Karl Vannieuwkerke schrijft een brief aan Dirk Lamaire van wielercafé De Hert: “Een bezoek aan een café als het jouwe gaat voor mij boven de rode loper van de Mia’s”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Dirk Lamaire van wielercafé De Hert in Ichtegem. Dirk mag altijd antwoorden via karl@kw.be.

Beste Dirk,

Je maakt een mooie passage in de krant deze week. Goed dat Emmy Dens eens langs is geweest bij jou. Je verdient het om in beeld te komen als een der laatste Mohikanen. Je maakt deel uit van het patronaat van West-Vlaamse volkscafés met een hoekje af. Plekken waar het authentieke karakter van een mens de boventoon neemt, waar je gewoon jezelf kan en mag zijn zonder dat er wordt opgekeken.

Mijn vader leerde me als kind ooit de waarde van deze verzamelplaatsen van mensen van allerlei pluimage kennen. Ik ben er hem eeuwig dankbaar voor en koester de bezoekjes als kleine relikwieën op een veilige plek in mijn geheugen. De Kolenmijn in Poelkapelle bij Annie en Lucsje Baksje, Georgette van ’t Breugelhof in Bikschote, de Lustige Boer in Zandvoorde bij Patrick, de Tijger in Jabbeke met Marie-Jeanne in haar onafscheidelijke schortje, Xavier van De Zoete Inval in Oostduinkerke, de Normandie op de Grote Markt van Diksmuide bie Jeanninetje, ’t Rooneplezier in Woumen met Bart achter den toog en uiteraard jouw café, Dirk. De Hert in Ichtegem.

Gezelligheid in een kader van ongedwongenheid. Dat is de aantrekkingskracht van een zaak als De Hert

Als postkaartjes hangen ze aan de binnenkant van mijn schedel. Een aantal is er al van tussen en zelden komt er een overnemer die het originele karakter van zo’n zaak in stand wil houden. Eerlijk. Een bezoek aan een café als het jouwe gaat voor mij boven de rode loper en de afterparty van de Mia’s, de receptie van het Gala van de Flandrien of het drinkgelag na de Gouden Schoen waar je te veel zelfverklaarde seigneurs in een sport voor proletariërs tegenkomt.

Gezelligheid in een kader van ongedwongenheid. Dat is de aantrekkingskracht van een zaak als De Hert: speculeren over trainers die op de wip staan, koersen analyseren, een aangebrande mop aanhoren of zelf vertellen, trakteren en getrakteerd worden door mensen die je een half uur vroeger niet eens kende.

Een paar weken geleden sprong ik nog eens binnen bij je, Dirk. Ik moest vis ophalen bij Sofie aan de overkant en je deur werkte als een magneet. Een snelle pint aan de toog, een aangename babbel met een paar toevallige passanten, een nostalgische trip door de eigen televisiecarrière bij het zien van de verzamelde memorabilia die mijn vader van Beerst naar Ichtegem sleepte omdat hij wist dat hij je er een ongelooflijk plezier mee kon doen. Als verwoede verzamelaar kon ik het de voorbije decennia vaak niet over mijn hart krijgen als decorstukken in de container moesten verdwijnen.

Je bent een van de laatste mascottes van het verlangen naar de instandhouding van het volkscafé in zijn puurste vorm

Zoals het tafelblad van Rond De Ronde, de voorloper van Vive le Vélo, uit 2004. Bij de afbraak van de studio na de Tour zag ik twee mannen met die uit polyester gefreesde kaart van Frankrijk op weg naar de afvalcontainer. Of ik die dan toch niet beter naar huis kon meenemen? Eigenlijk mogen we dat niet, zeiden ze. Maar ze staken ze toch maar in de kofferbak van mijn auto. De tafel waar onder meer Eddy Merckx en wijlen Gerrie Knetemann nog aan zaten, kreeg jaren later bij jou een nieuw leven en zo worden de verhalen overgeleverd.

Het doet me deugd om de tafel te zien staan bij een van de grootste koersliefhebbers van de streek. Zoals het me pleziert dat ook KV Diksmuide Oostende een plaatsje heeft gekregen in De Hert. Ik keek naar je toen je mijn pint in een glas goot. Je maakt een gelukkige indruk, Dirk. Ik hoop dat de eigenaar van de huizenrij waar je je café uitbaat nog jaren toelaat om te doen wat je graag doet. Je bent een van de laatste mascottes van het verlangen naar de instandhouding van het volkscafé in zijn puurste vorm. En wij supporteren voor je!

Warme groet,