In 1966 vertrok Gerard Nachtergaele als jonge missionaris naar Uruguay. Met weinig voorkennis over het land, maar met des te meer idealisme om de mensen daar te helpen. Hij is er tussen zijn medebroeders in alle rust heengegaan.
De reis per boot duurde drie weken. Het afscheid van zijn familie – Gerard groeide op in een landbouwersgezin met negen kinderen – was niet gemakkelijk. Maar hij wist wat hij wilde. Zijn late roeping was zijn drijfveer. Tot zijn 26ste werkte Gerard mee op de ouderlijke boerderij. Heel overtuigd nam hij toen de beslissing om priester te worden. Hij stapte binnen in het Don Boscocollege in Kortrijk en volgde daarna nog drie jaar noviciaat en filosofie bij de Orde der Salesianen in Groot-Bijgaarden.
Pater Gerard studeerde af in 1966 en zette ineens zijn focus op de missie in Uruguay. Ze hadden er nood aan leraren én priesters. En zo kwam het dat hij de bootreis naar het verre Zuid-Amerikaanse land maakte. “Dat is toch heel wat”, aldus het nichtje van pater Gerard, Ninia Nachtergaele. “Hij liet alles en iedereen achter om mensen die het nodig hadden te gaan helpen.“
Contact per brief
Padre Gerardo, zoals hij ter plekke genoemd werd, maakte kennis met een andere taal, een ander klimaat, andere gewoontes en extreme armoede. Als boerenzoon was hij het gewoon zijn handen uit de mouwen te steken. En dat hielp hem in zijn engagement. Gedurende 24 jaar stond hij er als leraar en directeur aan het hoofd van drie verschillende landbouwscholen. Ninia: “Hij vond het belangrijk zijn kennis door te geven, zodat de mensen ter plekke een beter bestaan konden uitbouwen.”
Hij was een noeste werker, die zijn leven heeft geleid ten dienste van de jongeren in scholen
Het contact met zijn familie verliep vooral per brief. Ninia: “Hij had een heel nauwe band met zijn broer Gilbert, die altijd boer is geweest in de Pontstraat in Oeselgem. Ook hij is kort geleden overleden. Gilbert en Gerard correspondeerden per brief. De brieven van nonkel Gerard werden dan aan de familieleden, die nieuwsgierig waren naar het nieuws uit Uruguay, doorgegeven.”
Alzheimer
Pater Gerard kwam elke vijf jaar op familiebezoek naar Oeselgem. Omdat hij familie belangrijk vond. “Hij was een heel zachtaardig man. Door iedereen, jong en oud, graag gezien. Wanneer hij hier was, ging hij ook naar de mensen toe. Eerst per auto, later per fiets en toen hij ouder werd te voet. Een babbeltje slaan met de buren, dat deed hij graag. Achteraf hoorde ik de mensen dan vertellen dat ze hem hadden welgedaan. Ze gaven hem graag een gift mee voor de projecten daar. Het was ook een traditie dat hij hier dan de zondagse mis opdroeg. En er zijn kleintjes in de familie gedoopt door hem.”
Zijn liefde voor het land én het volk groeide jaar na jaar. In die mate dat hij zelf zei dat hij de afstand tussen Uruguay en Oeselgem steeds langer vond. Al had zijn leeftijd er misschien ook mee te maken. “Nonkel Gerard was hier voor het laatst in de zomer van 2013. Zijn gezondheid was al flink achteruitgegaan. Hij vertoonde de eerste tekenen van Alzheimer. Hij had de reis dan ook ondernomen in gezelschap van de zus van een medebroeder. Hier zagen we effectief dat hij het moeilijk had. Toen hij onder begeleiding zijn terugreis aanvatte, beseften we al dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat we hem hadden ontmoet.“
In een verzorgingstehuis
Padre Gerardo vertoefde de laatste jaren omwille van zijn gezondheid in een verzorgingstehuis van de broeders in Montevideo. Dat zijn inzet ter plekke heel erg geapprecieerd werd, is een feit. Zijn medebroeders herinneren hem als een noeste werker, die zijn leven heeft geleid ten dienste van de jongeren in de scholen. En als iemand die een warme familiesfeer creëerde op de internaten waar hij verantwoordelijk voor was. Zijn medebroeders én veel oud-leerlingen zullen hem missen. Pater Gerard Nachtergaele sliep zacht in, zonder afzien. Hij is begraven in een crypte op het kerkhof van Montevideo.
(Gerard Nachtergaele °1/2/1934 in Gottem – +29/8/2019 in Montevideo)
(Rita D’Hondt)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier