Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Ik maak me zorgen. Vanmorgen las ik over hoe een Antwerpse school smartphones volledig bant omdat hun leerlingen tijdens pauzes wel nog in groepjes zaten, maar geen enkel woord uitwisselden. De Digimeter van VRT NWS toonde dan weer aan dat jongeren gemiddeld 80 minuten per dag op TikTok spenderen, los van alle andere sociale mediakanalen. Dat is niet alleen ongelooflijk veel uren die ze online spenderen, het betekent vooral dat jongeren steeds minder tijd nemen voor offline hobby’s en afspraken met vrienden. Zijn zij, maar misschien ook wij bang geworden van de offline Ander?
Het is een vraag die mij steeds vaker bezighoudt. Durven we nog over de rand van ons scherm kijken? Durven we de Ander nog in de ogen kijken tijdens een gesprek of stellen we de vraag liever via chat? En als we het gesprek met de Ander niet meer durven aangaan, hoe doorbreek je dan nog je eigen bubbel? Vervreemden we dan niet van elkaar?
“De Digimeter van VRT NWS toonde aan dat jongeren gemiddeld 80 minuten per dag op TikTok spenderen”
De online wereld is bovendien ook een keiharde wereld. Een wereld waarin je enkel een fractie van elkaars persoonlijkheid leert kennen en op basis daarvan vaak keihard oordeelt en wordt beoordeeld, of je het nu wil of niet. “De hel, dat zijn de ander, maar de ander dat zijn wij”, zingt Tourist LeMC in zijn nieuwste nummer. Een verontrustende rode draad die ik spot terwijl ik doorheen mijn eigen sociale mediakanalen scrol.
Een realiteit die ook ons politiek systeem in een wurggreep houdt. Elke partij wordt meegesleept in de race om zoveel mogelijk likes, retweets en hartjes binnen te rijven. Want blijkbaar zeggen die tegenwoordig meer over onze interesses, waarden en normen dan bijvoorbeeld een Internationaal Verdrag voor Mensenrechten. Maar is dat wel zo?
Waarom vertrouwen we erop dat een groepje burgers ons land kan begeleiden doorheen de zwaarste rechtszaken in de rol van jury tijdens assisenprocessen? We geloven duidelijk dat wanneer je burgers willekeurig selecteert en hen samenbrengt zoals bij een assisenproces, ze in staat zijn om hun verschillende meningen te overstijgen en samen een gedragen voorstel op tafel te leggen.
Volgens mij zijn die diepgaande gesprekken over elkaars standpunten, verschillen, uitdagingen en drijfveren dan ook dé remedie tegen het diepe wantrouwen tegenover de Ander én de politiek.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
