“Ook wij doen maar wat en hopen dat het goed is wat we denken of voelen”

Bert Vanden Berghe

Je voelt het ook. Je wil het misschien nog niet publiekelijk toegeven, maar je voelt het ook. Die steeds groter wordende onmacht en onrust diep vanbinnen. Het kan haast niet anders, want we struikelen haast over onheilspellende berichten. Het kan elke dag gedaan zijn. In een ongeluk, door kanker, een terroristische aanslag of de stijging van de zeespiegel. We poneren dat het wel goed komt en doen elke dag verder met wat we bezig zijn. Maar vanbinnen fret het aan ons. Laat het daar maar fretten, denken we. Want er is al genoeg lelijks te zien en te horen in de wereld, daar hoeven we onze zorgen niet bovenop te gooien.

We zijn vaak zo in onszelf gekeerd dat we vergeten dat er na ons een generatie klaar staat die nog minder weet hoe daar mee om te gaan. Ze zijn geboren in het post-11 september-tijdperk, zagen daardoor oorlogen ontstaan in Irak en Afghanistan, met in dat puin het ontstaan van de IS. In diezelfde periode werden we echt geconfronteerd met de opwarming van de aarde en de wankele grondvesten van onze maatschappij, waarbij de krediet- en vluchtelingencrisis de opvallendste waren. Het gebrek aan politieke moed leidt tot een pak frustraties. Die woede en soms zelfs haat kan zelfs presidenten verkozen doen raken. Van al dat nieuws valt niet meer weg te lopen.

We worden er overal mee geconfronteerd, met die onzekerheden, zeker sinds de intrede van de sociale media. Wegstoppen is niet langer een optie. Zeker jongeren zijn gevoelig voor die vaak overdreven blootstelling aan die hoge verwachtingen en lage toekomstperspectieven, waardoor het haast niet anders kan of ze twijfelen aan zichzelf. Bovendien heeft iedereen zijn eigen klein of groot verdriet. Het programma ‘Over de streep’ maakte dat pijnlijk duidelijk.

Als ik die jonge gasten uit Kortrijk één raad zou mogen geven, is dat ook zij er nooit alleen voor staan. En wij, die als volwassenen bestempeld worden, hebben heel vaak ook eigenlijk geen idee waarmee we bezig zijn. Ook wij doen maar wat en hopen dat het goed is wat we denken of voelen. Straks valt er niet meer rond die Rode Neuzen en de Warmste Week te kijken. Maar ze zijn vandaag meer nodig dan ooit. Al is het maar omdat we straks weer liefdevolle berichten mogen lezen en even het idee zullen krijgen dat het nog niet meteen gedaan is, dat er altijd hoop zal zijn. Het helpt onze gezondheid, de aarde of het hele systeem er misschien niet meteen op vooruit, maar we moeten toch ergens beginnen. En laat elke stap vooruit dan maar eentje over de streep zijn.