Lijden

Laura Schuyesmans leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.

Woede, angst, onmacht. Al deze emoties gieren door mijn lijf sinds het oplaaiende geweld in Israël en Palestina. Sindsdien worden we overspoeld door een stroom van beelden en berichten op sociale media, die ons herinneren aan de gruwel die daar plaatsvindt. Ik weet dat het geen zwart-witverhaal is, maar gaan we echt toestaan dat een bevolkingsgroep gewoon van de kaart wordt geveegd?

De situatie in Israël en Palestina heeft al decennia geleid tot ondragelijk veel lijden. Extreme regimes in Israël hebben niet alleen een bezetting van Palestina geïnstalleerd, maar creëerden ook apartheid, ze sloten Palestijnse kinderen op zonder proces en martelden hen zelfs. En dit terwijl hun eigen bevolking het slachtoffer was van de grootste gruwelen van de vorige eeuw met de Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Staan we echt toe dat een bevolkingsgroep van de kaart wordt geveegd?

Kinderen in Israël en Palestina groeien op te midden van bomschuilkelders. Ze worden elke dag gewekt door het geluid van bommen, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Zij verdienen beter. Ik hoop dan ook dat al deze kinderen binnenkort wakker kunnen worden met het geluid van vogels in plaats van het geluid van bommen.

Dit eindeloze geweld moet stoppen. Heel wat onschuldige burgers en gematigde stemmen aan beide zijden hunkeren naar vrede en willen zoeken naar oplossingen om samen te leven op de kostbare grond met zoveel emotionele, culturele waarde. Als we iets doen als samenleving, laat ons hen ondersteunen en aanmoedigen, in plaats van het conflict te laten voortduren door onverschilligheid. We mogen ons daarin niet beperken tot het delen van hartverscheurende berichten op sociale media, maar moeten daadwerkelijke actie durven ondernemen in de vorm van protesten, boycots van extreme regimes en verantwoordelijkheid eisen van onze regeringen.

Veel jongeren zijn diep verontwaardigd door het geweld. Wij willen de generatie zijn die op alle vlakken toont dat het anders kan. Dat het anders móet. Dat we in een wereld leven waarin winsten centraal staan in plaats van mensen. Dat ons systeem uitbuiting, geweld en allerlei gezondheidsproblemen veroorzaakt. Het is tijd om die vicieuze cirkel te doorbreken. Wij willen niet toestaan dat deze generaties opgroeien te midden van angst en haat. Genoeg is genoeg.