Karl schrijft een brief naar Christel Van Dyck (ex-Radio 2): “Je hebt van een radiostudio een huiskamer gemaakt”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Christel Van Dyck. Eind juni nam ze na een lange carrière afscheid van Radio2. Christel mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Lieve Christel,

De logica had me op deze pagina richting Ronde van Frankrijk kunnen stuwen. Wellicht lag dat ook in de lijn van de verwachtingen van de KW-lezer. En ik moet toegeven. Er zijn nogal wat mensen in het koersmilieu naar wie ik ooit nog een brief wil schrijven, maar jouw afscheid kon ik niet zomaar laten voorbijgaan.

Je bent met pensioen. Een eigen keuze op 62-jarige leeftijd. De stap naar de vrijheid na een professionele carrière. Het genot van lang slapen, reizen, aandacht van en voor het gezin en de vriendenkring. De sociale banden aanhalen en versterken. Het is je allemaal zo gegund, Christel. De gratie waarmee je afscheid neemt, ligt helemaal in de lijn met de elegantie waarmee je bijna vier decennia lang radio hebt gemaakt. Het is een vaarwel dat in schril contrast staat met dat van een paar collega’s die je de voorbije jaren voor gingen bij het verlaten van het huis van vertrouwen.

Van bitterheid is bij jou geen sprake. Ik had het ook niet verwacht. De voorbije vijfentwintig jaar was ik een aantal keren te gast in je radioprogramma’s. Geen enkele keer heb je me ontgoocheld. Integendeel. Achter je warme stem en je mooie ogen schuilt echt ook een warme, betrokken en zorgende vrouw. Geen enkele vraag was een valstrik, nooit werd vertrouwen beschaamd. Op je eigen empathische manier drong je binnen in het diepste van de ziel van je gasten. Ik kan enkel spreken voor mezelf, maar ben ervan overtuigd dat anderen die bij je passeerden er net zo over denken en ik weet dat je collega’s je op handen hebben gedragen. Geen onvertogen woord in de wandelgangen. Alleen maar lof.

Je had duidelijk met Tim en mij te doen

Lieve Christel, je gaat de mediageschiedenis in als een van de warmste interviewers die de Vlaamse radio ooit heeft gekend. Je hebt een standaard gezet die voor geen enkele van je opvolgers bereikbaar is. Dat zal nog jaren zo zijn en dat is geen schande, het is alleen een verdienste. Die van jou. Als Radio 2 de voorbije dertig jaar de luisterdichtheid haalde waar andere stations enkel konden van dromen, is dat ook een deel jouw realisatie. De mensen mogen en moeten dat weten. Ook zij die vandaag de lijnen uitzetten.

Van één iets heb ik spijt, Christel. Op 12 juli 2013 was je in de abdij van Noirac te gast in Vive le Vélo. Samen met de jonge Tim Wellens. Het werd een afknapper. Tim was nog zo jong en duidelijk bang om iets verkeerds te zeggen dat zijn antwoorden een gemiddelde lengte hadden van drie woorden. Ik kreeg het gesprek niet aangezwengeld, enerveerde me en zag dat jij er ook ongemakkelijk van werd. Je had duidelijk met Tim en mij te doen. Misschien had ik jou het commando moeten laten nemen. Je had er ongetwijfeld meer uitgehaald dan ik. Je verdiende een betere apotheose van een mooie Tourdag. Gedane zaken nemen geen keer, maar ik wil me er graag voor excuseren.

Ik kan niet anders dan je feliciteren met de erfenis die je hebt nagelaten. Je hebt van een radiostudio een huiskamer gemaakt. Een luisterend oor voor iedereen die bij je passeerde, een baken van vertrouwen voor iedereen die tijdens al die jaren naar je zat te luisteren. Bij leven en welzijn wens ik je de komende jaren aan elke rotonde de juiste afslag toe. Naar de weg van intens gelukkig zijn. Zwoele zomeravonden met een glaasje wijn en de juiste muziek, een overvloed van kussen en knuffels van de kleinkinderen en een goede gezondheid.

Je weet ondertussen uit ervaring hoe belangrijk dat laatste is. Het leven heeft je op de proef gesteld en allicht geleerd hoe kostbaar elke dag is. Pluk die dagen met volle overtuiging. Je hebt zoals het in je lievelingslied wordt gezongen une belle histoire geschreven en bent voor eeuwig en altijd een stukje collectief radiogeheugen. Een grote en lieve dankjewel is het enige wat daarbij past. En als ik je ooit met iets een plezier kan doen: vragen staat vrij.

Warme groet en dikke knuffel,