Karl schrijft een brief naar de 17-jarige Rein, die strijdt tegen kanker: “Je straalt vertrouwen en vechtlust uit, twee geweldige eigenschappen om deze uitdaging te tackelen”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot Rein, een 17-jarige jongeman die getroffen werd door kanker.

Lieve Rein,

Je wordt momenteel op de proef gesteld door het leven. Zeventien jaar en gediagnosticeerd als kankerpatiënt. Wie vindt zoveel onrecht eigenlijk uit? Een jonge kerel die samen met zijn maten successen boekt en plezier maakt op een voetbalveld hoort niet aan een infuus in een bed te liggen. Zo lag je er wel toen we vorige week de deur van je ziekenhuiskamer in het AZ Damiaan openduwden. Je schrok en keek ons met grote ogen aan in je T-shirt van KV Diksmuide Oostende. Op de stoel voor je was een gesigneerd truitje van Brecht Capon gedrapeerd, in een zak de vlag van Kustboys Keiem met het in tempore non suspecto uitgevonden onderschrift Butter bie de vis. Die zou je die namiddag nog aan de muur ophangen, naast het televisietoestel. Zodat je er niet naast kon kijken.

Rein, je was een KVO-fan in hart en nieren en speelde voetbal bij KSV Diksmuide. Toen in juni het KVDO verhaal boven de doopvont werd gehouden, moet dat bij jou speciale gevoelens hebben opgewekt. Het DNA van je twee lievelingsclubs met een botersaus overgoten.

Dat een pak van je vrienden uit solidariteit hun haar hebben afgeschoren, maakt duidelijk dat het goed gaat met onze jeugd. Goede voetballers, mooie mensen.

Ondertussen heb je andere katten te geselen. Ons bezoek vorige week dinsdag was onaangekondigd en duidelijk niet verwacht. Het was je oncologisch verpleger Frederik die ons een mail had gestuurd met de vraag of we even langs wilden komen. Het zou je deugd doen, schreef hij. Zijn inschatting. De waarde en de kracht van een oncologisch verpleger kan niet worden overschat. Ik herinner het uit de periode toen ik zelf ziek was. Annelies was goud waard en de band die ontstaat, is warm en innig. Tien jaar later sturen we af en toe nog een bericht naar mekaar of drinken we samen een koffie op doortocht in Gent.

Uiteraard wilden we passeren. Een kleine moeite. Ondertussen was in alle stilte een spandoek met Kop op, Rein! voorbereid waarmee de spelers zaterdag voor de match tegen Avanti Stekene het veld zouden opkomen. Een match die je na je tweede chemokuur die pas op zaterdagmorgen afliep begrijpelijkerwijze zou missen. Naar je eigen U19 ploeg gaan kijken op Mandel United zou nog wel lukken, maar ’s avonds stond een bezoek aan het Albertpark niet direct gepland. Dat was buiten je papa, de ouders van je teammaats en de trainer van de U19 gerekend. Achter je rug werd actie ondernomen. Trainer Seger belde naar Mandel United met de vraag of ze niet in Diksmuide wilden spelen zodat je na de match met de hele ploeg nog naar Oostende kon. Bij de tegenpartij was er heel veel begrip en dus werd er in Diksmuide gespeeld. Waarvoor dank.

’s Avonds won de eerste ploeg in Oostende met 3-0 van Stekene en gingen de spelers samen met jou en je volledige team op de foto. Een onvergetelijk moment, maar een uur later daalde de realiteit opnieuw in. Je had er tenslotte een tweede stevige chemokuur opzitten. Toen we dinsdag bij je waren, was duidelijk dat de ongemakken zich stilaan installeerden. Vermoeidheid, misselijkheid en je mooie blonde lokken die waren verdwenen. Niet gemakkelijk voor een knappe jonge gast van zeventien jaar, maar het is een tijdelijk fenomeen. Straks komen ze terug. Mooier dan ooit, Rein. En dat een pak van je vrienden uit solidariteit hun haar hebben afgeschoren, maakt duidelijk dat het goed gaat met onze jeugd. Goede voetballers, mooie mensen.

Ik onthou van ons bezoekje dat je vertrouwen en vechtlust uitstraalt, Rein. Twee geweldige eigenschappen om deze uitdaging te tackelen. Weet dat er een geweldige club achter je staat en dat je mama Eveline en papa Stijn het ook geweldig doen. Ook zij worden beproefd. Geen enkele ouder wil zijn kind dit zien meemaken. Iedere vader of moeder wil onmiddellijk ruilen met zijn tiener die hier door moet. Maar zo werkt het helaas niet. Dit komt helemaal goed, kerel.

In onze dromen zien we jou over een paar jaar een met de bal aan de voet in het Albertpark. Dertig meter is het nog tot aan doel. Je maakt aanstalten om aan te leggen. Van langs de zijlijn wordt geroepen: Niet schieten, Rein! Niet schieten! Je doet het toch en bezorgt ons de promotie naar een hogere reeks. Stel je voor, man. En geloof me. Het is perfect mogelijk. Hou je taai, Rein. Er ligt nog een hele toekomst voor je.

Warme groet,