Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Thomas Van der Plaetsen: “Gelukkig zijn er mensen als jij, die de wereld beter willen maken”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Thomas Van der Plaetsen, die dwars door België kajakte. De gewezen tienkamper mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Dinsdagochtend dobberden we elk in een kajak op het Schipdonkkanaal in Zomergem. Je bent bezig aan een waanzinnig onderschatte onderneming. Van Torgny naar De Panne, Dwars door België. Op twaalf dagen, in een kajak.

Van tienkampers kan je veel verwachten, maar ik monster je gezicht en neem je ogen in me op. Vermoeidheid krijgt een gelaat. De technische en explosieve topsporter komt zichzelf tegen in de duur van de inspanning. Je snakt naar het einde, droomt van een bed, kokhalst van een kajak. Tot overmaat van ramp werd je vrijdag ook nog eens ziek. Maar je bent niet het type dat zich laat verleiden tot klachtenlitanieën. Je gaat het halen. Op woensdag kom je in De Panne aan, zoals voorzien. En hopelijk staat een mensenzee je daar op te wachten.

Je hebt het meer dan verdiend, Thomas. De kracht van de doorzetting haal je uit het doel waarvoor je aan deze onderneming bent begonnen: fundraising voor het Kinderkankerfonds. Een nobel streven. Met je nichtje Marie als inspiratiebron. Toen ze een paar jaar geleden gediagnosticeerd werd met leukemie, heb je dat als een vreselijke onrechtvaardigheid ervaren. Kinderen horen niet ziek te worden. Je slikte toen je het vertelde. Marie is gelukkig aan de beterhand. Bijna veertig jaar geleden verloor ik mijn toen 3-jarige neefje Brecht aan de gevolgen van een hersentumor. Als ik daaraan denk, kan ik het nog altijd heel moeilijk een plaats geven. Je kan je onmogelijk inbeelden dat je een van je kinderen op die manier zou moeten afgeven en niemand is er vrij van.

Op het water neem je een podcastreeks, gerelateerd aan de kankerproblematiek, op. Een reeks om naar uit te kijken en die pas later wordt gepubliceerd. Je stuurde me een uitnodiging en ik vind het een eer om even naast je in een kajak te hebben mogen plaatsnemen. We werden ongeveer op hetzelfde moment ziek, Thomas. Elf jaar geleden bijna, in de tweede helft van 2014. Het zou een open gesprek worden over gemeenschappelijke ervaringen. Over omgaan met een ziekte die tot je er zelf door getroffen wordt een monster uit een andere wereld is. Het monster dat je papa kwam halen, Marie op de proef stelde en ook jou trof in de vorm van teelbalkanker.

Als een kleine drilboor klopte de term opluchting tegen mijn schedelpan

Je verhaal is hallucinant. Begin september 2014 leverde je een positieve dopingtest af. In je hoofd kraakte de plankenvloer als had er een olifant zijn poot op gezet. Je wist dat je geen doping had gepakt en moest op zoek naar oorzaken van een positieve plas. Om nog te zwijgen van het gevecht tegen de perceptie van het brede publiek. Op 23-jarige leeftijd gebrandmerkt worden als dopingzondaar terwijl er een kanker in je lijf woedt. Het is van een verregaande wreedheid, Thomas. Een maand later moest je een persconferentie geven en de wereld laten weten dat je kanker had om je naam te zuiveren.

Op het water aan de sluis van Schipdonk liet je in je ziel kijken toen het daarover ging. Je beschreef het moment van de diagnose als zeer confuus. Enerzijds de opluchting dat je niet langer als dopingzondaar door het leven moest, anderzijds de harde confrontatie met de realiteit van teelbalkanker. Hoe duaal kan een momentopname in iemands leven zijn. Toen ik terug uit de boot stapte en in de auto aan een tocht naar Brussel begon, spookten die woorden de hele tijd door mijn hoofd.

Als een kleine drilboor klopte de term opluchting tegen mijn schedelpan. De druk en de wreedheid van de door de media gevoede publieke opinie kunnen dus bij een menselijk wezen voor opluchting zorgen bij de ontdekking van een tumor bij datzelfde menselijk wezen. Willen alle opiniemakers, nieuwsjagers en clickbaitjournalisten hier eens bij stilstaan en zich afvragen of ze wel goed bezig zijn. De harmonie van de samenleving hangt af van de positieve insteek van al wie die samenleving vormt.

Gelukkig zijn er mensen als jij, Thomas. Individuen die de wereld beter willen maken en vooruit willen helpen. Je doet het voor Marie, Brecht en al die andere kinderen die de hel hebben gezien of er zelfs in zijn achtergebleven. Hoe wreed dat ook klinkt en oneerlijk het ook is. Dank voor zoveel engagement en slaap straks maar een paar dagen goed uit.

Warme groet,