Na vierentwintig toegewijde jaren in het college, beleefde Jacques Demeyere (69) vorige week zijn laatste gemeenteraad als schepen. Tijd om terug te blikken op een goedgevulde politieke carrière. “Waar ik het meest trots op ben? In die vierentwintig jaar dat ik schepen ben geweest, hebben we geen enkele belastingverhoging moeten doorvoeren.”
Bij Jacques Demeyere (69) stroomde het politieke bloed van jongs af door de aderen: vader Edmond was de laatste burgemeester van Nieuwmunster voor de fusie. “Als jonge snaak woonde ik zelf ook met veel belangstelling de gemeenteraden bij in ons dorp, en het ging er dikwijls heel geanimeerd aan toe”, glimlacht Jacques. In 1994 werd hij gevraagd voor de lijst Veilig Vernieuwen. “Ook de vader van Noël Delaere stond op die lijst. En Paul Dewulf, de papa van onze kersverse burgemeester.”
Sneller dan verwacht
Het andere grote blok toen was de lijst Gemeentebelangen. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen kwamen de twee samen op onder de naam Lijst Burgemeester, zoals die nu nog altijd heet. “Aanvankelijk zou ik na drie jaar schepen worden, maar Jeannine Samijn maakte al vroeger plaats en zo rolde ik in 2001 in het college”, vertelt Jacques. Wellicht minder bekend, is dat hij destijds afstudeerde als regent. “Later heb ik ook nog drie jaar bestuursrechten gevolgd. Dat diploma is in mijn politieke carrière steeds goed van pas gekomen.”
Met die vierentwintig volle jaren is Jacques een van de langst aangebleven schepenen in Zuienkerke. Van 2007 tot nu was hij eerste schepen, met in zijn portefeuille de bevoegdheden Stedenbouw, Toerisme en Landbouw. Daarnaast waakte hij ook over de financiën van zijn gemeente. “Dat was een van mijn stokpaardjes, en ik zeg met enige trots dat Zuienkerke altijd financieel gezond is gebleven. In die vierentwintig jaar dat ik schepen ben geweest, hebben we geen enkele belastingverhoging moeten doorvoeren”, klinkt het. Onder Jacques’ beleid werden ontmoetingsruimten De Maere (Houtave, red.) en De Notelaar (Zuienkerke, red.) vernieuwd, en werd ook het sportcentrum in Meetkerke grondig verbouwd. “Daarnaast zijn onze vier parochiekerken altijd een grote uitgavepost geweest”, vult Jacques aan. “Eigenlijk had ook ontmoetingsruimte De Bommel (Nieuwmunster, red.) al vernieuwd moeten zijn, maar door allerhande procedures is dat vooralsnog niet gebeurd.”
Jacques’ vader was trouwens ook dijkgraaf van de Nieuwe Polder van Blankenberge. Op 1 mei 1979 werd hij zelf sluismeester van de polder en was hij verantwoordelijk voor de uitvoering van de waterbeheersing van een gebied van meer dan 20.000 hectare, waaronder ook Zuienkerke ressorteert. “Dat betekende 24/7 paraat staan, en ik hielp daarnaast ook nog mee in het akkerbouwbedrijf van mijn echtgenote Sonja, dat intussen werd overgenomen door onze twee zonen Filip en Stefaan.”
Die landbouw was tevens een rode draad door Jacques’ politieke carrière. “Ik was immers ook voorzitter van de gemeentelijke schattingscommissie. Die doet de officiële vaststellingen wanneer er door uitzonderlijke weersomstandigheden schade is aan teelten en bij niet-binnengehaalde oogsten. Het is belangrijk dat we die stem blijven vertegenwoordigen want de landbouwers in onze gemeente voelen zich soms onvoldoende gehoord. Dat is een gevoeligheid die hier al jaren leeft, het is daarom ook de bedoeling om de komende jaren wat meer gewicht te geven aan de landbouwraad. Als dat wenselijk zou zijn, blijf ik daar met plezier nog een tijdje in zetelen”, aldus Jacques.
Fervent fietser
Na meer dan vierhonderd gemeenteraden en ruim 250 schepencolleges kan hij nu eindelijk meer tijd maken voor zijn hobby’s. “Ik ben een fervent fietser: dit jaar alleen al heb ik zo’n 5.500 kilometer in de kuiten”, glimlacht hij. “Daarnaast zou ik ook graag samen met mijn vrouw Sonja wat meer willen reizen, want door de combinatie van het landbouwbedrijf, mijn schepenambt en de permanentie die van me gevraagd werd als sluismeester, zijn we daar nooit veel aan toe gekomen”, klinkt het.
Jacques diende onder twee burgemeesters. “Henri (Cuypers, red.) en Alain (De Vlieghe, red.) hielden er elk een andere stijl op na, maar dat is op zich ook logisch: ze kwamen allebei uit een andere generatie. En daarnaast zijn natuurlijk ook de tijden veel veranderd. Een gemeenteraadszitting overslaan was in die tijd ondenkbaar”, klinkt het. Met Jacques en Alain verdwijnt er een pak ervaring uit het college. “Mijn deur blijft altijd openstaan, maar het is nu aan de jonge generatie”, besluit hij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
