Marie-Claire Vandenbulcke neemt afscheid: “Schepen zijn is voor mij de mooiste job ter wereld”

Maandagavond neemt de Kortrijkse gemeenteraad afscheid van een boegbeeld: Marie-Claire Vandenbulcke (68) verhuist namelijk naar Knokke. “Die verhuizing is een weloverwogen beslissing van mijn man en mezelf, al doet het toch wel een beetje pijn”, vertelt ze. “Ik zat 23 jaar in de gemeenteraad en was van 2007 tot en met 2009 schepen. Die drie jaar heb ik de mooiste job ter wereld uitgeoefend.”

Bij Open VLD dringt zich een tweede wissel in de gemeenteraad op: Eline Brugman gaf in maart 2016 haar ontslag om zich te focussen op haar gezin en professionele carrière, terwijl komende maandag het ontslag van Marie-Claire Vandenbulcke op de agenda staat. “En dat op mijn 69ste verjaardag”, zegt ze met een lachje. “Maar het is de logische gang van zaken: mijn man Raymond en ik verhuizen naar Knokke. Als je je domicilie niet in Kortrijk hebt, kan je hier geen gemeenteraadslid zijn.”

Hoe hard zal je Kortrijk missen?

“Ik ben een geboren en getogen Kortrijkse… Ik zal mijn stad dus zeker missen. Het was een moeilijke beslissing, maar ik sta er wel achter: mijn man voelt zich echt thuis in Knokke en ik ben daar ook graag. Knokke is bovendien niet ver van Kortrijk, hé. Ik zal dus nog wel regelmatig naar hier afzakken. Zeker al op woensdag. Op die dag kook ik voor mijn kleinkinderen. Dat zal ik blijven doen: niet meer in mijn eigen flat, maar bij mijn zoon thuis.”

In de Kortrijkse politiek ben je al vele jaren een vaste waarde. Hoe zwaar valt het je om die wereld te verlaten?

“Het zal zeker afkicken worden, want ik engageer me al 29 jaar voor Open VLD. Toen ik begon, heette mijn partij nog de PVV. De Kortrijkse politiek zal ik sowieso blijven volgen, de gemeenteraad ook. De zittingen zijn via de livestreaming op de website van de stad te volgen, dus dat is geen probleem.”

Het is opmerkelijk dat je je bij de PVV aansloot, want je vader Leon was lid van de CVP…

“Mijn papa is gemeenteraadslid geweest voor die partij en was ooit in de running om schepen te worden. Uiteindelijk viel de keuze binnen CVP op Fries Byttebier, de vader van Koen. Als tiener zat ik vaak op de trap te luisteren naar gesprekken tussen mijn papa en andere lokale politici. Omdat ik daarin geïnteresseerd was. Dat ik wel bij de PVV terechtkwam en niet bij de CVP komt door Jacques Laverge.”

“Vroeger gingen we allen samen een pint drinken in de raadskelder en kwamen dan vaak tot een overeenkomst”

Hoe kon hij je overtuigen?

“Ik ben na mijn studies met een eigen immokantoor begonnen en raakte zo betrokken bij de immobiliën- en bouwbeurs. Jacques was daar ook erg mee bezig en zo zijn we vrienden geworden. Toen de verkiezingen van 1988 eraan kwamen, heeft hij me gevraagd of ik me voor de PVV wilde engageren.”

Viel dat in goede aarde bij je familie?

“Mijn vader had daar in elk geval geen problemen mee. Hij vond dat ik mijn eigen weg moest zoeken. Maar voor die verkiezingen in 1988 heb ik amper campagne gevoerd: mijn papa was toen terminaal ziek en ik besteedde liever mijn vrije tijd aan bezoekjes aan hem in het ziekenhuis. Toen de verkiezingsuitslag bekend raakte, bleek dat ik een 20-tal stemmen tekortkwam om in de gemeenteraad te zetelen. Mijn vader heeft me toen overtuigd om verder te gaan in de lokale politiek. “

In oktober 1994 werd je wel verkozen als gemeenteraadslid. We zijn intussen meer dan 23 jaar verder. Hoe evalueer je die periode?

“Vroeger kreeg je als lokaal politicus meer respect, vind ik. De laatste jaren is de perceptie ontstaan dat we zakkenvullers zijn. Dat klopt totaal niet. We krijgen inderdaad een zitpenning, maar je werkt er wel voor. De lopende dossiers moet je bestuderen, zodat je weet waarover er gesproken wordt. Als fractieleider is het nog een pak harder werken.”

Je spreekt uit ervaring, want je was zelf tweemaal fractieleider in de gemeenteraad?

“Eén keer nadat Jacques Laverge stopte en één keer na het vertrek van Pierre Lano. Telkens zat onze partij in de oppositie. Op zondag was het keihard werken om de dossiers die de maandagavond behandeld gingen worden te bestuderen en er tussenkomsten over te schrijven.”

Het was dus hard werken, maar algemeen wordt wel gezegd dat de sfeer in de raad toen beter was…

(knikt) “Zeker weten. De gemeenteraad vindt nu al een tijd op maandagavond plaats, maar ik heb nog meegemaakt dat we op vrijdagavond samen kwamen. De discussies tijdens de zitting waren ook best pittig, maar er werd niet ellenlang gediscussieerd. Dat is nu anders, met lange gemeenteraden als gevolg. En achteraf gingen we vroeger allemaal samen een pint drinken in de raadskelder.”

