; dan mag dat het Neerhof in Beveren-Leie zijn bij Koen en Heidi, twee heel sympathieke uitbaters.”