Oerkracht

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.

Eunice. Ik denk niet dat ik voor eind vorige week de naam al had gehoord, maar ik weet wel dat ik ‘m nooit meer zal vergeten. De storm die vrijdag ons land teisterde, heette – Eunice en zou de ergste in dertig jaar worden – verwijzend naar die van 1990, die ik me levendig herinner.

Net op een dag waarop je maar beter thuisbleef, had ik in Kortrijk een lezing. De avond voordien besloot ik zeker niet met de auto te gaan. In Nederland werd aangekondigd dat de treinen vanaf 14 uur niet zouden rijden. De NMBS en De Lijn lieten vrijdagochtend hetzelfde weten, maar gelukkig kwam iemand van de organisatie me ophalen.

Eunice wist van wanten. Ik bleef na de lezing bij een vriendin in Kortrijk slapen en de hele nacht hoorde ik zwiepende takken en piepende ramen. Toen ik de dag nadien weer thuiskwam, hield ik mijn hart vast: zou alles wat ik op mijn terras had vastgebonden nog op zijn plek staan? Ja, gelukkig wel.

Ik hou ervan hoe de natuur luid en duidelijk laat horen dat zij de sterkste is

Als je grote schade leed, was Eunice ronduit dramatisch. Toch vind ik zo’n storm met orkaankracht wel spannend, of eerder: fascinerend. Ik hou ervan hoe de natuur luid en duidelijk laat horen dat zij de sterkste is – iets wat we als overmoedige mens wel eens durven te vergeten.

Toen ik zondag storm Franklin hoorde tekeergaan, dacht ik terug aan de storm van 1990. Ik was negen jaar en ook toen al behoorlijk avontuurlijk, dus toen de wind me op weg naar huis als een pluimpje een paar centimeter de lucht in tilde, vond ik dat geweldig.

Mijn moeder kon er minder om lachen. Ze was dolgelukkig dat we thuis waren en ondanks haar heilige schrik voor stormweer had ze hele tijd in de voordeur gestaan om mijn zus en ik te zien verschijnen. Moeders: ze hebben dezelfde oerkracht als de natuur.