Met wellicht memorabele momenten tot gevolg?

(lachje) “De gemeenteraad was rond 21.30 uur, 22 uur gedaan, maar we waren dikwijls pas om 2 uur ‘s nachts thuis. We dronken samen iets, maar we discussieerden dan ook vaak verder en kwamen tot een overeenkomst. Er was toen sprake van één grote familie. Nu gaat iedereen na de gemeenteraad zijn eigen weg.”

Van de 23 jaar gemeenteraad zal je elf jaar deel hebben uitgemaakt van de meerderheid. En nog belangrijker: je was ook drie jaar schepen.

“Ik ben van 2007 tot en met 2009 schepen van Bevolking, Burgerlijke Stand, Administratieve Vereenvoudiging, Begraafplaatsen en Kiezerslijsten geweest. Die drie jaren waren fantastisch. Het schepenambt vind ik dan ook de mooiste job ter wereld. Een voordeel was dat ik niet alleen in de gemeenteraad, maar ook in Brussel politieke ervaring had opgedaan die ik toen kon gebruiken.”

Hoezo?

“Ik was vijf jaar kabinetsmedewerkster: eerst bij toenmalig minister-president Patrick Dewael en toen die stopte bij toenmalig minister van Ontwikkelingssamenwerking Marc Verwilghen. Het was hard werken, maar je leert dan enorm veel bij en legt heel wat contacten.”

“Voor de 300 vieringen van jubilea ging ik telkens vooraf bij de jubilarissen langs”

Het is dus jammer dat je geen volledige legislatuur in het schepencollege mocht zetelen?

“Open VLD vormde een coalitie met CD&V en de afspraak was dat wij, liberalen, anderhalf schepenambt kregen. Wout Maddens werd zes jaar lang schepen, ikzelf werd het drie jaar omdat Vincent Van Quickenborne paste.”

Waar beleefde je als schepen het meeste plezier aan?

“Ik heb enorm graag mensen ontvangen. In die drie jaar heb ik zowat 1.000 koppels gehuwd en 300 jubilea in goede banen geleid. Elk huwelijk was anders voor mij: ik probeerde in die plechtigheid altijd iets van mezelf te steken. Een aantal dagen voor een huwelijksjubileum ging ik langs bij de jubilarissen. Dat waren leuke momenten: het werd veelal een gezellige babbel met een hapje en een drankje. (knipoogt) Niet goed voor de lijn, nee. Omdat de jubilarissen mij vooraf hadden gezien, waren ze in het stadhuis altijd op hun gemak.”

In die drie jaar realiseerde je ook een en ander. Waar ben je het meest trots op?

(denkt na) “Er zijn verschillende zaken. Ik heb eind 2009 bijvoorbeeld het gratis telefoonnummer 1777, nu beter bekend als het meldpunt, gerealiseerd. In het bestuursakkoord stond toen de oprichting van zo’n nummer vermeld, al ging het eerst 1302 worden. Ik zorgde er in 2007 ook voor dat het stadhuis opnieuw open was op zaterdagvoormiddag.”

Over realisaties gesproken: Open VLD zit deze legislatuur in de meerderheid en leverde met Vincent Van Quickenborne de burgemeester. Hoe evalueer je de voorbije vijf jaar?

“Ik ben een trotse Open VLD’ster. Het stadsbestuur heeft onder leiding van onze burgemeester al enorm veel verwezenlijkt sinds begin 2013. De Grote Markt werd bijvoorbeeld heraangelegd, Kortrijk Weide ondergaat een metamorfose, de Broel- en Verzetskaai worden verlaagd en zijn binnen enkele maanden klaar… En dan vergeet ik nog de vele evenementen die Kortrijk rijker is geworden. Zoals nu het hele kerstgebeuren. Winter In Kortrijk zorgt voor sfeer en dat misten we vroeger in Kortrijk.”

Zie je daarom de komende gemeenteraadsverkiezingen positief tegemoet?

“Zeker! Als ik voor mijn eigen partij spreek, dan mag ons werk meer dan gezien zijn. Dat moet in oktober 2018 zijn vruchten afwerpen. Zelf zal ik het campagne voeren missen: ik deed dat enorm graag. Maar er staat een ploeg klaar die dit ook goed zal doen.”

Marie-Claire Vandenbulcke wordt op 11 december 69 jaar en is getrouwd met Raymond Huyghe. Samen hebben ze twee kinderen: Dominic en Frédéric. Haar vijf kleinkinderen zijn Alexander, Anna-Catharina, Stan, Wolf en Leonie. Marie-Claire was lange tijd in de immobiliënsector actief. Ze was vijf jaar kabinetsmedewerkster in Brussel: eerst van toenmalig minister-president Patrick Dewael, later van minister van Ontwikkelingssamenwerking Marc Verwilghen. Nadien ging ze aan de slag bij immokantoor Dewaele in Kortrijk. Van 2007 tot en met 2009 was ze schepen van Bevolking, Burgerlijke Stand, Administratieve Vereenvoudiging, Begraafplaatsen en Kiezerslijsten. Ze houdt van wandelen, fietsen, uit eten gaan, koken en bezig zijn met de kleinkinderen.