Nu de Tour de France voor mannen afgelopen is, neemt Karl Vannieuwkerke even de tijd om zijn team van ‘Vive le Vélo’ te bedanken en even in de kijker te zetten. De collega’s mogen altijd antwoorden: karl@kw.be.
Lieve vrienden en vriendinnen,
Op het moment dat ik deze brief schrijf, hebben we mekaar zo’n zestig uur niet meer gezien. Het was maandag rond vier uur in de ochtend toen we afscheid van mekaar namen. Nadat we een paar Cristallekes uit blik (het briljante idee om een pallet Cristal Alken mee te nemen naar Frankrijk kon enkel uit het brein van een Limburgse producer komen) en enkele stukken schele pizza samen hadden genuttigd op een achterafveldje van een luchthavenhotel een kilometer of dertig buiten Parijs. Hotel Courtyard by Marriot in Les Mesnil-Amelot is de traditionele laatste stopplaats van ons Touravontuur op weg naar huis. Meteen ook het meest luxueuze verblijf van de hele reis.
Jullie gooiden ruim drie weken lang houtblokken op mijn innerlijke kacheltje
In Frankrijk zijn ze nogal kwistig met sterren. Het netwerk van The Sleezy Inns is er uitgebreid als je begrijpt wat ik bedoel. Vooral in Alpen en Pyreneeën. Maar gezaag over overnachtingen heb ik tijdens ons kamp niet gehoord. Want dat is het toch wel, een kamp als waren we vroeger met de jeugdbeweging weg. En dat merk je vooral als je een paar dagen thuis bent. Tourblues bestaat wel degelijk. Je loopt er verweesd bij, je denkt in de vooravond voortdurend dat Raf en Imke gaan roepen dat het lekkere eten klaar is, je staart in het ijle als je huisgenoten je iets proberen te vragen en denkt vooral aan je vrienden en vriendinnen met wie je bijna vier weken wel en wee hebt gedeeld.
Ik mis jullie dus. De band na zeventien jaar Vive le Vélo is toch wel innig. Ik heb jullie de voorbije drie weken vooral laten doen – omdat ik weet dat vakmanschap en eergevoel twee kwaliteiten zijn waarover iedereen die meewerkt aan dit programma beschikt – en voor de rest heb ik jullie vooral zorgvuldig geobserveerd. Niet zelden toverden de omgangsvormen in deze groep een glimlach op mijn gezicht. Routiniers vonden mekaar onmiddellijk terug, nieuwkomers werden warm omarmd. Die integreerden zich op hun beurt op een organische manier in een team waarin velen mekaar al jaren kennen. Een dynamiek die niet elke groep gegeven is. Wat voor mooie mensen zijn jullie toch. Stuk voor stuk.
De voorbije maanden heb ik wel vaker gedacht dat de maatschappij om zeep is. Dat egocentrisme en egoïsme het helemaal hadden overgenomen van altruïsme en de zorg voor de medemens. Dat ging van onverdraagzaamheid aan de kassa van de supermarkt over de clickbaitcultuur van zogenaamde kwaliteitskranten tot het gebrek aan respect voor wat vrijwilligers doen in onze samenleving.
Ik betrapte mezelf erop dat doemdenken mijn eeuwige positivisme soms begon te overstemmen. Ondertussen ben ik beschaamd om die houding. En daar ben ik jullie dankbaar voor. Na de Tour kan ik alle zwarte gedachten opnieuw parkeren. Gewillig zelfs. De maatschappij is springlevend als ik zie hoe jonge, talentvolle en geëngageerde mensen op een respectvolle en hulpvaardige manier met mekaar omgaan, zelfs als de vermoeidheid na nachtelijke ritten en broeierig hete dagen zijn intrede heeft gedaan.
Niet zelden maakte een warme gloed zich de voorbije weken meester van mijn ziel. Dertig mensen die bijna vier weken op mekaars lip leven, samen in vrachtwagens zitten, bivakkeren op een kleine set, slapen in hotels die eerder naar twee dan drie sterren neigen zonder enige vorm van miserie. Het is een hoopgevende vaststelling. Dat Vive le Vélo ook op televisie zoveel warmte en gezelligheid uitstraalt, is daar een gevolg van. Jullie positieve benadering van het leven en jullie professionalisme zorgen ervoor dat dit programma hoge ogen blijft gooien en helemaal bovenaan op zomerse kijkcijferlijsten prijkt.
Als ik na de Tour ergens kom, krijg ik niet zelden complimenten van mensen. Die felicitaties zijn niet alleen voor mij bestemd. Heel vaak begint de kijker in de straat bewust over de mensen die mijn rug dekken. En die kijker heeft gelijk. Zonder jullie is er geen Vive le Vélo. Jullie gooiden ruim drie weken lang houtblokken op mijn innerlijke kacheltje. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik ’s avonds in deze context mijn voeten onder de tafel mag steken en de gesprekken mag aanzwengelen.
Als de lichtkrekel boven de tafel uitdooft, komt de machine plichtsbewust op gang en weet ik dat we een dag later in ideale omstandigheden aan een nieuwe uitzending kunnen beginnen. Het is echt een eer om jullie nederige afwerker te kunnen zijn. Ik hoop het nog lang te mogen doen, samen met jullie. Dank voor alles en tot snel. Zoals altijd, ergens onderweg. Vive team Vive le Vélo!
Warme groet en een dikke knuffel voor iedereen,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier