Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Wesley Sonck. De voetbalanalist mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Wesley,
’t Is van maandag nu geleden, veel mensen ontevreden. ’t Was allemaal niet goe, ook niet van de Romelu. Maar als we in hem geloven, komt zijn talent naar boven. Hij houdt niet van veel show, goals maakt hij sowieso. Het is iets aangeboren, om overal te scoren. Hij treft altijd raak, hij doet het toch zo vaak. Heeft toch kritiek gekregen, zijn voeten nooit gezwegen. Waar moet die bal naartoe, richting Lukaku Romelu. Tekst: Wesley Sonck.
Al van voor de eerste match van de Rode Duivels tegen Slovakije liet je duidelijk verstaan dat je tijdens dit EK wel eens wou zingen. Ook Imke wou haar pianokunsten graag etaleren. Waarom niet, dachten we hier allemaal. Kan plezant worden. Dat werd het ook. Een dag voor jullie optreden vroeg ik aan Pieter Boone of hij de tekst al had gezien. Hij stuurde de woorden door die jij op papier had gezet. Ik glimlachte tijdens het drinken van koffie in een tankstation en Wetteren en kreeg instant een warm gevoel.
Is er iets wat je niet kan, Wesley? Je voetbalde als de besten, als je op een golfbaan komt fluiten flightgenoten bewonderend tussen de tanden, je haalt het beste in Pedro Elias naar boven in de Container Cup, springt op een podium met Bram en Lennert op de Ladies Night in Ninove en krijgt onderbroekjes naar je hoofd geslingerd en dan hebben veel mensen je dansmoves nog niet gezien. Wij wel. Op het gala van de Diksmuide jeugdacademie liet je het dansbeest in je al een paar keer los. Dan gaan alle kopjes jouw richting uit. Het is geweldig om te observeren. Jij geniet met volle teugen, de drang om ook daar de beste te zijn, laat je nooit los. En meestal ben je dat ook. Je bent gewoon wie je bent, een van de authentiekste mensen die ik ken. Allemansvriend.
Je bent graag het alfamannetje in de roedel, maar wel op de manier waarop niemand er aanstoot aan neemt
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het geen liefde op het eerste gezicht was, Wesje. Toen ik je in 2014, ondertussen tien jaar geleden, beter leerde kennen tijdens het WK in Brazilië werd ik soms horendol van je. Alsof je elke ochtend een douche nam onder Ninofs babbelwater. De rust in een greenroom kwam en komt nog altijd niet van jou. Maar na een week had ik je handleiding helemaal gelezen. Gewoon meesurfen op je begeesterende vibes is de eenvoudigste manier om veel mooie momenten te beleven. Vanaf de dag dat ik dat kon heb ik in jouw aanwezigheid vooral veel gelachen. Aanstekelijk enthousiast, een eeuwige smile en bloedeerlijk.
Het zijn maar een paar typeringen die me spontaan te binnen schieten. Je zegt altijd waar het op staat en verdedigt een mening altijd met vuur. Je bent graag het alfamannetje in de roedel, maar wel op de manier waarop niemand er aanstoot aan neemt. Je benadrukt graag zelf hoe goed je bent en dan halen wij onze schouders eens op en denken we: Dat is Wesley! Ik ben blij dat ik je ondertussen een vriend kan noemen, een loyale vriend zelfs. We hebben niet veel nodig om elkaar te verstaan. Een knipoog, een knuffel, een por. Je deelt graag uit en je kan incasseren.
Je bent gewoon een zalige gast, Wesley. Hoe jij onbevangen in het leven staat, is een voorbeeld voor velen. Wat ons overkomt, is een geschenk dat we in dank moeten aannemen. Dat is een van de lessen die ik van jou heb geleerd. Toen we na het gedrocht van een match van de Rode Duivels tegen Oekraïne de studio verlieten, vroegen de supporters of ze op de foto mochten. Toen de selfies waren genomen, stapte een jongetje op je af. Van zijn Belgenshirt kon ik afleiden dat zijn naam Merijn was. Mag ik je een knuffel geven, vroeg Merijn? Je was verrast, maar drukte de jongen warm tegen je borst. Kleine Merijn bleek elf jaar te zijn en liep op een wolkje de studio uit. De 0-0 was al lang vergeten, dromen over Wes het vooruitzicht. Merci voor alles en op nog veel, maat.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier