Huisjesslak

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Iedereen die huisdieren heeft, zal het beamen: ze maken het leven aangenamer, leuker, vrolijker! Naast mijn twee rivaliserende katers heb ik er nog een aantal rondkruipen. Huisjesslakken. Ze mogen niet binnen, maar dat vinden ze volgens mij niet erg. Zo’n huis op je rug biedt op zich al genoeg bescherming, maar ik geef ze nog een extra onderkomen. Mijn brievenbus. Papier isoleert én ze vinden het nog lekker ook.

Sinds de rode sticker ‘geen gratis drukwerk’ is afgebleekt, stapelde de post zich op. Je kent dat wel, je leegt hem één keer niet, en dan nog een keer, en voor je het weet zit hij propvol. Best wel handig, want zo kan ik deze krant en de weekendeditie van een andere, gewoon uit de gleuf grissen. Dat doe ik nu al enkele maanden zo. Gisteren bedacht ik dat het toch eens tijd werd om ze uit te mesten…

“Ik sta voor een moeilijk dilemma”

Tussen reclamefolders en vergeten kranten vond ik nog wat gewone post. Een aantal kerstkaartjes (wat een leuke verrassing!) kwam tevoorschijn, samen met enkele vensterenveloppen. De slakken hadden die voor het grootste deel gulzig verorberd. Ik kon nog net het logo van de provincie en de watergroep onderscheiden. Ik kreeg nog geen deurwaarders over de vloer, dus zo belangrijk zal het wel niet geweest zijn.

Nu sta ik voor een dilemma: ga ik vanaf nu netjes mijn brievenbus legen, of voorzie ik mijn huisjesslakken verder van isolatie en papieren maaltijden, zodat ze niet verhuizen naar de bloemen in het perkje naast de brievenbus?

Dat zou onze prima verstandhouding namelijk niet ten goede komen.